Κυνηγος ετων… ενενηντα!!

Κάθε χρόνο η έναρξη μάς έβρισκε στη Δράμα, μιας και ο πατέρας μου ως φανατικός κυνηγός είχε το ετήσιο ραντεβού με τους φίλους του για να κυνηγήσουν τρυγόνια στην Ψιλή Ράχη του νομού Δράμας. Ο Στράτος, ο Δημητρός, ο Αναστάσης και ο πατέρας μου κάθε παραμονή έναρξης έπαιρναν τα στρώματά τους και ξενυχτούσαν περιμένοντας να αρχίσει το κυνήγι.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εκτός από τον πατέρα μου που του άρεσε το κυνήγι του τρυγονιού οι υπόλοιποι έκαναν απλά το χατήρι του “Αθηναίου” αφού το κυνήγι του αγριόχοιρου ήταν γι΄ αυτούς το πραγματικό κυνήγι.

Από αυτή την παρέα σήμερα ζει μόνο ο μεγαλύτερος. Ο Δημητρός Μουστακίδης. Μια χαρακτηριστική φιγούρα που διατηρεί εξέχουσα θέση στην καρδιά μου.

Από πολύ μικρός καθόμουν ακούνητος και σιωπηρός για να ακούσω τις ιστορίες του μπαρμπα-Δημητρού για τα αγριογούρουνα και τους λαγούς.

Σήμερα πλησιάζει τα ενενήντα και ακόμη πηγαίνει για κυνήγι. “Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα ξημερώσει μια κυνηγετική ημέρα και δεν θα πάω στο βουνό…” μας εξομολογείται.

Αν και τα δυο τελευταία χρόνια έχασε κάποιες εξόδους, αυτήν την εποχή ετοιμάζει τα σκυλιά του για την έναρξη της νέας κυνηγετικής περιόδου.

Ο Δημητρός ξεκίνησε το κυνήγι σε πολύ μικρή ηλικία και τη δεκαετία του ΄30 έπεσε στα χέρια του το πρώτο τουφέκι (μην αναρωτιέστε τι μάρκα ήταν, ούτε ο ίδιος δεν θυμάται να σας πει) και άρχισε να ακολουθεί την υπόλοιπη παρέα του χωριού στο κυνήγι του αγριόχοιρου.

Εκείνη την εποχή αλλά και μέχρι αρκετά χρόνια μετέπειτα η επιτυχία στο κυνήγι εξασφάλιζε την τροφή για την οικογένεια. «Δεν υπήρχαν δρόμοι και καβαλάγαμε τα μουλάρια και τα άλογα για να βρούμε τα γουρούνια, τα οποία ανάλογα με την εποχή μπορεί να τα βρίσκαμε πολλά χιλιόμετρα μακριά από το χωριό.

Στον γυρισμό τα γουρούνια τα φορτώναμε στα μουλάρια και εμείς γυρνάγαμε με τα πόδια. Πολλές φορές οι άσχημες καιρικές συνθήκες μας δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα» μας αφηγείται ο Δημητρός.

“Το κυνήγι του αγριογούρουνου είχε πιο πολλές δυσκολίες από ό,τι έχει σήμερα. Δεν είχαμε τα τουφέκια που υπάρχουν σήμερα. Οι εμπλοκές ήταν ένα φαινόμενο πολύ σύνηθες. Είχα ένα δίκαννο το οποίο είχε χαλάσει και μου έδωσε ο κουμπάρος μου μια καραμπίνα η οποία έπαθε εμπλοκή όταν πέρναγε ένα κοπάδι γουρούνια μπροστά από το καρτέρι μου.

Πέτρες τους έριχνα …. Ακόμη τα βλέπω στα όνειρά μου ….Δεν είχαμε κτηνίατρους για τα σκυλιά μας….Τα βουνά μεγάλα και οι κυνηγοί λίγοι με αποτέλεσμα τα γουρούνια να μας φεύγουν.

Ομως πρέπει να ξέρετε ότι θηρεύσαμε ΜΟΝΟ ΟΣΑ χρειαζόμασταν… Τα μονόβολα τα φτιάχναμε μόνοι μας. Δεν ξέρω αν αλλού υπήρχαν φυσίγγια εκείνη την εποχή.

Εμείς φτιάχναμε μόνοι μας τα φυσίγγια μας χρησιμοποιώντας μολύβι που βρίσκαμε στους σωλήνες του νερού που έφερναν το νερό στο χωριό.

Το μολύβι το λιώναμε και το βάζαμε σε καλούπια από κεραμίδι και έτσι ετοιμάζαμε τα μονόβολά μας” μας απαντάει ο Δημητρός όταν τον ρωτήσαμε πού βρίσκανε εκείνη την εποχή τα κατάλληλα φυσίγγια για το γουρούνι.

«Καλά με μονόβολα κυνηγούσατε;» ήταν η επόμενη αυθόρμητη ερώτηση που του θέσαμε. “Ναι… με τι ήθελες να κυνηγάμε;” μας απαντάει αφοπλιστικά και συνεχίζει “ Τα δράμια ήρθαν πολύ αργότερα.

