2,2K
Η απόφαση για μια εξόρμηση το Σαββατοκύριακο πριν από τα Χριστούγεννα ελήφθη εν θερμώ, καθώς δεν υπήρχαν σοβαρές πληροφορίες αλλά από την άλλη η ελπίδα -όπως ξέρετε- πεθαίνει τελευταία.
Η παρέα διασκορπισμένη φέτος και έτσι ξεκίνησα μονός με τον Σπόρο για την ευρύτερη περιοχή της Τιθορέας ?Αμφίκλειας ? Μοδίου για να βρω την (κυνηγετική) τύχη μου.
Από το πρωί της Παρασκευής ο Αγγελος με την παρέα του είχαν ξεκινήσει για την ίδια περιοχή και πρέπει να πω ότι ήταν μάλλον απογοητευτική η περιγραφή, με τα τέσσερα πέντε πουλιά στο πρωινό καρτέρι. Αμέσως μετά, οι ελπίδες αναζωπυρώνονταν καθώς στο περπατητό μάζεψαν καμιά δεκαπενταριά πουλιά, κάτι που ενίσχυε τη θεωρία ότι τα πουλιά είναι πιασμένα αλλά λόγω έλλειψης κυνηγών δεν κυκλοφορούν.
Ετσι φθάσαμε στα καρτέρια όπου πολύ εγκαίρως τοποθέτησα το σκαμνάκι με τη σακούλα (!) που, λόγω της έμφυτης αισιοδοξίας, περιείχε τρία κουτιά φυσίγγια, ενώ για να περάσει η ώρα λόγω της γνωστής νευρικότητας που έχει επέλθει μετά το κόψιμο του καπνίσματος, άρχισα τις βόλτες?
Παρατήρηση πρώτη: εκεί που άλλες φορές, λόγω της λάσπης για να περάσεις με μηχανοκίνητο μέσο πρέπει να είχες τουλάχιστον τρακτέρ, υπήρχε σχεδόν στέγνα. Λίγη λάσπη που δεν έφθανε ούτε καν για να κυλιστεί ο Σπόρος. Παρατήρηση δεύτερη και πιο δυσάρεστη: εκεί που στο περπατητό άλλοτε σήκωνες πουλιά, μπόλικα πουλιά, οι τσίχλες που πετάχτηκαν ήταν ελάχιστες και ακόμη πιο λίγα τα κοτσύφια. Αφού έκανα τα χιλιόμετρά μου πέρα-δώθε, εξάλλου ήταν και Παρασκευή και είχαμε αποφύγει την πολυκοσμία, αποφάσισα να μείνω προσωρινά σε ένα άλλο σημείο διακόσια μέτρα μακριά από το σκαμνάκι μου. Είχα δει προηγουμένως μερικές τσίχλες σηκωμένες από αυτοκίνητο να έρχονται προς τα καρτέρια αλλά να περνούν στα εξήντα μέτρα…
Η ελπίδα…
Στο άλλο σημείο που αποφάσισα να καθίσω προσωρινά, θυμόμουν από άλλες φορές ότι τα πουλιά χαμήλωναν αρκετά. Πολύ νωρίς σχεδόν στις τρεις το μεσημέρι τα πρώτα πουλιά με ξεγέλασαν. Πέρασαν ωραία και στρωτά σε κανονικά ύψη και μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω την πρώτη κάρπωση.
Με το γνωστό σαράκι της αμφιβολίας να με τρώει, για το αν κάνω τη σωστή επιλογή, αποφάσισα να μείνω λίγη ώρα ακόμη στο αυτοσχέδιο καρτέρι και όταν σουρουπώσει να κατέβω στο καρτέρι για τις «μαύρες» που εκεί έστω και με «ανομβρία» πάντοτε θα περάσουν μερικά πουλιά.
Δυστυχώς όμως το μέρος μου επεφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη. Κάποια στιγμή κατά τις τέσσερις και μισή άρχισαν πράγματι να μπαίνουν πουλάκια, αλλά σε ύψη μεγάλα. Η συνταγή της αποτυχίας είναι αυτή. Σου φεύγουν οι τουφεκιές στον γάμο του καραγκιόζη, εκνευρίζεσαι και εάν στις δέκα τσίχλες περάσει και μια χαμηλά, συνήθως τη χάνεις οπότε ολοκληρώνεται η καταστροφή.
Σε αυτά τα ύψη ακόμη και τα δυο-τρία πουλιά που κατάφερα να κατεβάσω, είχαν τέτοια φόρα που έπεφταν σε αποστάσεις, που θα χρειαζόταν GPS ο Σπόρος για να τα απορτάρει και να γυρίσει πίσω. Ηταν και η ελπίδα ότι θα χαμηλώσουν όσο βραδιάζει, άντε θα χαμηλώσουν τώρα, αλλά τελικά δεν χαμήλωσαν καθόλου.
Οσο πέρναγε η ώρα άκουγα και πάλι τουφεκιές από τα καρτέρια που είχα αφήσει το σκαμνάκι μου και εκεί πραγματικά είναι οι στιγμές όπου η πίεση «βαράει κόκκινο»,
Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, καθώς τα πουλιά χαμήλωσαν ξαφνικά λίγο πριν βραδιάσει, αλλά χαμήλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούσες πια να τουφεκίσεις. Εχοντας μαζέψει επτά-οκτώ τσίχλες, σε μια περίοδο κυνηγετικής ανομβρίας, ίσως θα έπρεπε να ήμουν και ευχαριστημένος, αλλά οι χαμένες τουφεκιές στις «αψηλές» της Τιθορέας και της Αμφίκλειας μού είχαν αφήσει πικρή γεύση.
