Για περδικες στα βουνα της Σουηδιας

 

Ο Βορράς, το κρύο και οι άγριες βουνίσιες ερημιές με τραβούσαν πάντα σαν τον μαγνήτη! Ισως γιατί γεννήθηκα σε μια πόλη όπου η βροχή, το χιόνι, το νερό και η παγωνιά έγιναν από νωρίς μέρος της ζωής μου…

 

Εζησα την εποχή που τον χειμώνα η Παμβώτιδα πάγωνε απ’ άκρη σε άκρη, με τους πάγους να κρέμονταν σαν σταλακτίτες από τα παραλίμνια δένδρα. Το χειμωνιάτικο κυνήγι της πάπιας στην περιοχή του Μαβίλη μέχρι και τη Λιμνοπούλα ήταν μια περιπέτεια, αφού το θερμόμετρο μετρούσε 10 και 15 βαθμούς κάτω από το μηδέν.

 

Και να ‘μαι τώρα με… σουηδική άδεια κυνηγίου, να κυνηγάω βουνίσιες πέρδικες στους απόκοσμους κυνηγότοπους της βόρειας επικράτειας της χώρας που έκανα δεύτερη πατρίδα μου…

 

Αυτές ήταν για χρόνια οι εικόνες μου… Και ίσως γι’ αυτό, όταν στα Γιάννενα οι χειμώνες έγιναν κατά πολύ ηπιότεροι, το… εσωτερικό μου θερμόμετρο με οδήγησε για 30 περίπου χρόνια σε ταξίδια στον Βορρά! Εψαχνα πάντα ευκαιρίες για να κυνηγήσω και να «εξερευνήσω» τον Ευρωπαϊκό Βορρά, την Ιρλανδία, τη Σκωτία, τη Νορβηγία, τη Φιλανδία, όλο τον κορμό των Αλπεων, ώσπου στο τέλος γνώρισε τη Σουηδία…

 

Περιπλανήθηκα πολύ για να βρω εκείνο το σημείο που θα με «κρατούσε» και θα μου θύμιζε αυτό που είχα χάσει από τα νεανικά μου χρόνια, και η Σουηδία ήταν αυτή που με «έδεσε» μαζί της! Τα 20 τελευταία χρόνια ζω εκεί, αρχικά για έναν μήνα κάθε καλοκαίρι, και τα τελευταία 7 χρόνια για 8-9 μήνες τον χρόνο. Και να ‘μαι τώρα με… σουηδική άδεια κυνηγίου, να κυνηγάω βουνίσιες πέρδικες στους «οριακούς» και απόκοσμους κυνηγότοπους της βόρειας επικράτειας της χώρας που έκανα δεύτερη πατρίδα μου…

 

Το Α και το Ω μιας τέτοιας εξόρμησης είναι η προετοιμασία. Τα σουηδικά βουνά δεν είναι προσβάσιμα στο αυτοκίνητο, καθώς δεν υπάρχουν δρόμοι για να ανέβεις έστω και στους πρόποδες. Τα βουνά περιβάλλονται από μεγάλες εκτάσεις με οροπέδια, τα οποία στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι… απροσπέλαστος «βούρκος»! Ετσι, το… ελικόπτερο είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στα φέουδα της πέρδικας στις περισσότερες των περιπτώσεων…

 

Λιγο πριν επιβιβασθουμε στο ελικοπτερο. Αριστερα η… αφεντια μου με τον Rass και τον Rocky, στο μεσον η Ann Kristin με την Rhea, κορη του Rocky και αδελφη του Rass και πισω το Gordon που μολις φαινεται. Δεξια, ο Paouli, που εκτος απο κυνηγι θα ψαρευε και πεστροφα.

 

Εδώ, όμως, αρχίζουν τα προβλήματα: Εχεις το δικαίωμα να μεταφέρεις έως και 20 κιλά μόνο, αφού από εκεί και πάνω πληρώνεις 2 ευρώ το κιλό! Το κάθε σκυλί το πληρώνεις 50 ευρώ, ενώ 300 ευρώ στοιχίζει η μεταφορά του κυνηγού. Ευτυχώς, τα γραφειοκρατικά ζητήματα τα αναλαμβάνει η Σουηδή συγκυνηγός Ann Kristin Efstratiades…

 

Είναι μόλις αρχές Ιουλίου, σχεδιάζουμε μια εξόρμηση για πέρδικες τον Αύγουστο, ωστόσο δεν βρίσκουμε κυνηγετική καλύβα ελεύθερη, αφού έχουν… καπαρωθεί όλες από τον Μάη! Σιγά μην πτοηθούμε. Αποφασίζουμε να… κατασκηνώσουμε με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στα βουνά του σουηδικού Βορρά.

 

Ζυγίζω και ξαναζυγίζω τα μπαγκάζια και πελαγώνω: δύο σκυλιά, όπλο ? φυσίγγια – γιλέκο 5 κιλά, 2 ζευγάρια άρβυλα και γκέτες 3,5 κιλά, φαγητά δικά μου 7 κιλά, και μόλις άρχισα… Σκηνή, τέντα, πτυσσόμενη καρέκλα, κατσαρολικά, γκαζάκι, σύνολο 15 κιλά. Δύο παντελόνια, εσώρουχα, κάλτσες, πουκάμισα, αδιάβροχο και βαρύ τζάκετ, ίσον 15 κιλά. Εχω ξεπεράσει τα 60 κιλά… και με πιάνει το άγχος του «υπέρβαρου»! Κανείς, όμως, δεν ξέρει ποιες καιρικές συνθήκες θα αντιμετωπίσει στα βουνά του Βορρά, όπου όλα αλλάζουν από ώρα σε ώρα…

 

Γίνονται «διαπραγματεύσεις» για τα 60-65 κιλά που έχω συγκεντρώσει, αναλαμβάνω την επιπλέον χρέωση και αισθάνομαι έτοιμος. Ομως, άλλο πράγμα να τα βρίσκεις όλα έτοιμα σε ένα κυνήγι που σε έχουν προσκαλέσει, και άλλο να ετοιμάζεσαι για μια… περιπέτεια 10 ολόκληρων ημερών στο βουνό.

 

Αρχίζω, λοιπόν, τις προπονήσεις… φυσικής κατάστασης για μένα και τα σκυλιά μου, ώστε να μη μας προδώσουν οι δυνάμεις μας στα βουνά. Εκεί, όμως, που που ζω εγώ στη Σουηδία, δεν υπάρχουν βουνά, μόνο λόφοι…

 

 

Μαγειρεμα στο MUURIKKA ενα σκευος των Λαπωνων που μοιαζει στο WOK μονο που ειναι πιο πεπλατισμενο  Αποφασίζουμε να… κατασκηνώσουμε με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στα βουνά του σουηδικού Βορρά.

 

Για ενάμιση μήνα άρχισα να ανεβοκατεβαίνω λόφους, πότε με τα πόδια, πότε με… ποδήλατο. Τα σκυλιά τα έβγαζα αργά το σούρουπο σε ένα τεράστιο γήπεδο γκολφ και τα άφηνα να τρέχουν μία ώρα την ημέρα. Μη ρωτήσει κανείς γιατί δεν τα έβγαζα στην ύπαιθρο να τρέξουν… Απαγορεύεται! Δεν μπορεί κανείς να αφήσει ελεύθερα τα σκυλιά του πριν από την έναρξη του κυνηγιού! 

 

Το ίδιο το ταξίδι είναι μια περιπέτεια… Μένω στη Νότια Σουηδία και μέχρι το ελικοδρόμιο θα έπρεπε να διανύσω μόνος 1.600 περίπου χλμ! Παίρνω μαζί μου 2 σκυλιά, τον έμπειρο Rocky και τον 18 μηνών γιο του Rass… Ηθελα να δω και στα βουνά της Σουηδίας αν είχα εκτιμήσει σωστά τα πρώτα δείγματα που μου είχε δείξει πέρυσι στα αλπικά της Ηπείρου.

 

Για ν’ ανέβουμε το βουνό έπρεπε κάθε πρωί να διασχίζουμε τον χείμαρρο. Εδω η Ann Kristin περνα το ποταμι.

 

Λόγοι χώρου δεν επιτρέπουν να επεκταθώ περισσότερο στο οδικό ταξίδι από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη, αλλά φτάνοντας τελικά… στο ελικοδρόμιο αντικρίσαμε μια σύναξη που θύμιζε… τη Διεθνή των κυνηγών:

 

Παντού παρέες που θα ανέβαιναν σε διάφορες κορυφές… Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί, και βέβαια οι πανταχού παρόντες Ιταλοί κυνηγοί… Σκυλιά, μπαγκάζια και άνθρωποι περιμένουν να επιβιβαστούν στα δύο ελικόπτερα της εταιρείας που πηγαινοέρχονται στο βουνό, μεταφέροντας το ίδιο φορτίο: κυνηγούς, μπαγκάζια και σκυλιά.

 

Η επιστροφη ειναι… θριαμβευτικη, αφου ο Rass τα καταφερε εστω και αν γυρισαμε μουσκεμενοι ως το κοκκαλο.

 

 

Και να ‘μαστε εγώ, η Ann και ο σύντροφός της, ο Paouli, στην καμπίνα του ελικοπτέρου, με… 200 κιλά μπαγκάζια και 4 σκύλους! Για 15 περίπου λεπτά ταξιδεύουμε πάνω από κοιλάδες και υψώματα. Απίστευτες και ονειρικές εικόνες… Ποτάμια, ρυάκια, λιμνούλες, έλη και μικρά δάση απαρτίζουν το τοπίο κάτω από τα πόδια μας. Μια τεράστια άλκη που θορυβείται από τον ήχο του ελικοπτέρου φεύγει καλπάζοντας. Ο χώρος που προσγειώνεται το ελικόπτερο είναι το σημείο όπου θα κατασκηνώσουμε… Μια παρατημένη στάνη εκτροφής ταράνδων!

 

Πριν καλά καλά το ελικόπτερο χαθεί στον ορίζοντα, αρχίσαμε να οργανώνουμε τον καταυλισμό μας. Δύο ώρες χρειάστηκαν για την εγκατάσταση και για εμένα το πρώτο πρόβλημα μου χαμογέλασε… πονηρά, όταν άνοιξα τη σκηνή. Την είχα αγοράσει πριν από περίπου 10 χρόνια σε μια έκθεση του «Εθνος – Κυνήγι» και δεν την είχα ανοίξει παρά μόνο μία φορά, τότε… Την ανοίγω, αλλά δεν μπορώ να τη στήσω. Οι μπανέλες έχουν μπερδευτεί. Λύνω κάποιες αγκράφες και τα κάνω χειρότερα… Ευτυχώς, ο Pouli εχει ξεμπερδέψει με τη δική του και έρχεται να με βοηθήσει. Η εμπειρία του φαίνεται αμέσως… και η σκηνή στήνεται σε 5 λεπτά.

 

Δεν προλαβαίνω να τακτοποιήσω τα πράγματά μου και βλέπω τον Pouli να με χαιρετά και να φεύγει… με το καλάμι του για ψάρεμα. Γύρισε σε μία ώρα περίπου με 4 υπέροχες πέστροφες, η φωτιά άναψε (μαέστρος και σε αυτό ο Pouli) και το γεύμα ήταν έτοιμο. Εγώ και η Ann φροντίσαμε τα υπόλοιπα: σαλάτες, βραστές πατάτες και ηπειρώτικο τσίπουρο!

 

Μετά ύπνος και στις 8.30 το άλλο πρωί είμαστε έτοιμοι με τα όπλα στα χέρια και τα σκυλιά ανυπόμονα… Για να περάσουμε προς τα ριζά του βουνού, πρέπει να περάσουμε ένα ρηχό ποτάμι. Οι πέτρες γλιστρούν και δεν έχω φέρει μπότες, μόνο δύο ζευγάρια άρβυλα. Κάτι μου έμαθαν, όμως, τόσα χρόνια ο Καλαμάς και ο Λούρος, περνάω απέναντι χωρίς περιπέτειες…

 

 

Ανεβαίνουμε μέσα από ένα πυκνό δάσος και βγαίνουμε σε ένα ξέφωτο, στη μέση ενός βάλτου. Εκεί χωρίζουμε: εγώ πάω δεξιά με στόχο την κορυφή και εκείνοι διαγώνια αριστερά… Στο μέσον του βουνού, στα μικρά δασάκια με τις φτέρες και το ρείκι, η Ann και ο σύντροφός της θα ψάξουν την πέρδικα Dalripa (στα λατινικά Lagopus-Lagopus, τη μεγαλύτερη από τις δύο πέρδικες που θα κυνηγούσαμε). Εγώ, στην κορυφή, θα έψαχνα τη λίγο μικρότερη Fjallripa (ή Lagopus mutus).

 

Το νεότερο Σέττερ μου είναι 18 μηνών και αυτή είναι μια μεγάλη του ευκαιρία να γίνει περδικόσκυλο, αν είμαστε τυχεροί και βρούμε πουλιά. Λίγο πριν από την κορυφή χάνω τον Rocky, παύω να ακούω το κουδουνάκι του… Ψάχνω και τον βρίσκω σε φέρμα! Παίρνω θέση και περιμένω να έλθει και ο μικρός σκύλος. Περνάνε 2-3 λεπτά που μου φαίνονται… σαν ώρα, οπότε εμφανίζεται και ο νεαρός, σταματώντας απέναντι από τον πατέρα του.

 

Η καρδιά μου χτυπά… σαν ταμπούρλο, λες και είναι η πρώτη φορά που βγαίνω κυνήγι. Κάνω ένα βήμα για να βλέπω καλύτερα τον μικρό και ένα «σύννεφο» από 20-25 πουλιά σηκώνεται με θόρυβο προς κάθε κατεύθυνση! Σαν τον πρωτάρη, ψάχνω να βρω πού θα ρίξω… Ρίχνω δύο βολές με το δίκαννο και παίρνω το πρώτο μου πουλί… Πάλι καλά! Συνεχίζω κυνηγώντας τα «σπασμένα» πουλιά, και κατεβαίνοντας πιο κάτω συναντώ… και τις πρώτες πέρδικες Dalripa. Γεμίζω στιγμές και εικόνες, μέχρι που κατά το απόγευμα συναντώ τη συντροφιά μου, όλο ευτυχία για τα πουλιά που βρήκαν.

 

Το πρωί που σηκώθηκα το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς… κάτω από το μηδέν, ενώ το λιβαδόχορτο γύρω μας ήταν κάτασπρο. Εδω, κατω απο την τεντα η Ann Kristin, η ευρωποντια οπως αυτοαποκαλειται, φτιαχνει ελληνικο καφε.

 

Ηταν μια υπέροχη ημέρα από κάθε άποψη. Κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι γυρίσαμε στην κατασκήνωση… Ανοίξαμε τα πουλιά, τα καθαρίσαμε, βάλαμε λίγο αλατοπίπερο και ρίγανη στο εσωτερικό τους και τα κρεμάσαμε για να «σιτέψουν». Ανάψαμε φωτιά, ετοιμάσαμε το φαγητό της ημέρας και πέσαμε νωρίς για ύπνο. Είχε ξαστεριά και το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς πάνω από το μηδέν… Κατά τις δύο ξύπνησα από το κρύο, διαπιστώνοντας πως το εσωτερικό της σκηνής είχε πιάσει πάχνη!