Μια χαρά ήμασταν με τα μονόβολα, όταν εμφανίστηκαν τα δράμια αρχίσαμε να χάνουμε τραυματισμένα γουρούνια, και ακόμη να τραυματίζονται συχνότερα τα σκυλιά μας…..”

Ο Δημητρός σταμάτησε το κυνήγι του αγριόχοιρου πριν από είκοσι περίπου χρόνια και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στο κυνήγι του λαγού.

“Τα σκυλιά κάνουν έναν καλό κυνηγό” υποστηρίζει ο Δημητρός. “Είχα, έχω και θα έχω όσο κυνηγώ σκυλιά. Χωρίς τα σκυλιά δεν γίνεται κυνήγι. Πρέπει να τα αγαπάτε, να τα προσέχετε και να εκπαιδεύετε τα σκυλιά. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή για να κάνεις ένα καλό σκύλο. Εσείς οι νέοι απογοητεύεστε εύκολα…”

Από τότε έχουν περάσει πολλά σκυλιά από τα χέρια του και πάντα έχει τουλάχιστον ένα σκυλί που ξεχωρίζει. Τον ρωτήσαμε ποια σκυλιά “γίνονται” πιο εύκολα. Τα γουρουνόσκυλα ή τα λαγόσκυλα;

“Ένα καλό γουροσυνόσκυλο πρέπει να είναι λεβέντης. Να μη φοβάται. Αλλά πρέπει να προσέχει κιόλας. Ενα γουρουνόσκυλο που δεν προσέχει για να μην τραυματιστεί είναι το ίδιο ακατάλληλο για κυνήγι όπως και ένα σκυλί που φοβάται τα γουρούνια…

Για το κυνήγι του λαγού ένα σκυλί πρέπει να έχει μυαλό…

Αλλά χωρίς πολλές εξόδους δεν γίνεται τίποτα΄΄.

“Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός οι πέρδικες έμπαιναν μέσα στο χωριό για να φάνε. Ομως είχαμε και χωράφια στο βουνό που τις βοηθούσαν να έχουν άφθονη τροφή.

Οταν το πουρνάρι άρχισε να πυκνώνει άρχισαν και αυτές να τραβιούνται πιο ψηλά και όταν εγκαταλείφθηκαν τα χωράφια, αφού τα νέα παιδιά έφευγαν από το χωριό, άρχισαν σιγά-σιγά να ελαττώνονται.

Στις παγάνες που κάναμε οι μπεκάτσες έφευγαν σαν τα χελιδόνια.

Οχι πάντα. Αν είχε κρύο όμως…

Εμείς δεν τουφεκούσαμε πουλιά. Δεν χαραμίζαμε τα πολύτιμα φυσίγγια μας για να τουφεκίσουμε πουλιά. Στο χωριό μας εμφανίστηκε οι πρώτος κυνηγός πουλιών τη δεκαετία του ’70.

Τα γουρούνια, δεν ξέρω αν ήταν εκείνα τα χρόνια πιο πολλά. Πάντως ήταν άλλη ράτσα εκείνα τα γουρούνια. Ηταν αλλιώτικα.

Την άνοιξη, τα δέντρα στο χωριό γέμιζαν από τρυγόνια που ερχόντουσαν να κάνουν τη φωλιά τους. Από τότε που σταμάτησε η καλλιέργεια του ηλιόσπορου, μειώθηκαν και τα τρυγόνια. Μόνοι μας τα κάνουμε όλα…

Σίγουρα υπήρχαν πιο πολλοί λαγοί. Το βραδινό παράνομο κυνήγι και τα φυτοφάρμακα έχουν μειώσει πολύ τους λαγούς στην περιοχή μας και έχουν εξαφανίσει τελείως τα τσίλια (σ.σ: τις πεδινές πέρδικες εννοεί). Πάντως το παράνομο κυνήγι δεν είναι κάτι καινούργιο. Από παλιά κυνηγούσαν παράνομα αλλά τώρα κυνηγάνε το βράδυ με αυτοκίνητα, με μηχανάκια, με ό,τι βρουν.

Και να σκεφτείτε ότι τώρα οι Ομοσπονδιακοί Θηροφύλακες κάνουν περισσότερους ελέγχους από ό,τι έκανε παλιά το Δασαρχείο. Εάν δεν υπήρχε η Θηροφυλακή τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα.”

Αυτά μας είπε ένας κυνηγός που κυνηγάει πάνω από μισό αιώνα στα κυνηγοτόπια της Μακεδονίας.

Κυνήγησε σε εποχές όπου οι κυνηγοί ήταν ελάχιστοι, τα θηράματα άφθονα αλλά και τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι κυνηγοί πολύ μα πολύ …φτωχά.

Του ευχόμαστε να είναι καλά και να απολαμβάνει για πολλά ακόμη χρόνια την αγαπημένη του δραστηριότητα. Το κυνήγι!!!

Κωνσταντίνος Λουρής