Βεβαίως πάντοτε υπήρχε η ελπίδα του πρωινού. Μετά από μια γερή κρασοκατάνυξη με παϊδάκι μπόλικο και σαλάτα (για το υγιεινό της διατροφής), το ξημέρωμα ήμουν ήδη βαρύς και χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο για κυνήγι. Τουλάχιστον με το κρασάκι να ρέει στις φλέβες δεν πολυκαταλάβαμε τους -6ο C που είχαν παγώσει τα πάντα έξω, ενώ με το γλυκοχάραμα ήταν μια όμορφη εικόνα το να αντικρίζεις απέναντί σου τις κορυφές του Παρνασσού…
Δεν έφθαναν…
Πήραμε θέση λοιπόν, αλλά τα ελάχιστα πουλιά που πέρασαν δεν έφθαναν για όλους? Επρεπε να το περιμένουμε πάντως και ήταν λάθος εκτίμηση καθώς είναι σχεδόν γενική αρχή: αν τα πουλιά δεν ανέβουν το απόγευμα, πώς θα βρεθούν να κατέβουν το πρωί;
Κι όμως αυτά τα λίγα που πέρασαν πέρναγαν και πάλι σε τέτοια ύψη που δεν είχε νόημα ούτε για την τιμή των όπλων να ρίξεις.
Μετά από δύο ώρες απογοητευτικής εμπειρίας μετακινηθήκαμε σε ένα άλλο σημείο από το οποίο ακούγονταν τουφεκιές. Εκεί πράγματι υπήρχαν κάποιες τσίχλες, τις οποίες οι συνάδελφοι που έκαναν περπατητό τις ανέμιζαν και εκείνες έριχναν βουτιές στο ρέμα της περιοχής αφού έκαναν όμως και πάλι ψηλές πτήσεις. Μόνο δίπλα στο ρέμα και εάν ήσουν τυχερός και με πολλή υπομονή μπορούσες να κάνεις μερικά πουλιά.
Η υπόλοιπη παρέα αποφάσισε να επιστρέψει λόγω υποχρεώσεων και εγώ αποφάσισα να κάνω την υπέρβαση, να ανέβω στο Καλλίδρομο για γερακότσιχλες αλλά και για καμιά ξεχασμένη μπεκάτσα. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα άρχισα να ανεβαίνω στο έλατο και τα πρώτα μηνύματα να είναι ενθαρρυντικά, μια και πέντε γερακότσιχλες πετάχτηκαν τρομαγμένες από το αυτοκίνητο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να φθάσω κοντά στη Λίμνη, γιατί η λάσπη ήταν σκαμμένη βαθιά από τα μεγάλα τζιπ και τα φορτηγάκια των κτηνοτρόφων και των γουρουνάδων και άντε να κολλήσεις μετά εκεί και να περιμένεις βοήθεια για να σε ξεκολλήσουν… Ετσι η μέρα φάνηκε ότι δεν επρόκειτο να έχει αίσια κατάληξη.
Χυμός ροδιού!
Ομως από πέρυσι στη συγκεκριμένη περιοχή είχα βρει ένα ακόμη ενδιαφέρον για να μη γυρίζω στο σπίτι με τα χέρια άδεια. Λίγο έξω από την Τιθορέα στη διασταύρωση με τις γραμμές του τρένου υπάρχει ένα κιόσκι που προσφέρει σε πολύ καλές τιμές άλλα κυρίως σε φοβερή ποιότητα ρόδια, κατακόκκινα γλυκά και γλυκόξινα. Και μαζί οι ευγενικοί ιδιοκτήτες έχουν και χυμό ροδιού που είναι για όλους άλλα ειδικά για τα παιδιά δυναμωτικός και αντιοξειδωτικός. Θα μου πείτε τι να σου κάνει ο χυμός μετάζ το κοκκινέλι; Eν πάση περιπτώσει η προσπάθεια μετράει…
Συνεχίζοντας τις εμπνεύσεις μου για το ιδανικό καρτέρι και λίγο πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής αποφάσισα να κάνω μια βόλτα και από τον Αϊ-Γιώργη Θήβας, να δω τι παίζει και εκεί. Πάρκαρα και αφού ακόμη ήταν νωρίς αποφάσισα να μαδήσω τα πουλιά, ώστε να γλιτώσω και την γκρίνια για τα πούπουλα στο σπίτι. Δυστυχώς και εκεί, μετά από ένα περπατητό για σχεδόν σαράντα λεπτά γύρισα απογοητευμένος στο αυτοκίνητο. Γνώριζα καλά ότι μην έχοντας δει περισσότερες από τρεις τσίχλες στο απογευματινό καρτέρι θα έπρεπε να περιμένω πέντε λεπτά πριν νυχτώσει για να σηκώσω το τουφέκι.
Ετσι κάποια στιγμή πήρα την απόφαση ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο ήπια μια γουλιά ροδοχυμό για να πάρω δύναμη και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Με έναν τρόπο σαν να ήθελα να αποφύγω τη δεύτερη ήττα μέσα σε λίγες ώρες. Και έτσι έμεινα με την οδυνηρή εμπειρία των «αψηλών» της Τιθορέας και της Αμφίκλειας…
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;Eίναι δεδομένο ότι αν δεν έχεις παρέα στο καρτέρι και κυρίως όταν ξέρεις ότι δεν έχει πουλιά, οι ώρες δεν περνάνε, είναι μίζερες και βαρετές.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΦΕΚΑΛΕΥΡΗ
Πηγή : ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ
