Οι ανησυχες μπεκατσες

 

Τελειώνοντας το 2013, οι μπεκάτσες ακόμη δεν προσαρμόστηκαν στις χειμωνιάτικες συνήθειές τους και συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου. Ακόμη και οι περίεργες και ασυνήθιστες συγκεντρώσεις και εμφανίσεις τους θυμίζουν τα πρώτα περάσματα του φθινοπώρου.

 

Νευρικές και ανήσυχες, δεν μπλοκάρονται και φεύγουν πολύ πριν τα σκυλιά αντιληφθούν τη μυρωδιά τους. Ατέλειωτες «λευκές» φέρμες σπάζουν τα νεύρα ακόμη και των πιο έμπειρων κυνηγών και διαλύουν κάθε ίχνος πειθαρχίας και αυτοσυγκέντρωσης των σκύλων. Μερικές φορές ποδαρώνουν τόσο πολύ που θυμίζουν πέρδικες, καθώς τα σκυλιά ακολουθούν για πολλές δεκάδες μέτρα έναν περίεργο ντορό που δεν οδηγεί πουθενά. Με τα πιο άπειρα σκυλιά παίζουν κυριολεκτικά κρυφτό – κυνηγητό και σπάνια θα δεχτούν μια σκληρή φέρμα ώστε να προλάβει ο κυνηγός να πάρει καλή θέση βολής. Αν είναι λίγο γρήγορος, ίσως ακούσει το φτεροκόπημα όταν πετάξει

δυνατά από κάποιο καθαρό ή θα δει κάποιο φάντασμα χαμηλά, ανάμεσα στους κορμούς και στα φυλλώματα. Μετά τα Χριστούγεννα και τη γερή βροχόπτωση που πότισε για τα καλά το ξερό χώμα και έλιωσε όσους πάγους στα ανήλια δεν μπόρεσε να διαλύσει ο νοτιάς, η εξόρμηση στο δάσος έδειχνε να ξεκινά με πολλές προσδοκίες.

 

 

 

Αραιές βελανιδιές…

 

Με το που βγήκαμε από το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την ανηφοριά, ακούστηκε το μπίπερ στην κορυφή της πλαγιάς. Ενα γρήγορο τρέξιμο ανάμεσα στις αραιές βελανιδιές μάς οδήγησε ψηλά. Τα σκυλιά είχαν ακινητοποιηθεί ακριβώς στο «φρύδι» της πλαγιάς. Πενήντα μέτρα αριστερά μας, μια σκιά βγήκε χαμηλά στο ανοιχτό και χάθηκε αμέσως δεξιά πίσω από τα δένδρα.

 

Ο Ρεξ, ένας νεαρός σκύλος σχεδόν τριών ετών, άρχισε να γυροφέρνει τον ντορό ακολουθώντας την πορεία της, ενώ ο Εκτορας, έμπειρος και καλά δασκαλεμένος στα κόλπα τους, ανοίχτηκε δεξιά και αριστερά μέσα στο δάσος. Εφυγα αμέσως αριστερά στο ανοιχτό και ο Φώτης δεξιά χαμηλότερα για να την έχουμε ανάμεσά μας, αλλά ήταν μάταιο. Πολύ κοντά στο σημείο που σηκώθηκε, μπροστά από μια συστάδα ο Εκτορας έπιασε ντορό, δείχνοντας αμέσως την πρόσκαιρη στάση της μπεκάτσας που έφυγε αθόρυβα μόλις βγήκα έξω από το δάσος στο ανοιχτό.

 

Πέντε φορές ακόμη επαναλήφθηκε η ίδια σκηνή με την μπεκάτσα. Οσους συνδυασμούς και αν δοκιμάσαμε, πάντα φτάναμε πολύ αργά, τόσο εμείς όσο και τα σκυλιά. Μια – δυο φορές μόνο ακούστηκε φτερό ίσα για να πιστοποιήσει την παρουσία της και να μας τραβήξει πίσω της σε μια απεγνωσμένη αναζήτηση .

 

Αδιαπέραστο πυκνό

 

 

 

Σε κάποιο γύρισμα ενός πυκνού, ο Εκτορας έσπασε λοξά και ακινητοποιήθηκε. Στα δυο μέτρα, λίγο χαμηλότερα, ήταν μια μεγάλη βελανιδιά και πίσω της ένα αδιαπέραστο πυκνό. Την είχε μπλοκάρει στη ρίζα του δένδρου. Ανοίχτηκα τρέχοντας λοξά δεξιά για να βρεθώ πίσω από τον σκύλο. Χωρίς να πούμε κουβέντα το σχέδιο υλοποιούταν ενστικτωδώς. Ο Φώτης έφυγε αριστερά και χώθηκε μέσα στο πυκνό για βγει πίσω από τη βελανιδιά και να κόψει τη διαφυγή της μέσα στο δάσος.