 

«Φασκιώθηκα» και με άλλα ρούχα, αλλά το κρύο με ξυπνούσε κάθε τόσο. Το πρωί που σηκώθηκα το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς… κάτω από το μηδέν, ενώ το λιβαδόχορτο γύρω μας ήταν κάτασπρο και έτριζε κάτω από το βάρος του άρβυλου.

 

 

Τη δεύτερη ημέρα κυνηγιού η κούραση μας φαινόταν, αλλά τα πουλιά ήταν τόσα που μας τραβούσαν σαν μαγνήτης. Καθώς «παλεύαμε», λοιπόν, με τα κοπάδια και το βουνό, κατά τις τρεις το απόγευμα άρχισαν να μαζεύονται βαριά μαύρα σύννεφα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάπου… τραυματίζεται ο Rocky! Τον βλέπω να κουτσαίνει και να προχωρεί με δυσκολία και αρχίζω να φοβάμαι για εξάρθρωση. Το σκυλί υπέφερε και πονούσε αφόρητα όταν τον άγγιζα.

 

Αποφασίζω να γυρίσω και τότε… πιάνει εμένα η πρώτη κράμπα! Τρομερή εμπειρία για κάποιον που δεν το είχε ξαναπάθει… Κάθομαι λίγο, αισθάνομαι καλύτερα,και προσπαθώ να κατέβω το βουνό. Και τότε, δεύτερη… κράμπα στο άλλο πόδι.

 

Αγχώνομαι! Κάθε 100 – 200 μέτρα αναγκάζομαι να κάθομαι. Λίγο πριν φτάσω στην κατασκήνωση αισθάνομαι καλύτερα, ο Rocky όμως δεν είναι καλά και με δυσκολία περνά το ποτάμι…

 

Ευτυχώς, η Ann, που έχει πάρει μαθήματα… πρώτων βοηθειών για σκύλους, αναλαμβάνει τον Rocky. Kάνει μια διπλή κίνηση μπρος- πίσω στο πόδι και ακούγεται ένα κρακ! Ο σκύλος πονάει πολύ και δεν τρώει. Κάπου εκεί αρχίζει και μια βροχή που διαρκεί όλη τη νύχτα…

 

 

Το πρωί ο Rocky ψιλοκουτσαίνει και αποφασίζω να τον αποσύρω για όλες τις υπόλοιπες μέρες! Μοιραία, ο Rass θα πάρει όλες τις ευκαιρίες που πρέπει για να δείξει αν αξίζει σαν περδικόσκυλο. Είτε με βροχή είτε με κρύο είτε με ήλιο, συνεχίσαμε σε καθημερινή βάση το κυνήγι, όπου ο Rass… πήρε ψήφο εμπιστοσύνης! Ο Rocky ανάρρωσε πλήρως κι εμένα… δεν με ξανάπιασαν κράμπες…

 

Οταν τέλειωσαν οι μέρες, το ελικόπτερο ήρθε πάλι για να μας γυρίσει… στον κόσμο των πολλών!

 

Το μυαλό μου, όμως, έχει μείνει ακόμα εκεί… Με την Ann και τον Pouli δώσαμε ραντεβού για του χρόνου. Μακάρι να είμαστε καλά και να ξαναβρεθούμε.

 

Του  Κωνσταντίνου Μπακατσέλου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Κώστας Μπακατσέλος

Δημοσιευτηκε στο ΕΘΝΟΣ – ΚΥΝΗΓΙ στις 28/11/12 τ. 603

 

Πηγή : http://www.setter-pointer-kb.blogspot.se/2012/12/s_15.html