 

Πέντε λεπτά περίμενα πίσω από τον Εκτορα, με μια ψιχάλα που άρχισε να δυναμώνει και γίνεται ενοχλητική χωρίς αδιάβροχο . Ο σκύλος είναι ακινητοποιημένος σε στάση εφόρμησης, με τη μούρη χαμηλά, σχεδόν πάνω στην μπεκάτσα και δεν της αφήνει κανένα περιθώριο να κινηθεί προς το δάσος. Μια υπέροχη σκηνή που είναι η πεμπτουσία του κυνηγιού της μπεκάτσας, μόνο που δεν μπορεί να καταγραφεί, παρά μόνο στη μνήμη. Τα χέρια κρατούν χαλαρά το όπλο σε στάση αναμονής, το βλέμμα είναι καρφωμένο σε ένα άνοιγμα των φύλλων… Εκεί θα φανεί μόλις αντιληφθεί τον Φώτη πίσω της και θα βγει στο ανοιχτό.

 

 

 

Ενα σπάσιμο ξερόκλαδου ακούγεται χαμηλά μέσα στα πυκνά, δυνατό φτεροκόπημα κάτω από τη μούρη του σκύλου και η μπεκάτσα εμφανίζεται να υψώνεται σχεδόν κατακόρυφα στο άνοιγμα των δένδρων με κατεύθυνση δεξιά. Ακριβώς όπως την περίμενα? Εχει ανέβει στα τέσσερα μέτρα, μια εύκολη βολή καθώς μοιάζει να ακινητοποιείται στον αέρα πριν ξεχυθεί λοξά δεξιά και πατώ τη σκανδάλη με το όπλο πάνω της ακολουθώντας την πτήση της.

 

Με μια καταπληκτική κίνηση σταματά επιτόπου στον αέρα με κόντρα τα φτερά, μένοντας πίσω από την τουφεκιά και κάνει αναστροφή προς το δάσος ανεβαίνοντας κιόλας για να βάλει πίσω της την κορυφή ενός δένδρου. Μετά τον στιγμιαίο αιφνιδιασμό, κατορθώνω να σκοπεύσω πίσω της λίγο πριν ξεχυθεί μέσα στα δένδρα… Μια μεγάλη τούφα από πούπουλα και πολλά περισσότερα φύλλα μένουν στον αέρα καθώς πετά όλο και πιο γρήγορα στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ξεκίνησε? και όλα αυτά μέσα σε δύο – τρία μέτρα πτήσης.

 

 

Πέφτουν άλλες δυο τουφεκιές, σχεδόν σαν μία ακούστηκε, μπόρεσε και ο Φώτης να βρει κάποιο άνοιγμα μέσα από τις φυλλωσιές και επιτέλους η μπεκάτσα αρχίζει να χάνει ύψος και ταχύτητα μέχρι που χάθηκε πίσω από δένδρα.

 

– «Στο πεύκο των αγριογούρουνων», φωνάζω για να ειδοποιήσω τον Φώτη να βγει απέναντι και τρέχω γρήγορα να πιάσω θέση. Η σιλουέτα του πεύκου ανάμεσα στις καφετί βελανιδιές ξεχωρίζει σαν χριστουγεννιάτικο δένδρο. Πίσω από το πεύκο πρέπει να έπεσε.

 

Ενα πεύκο πληγωμένο από τα αγριογούρουνα που ξύνονται πάνω του είναι χαρακτηριστικό σημάδι αναφοράς μέσα στο δάσος, όπου όλα τα δένδρα και οι γωνιές μοιάζουν ίδια. Εκεί διάλεξε να τερματίσει την πτήση της η πληγωμένη μπεκάτσα και γρήγορα την εντόπισα, καθώς το μονοπάτι από τη μεριά μου εκεί κατέληγε όπως έδειχναν και τα πολλά παλιά ίχνη από αγριογούρουνα που το ακολουθούσαν. Οι δύσκολες μπεκάτσες δεν πέφτουν εύκολα σε τουφέκι και χρειάζεται μεγάλη επιμονή αλλά και εμπειρία των σκυλιών ώστε να καταφέρουν να τις μπλοκάρουν.

 

Διαφορετικά το κυνήγι της μπεκάτσας μεταβάλλεται σε ένα ανούσιο κυνήγι φαντασμάτων όπου κυριαρχούν οι ίσκιοι και τα φτερουγίσματα, χωρίς να δοθεί η ευκαιρία στον σκύλο να εκτελέσει την κορυφαία σκηνή του δράματος…

 

Να παραδώσει τη σκοτωμένη μπεκάτσα στα χέρια του κυνηγού του. Οσο πιο δύσκολη είναι η μπεκάτσα, τόσο μεγαλύτερη η ευχαρίστηση των κυνηγών και των σκυλιών τους όταν καταφέρουν να την έχουν στα χέρια τους.

 

Θωμάς Μπατσέλας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Θωμάς Μπατσέλας