Τον Νίκο Μανώλη τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στο μαγαζί του στα Κάτω Πατήσια – στα προ εφηβικά μου ακόμη χρόνια – που γειτνίαζε με το θρυλικό κυνηγομάγαζο του αείμνηστου Ιωάννη Νικητόπουλου που αποτέλεσε στέκι και “διδασκαλείο” για πολλούς Αθηναίους κυνηγούς της γενιάς μου.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ανήλικος ακόμη του πήγαινα αεροβόλα, φλόμπερ αλλά και καραμπίνες ζητώντας του διάφορα “παλαβά” εισπράττοντας πάντα την ίδια απάντηση : “Να έρθεις με τον πατέρα σου.”
Με το πέρασμα των χρόνων διαπίστωσα ότι επρόκειτο, για έναν μάλλον “κακό έμπορο” αλλά άριστο, τίμιο και δεξιοτέχνη επαγγελματία οπλουργό.
Και εξηγούμαι για τους παραπάνω χαρακτηρισμούς μου :
- Δεν θα ξεχάσω ότι όταν κάποτε του πήγα ένα ταλαιπωρημένο ROBUST του πατέρα μου για μια γενική επισκευή, τόσο στα μεταλλικά όσο και στα ξύλινα μέρη του μου ζήτησε – κατά την παραλαβή – ένα 30% κάτω της προ συμφωνηθείσας αμοιβής γιατί απλά δεν αντικατέστησε και δεν επισκεύασε ότι αρχικά είχε υπολογίσει.
- Πολλές φορές υπήρξα αυτήκοος μάρτυς διαφόρων αιτημάτων για επισκευές και τροποποιήσεις στις οποίες αρνήθηκε να προβεί γιατί διαφωνούσε με τις παράλογες – κατ’ αυτόν – απαιτήσεις των πελατών του θεωρώντας ιεροσυλία τα όσα του ζητούσαν για το “οπλάκι” τους.
- Πρόσφατα δε, του πήγα ένα LIBERO DAFFINI, παλιό κοκοροντούφεκο της δεκαετίας του 1950 που διένυε το τελευταίο στάδιο της ζωής του αφού ήταν στο κόκκινο από τη σκουριά με ανάγλυφες από την διάβρωση κάννες και κατακρεουργημένα τα ξύλινα μέρη του. Μόλις το είδε μου είπε : “Σε παρακαλώ άσε με να το ξαναζωντανέψω” εξηγώντας μου ότι το θέμα της αμοιβής του θα μπει σε δεύτερη μοίρα αφού το μεράκι του για τέτοιου είδους όπλα – όχι απαραίτητα ακριβά και πολύτιμα – αλλά με συναισθηματική και συλλεκτική αξία τόσο για τον ίδιο όσο και για τον κάτοχό τους αποτελούν για αυτόν πρόκληση. Εξάλλου ο ίδιος θήτευσε στο εργοστάσιο του Liberto Daffini στις αρχές του 1960 και συνεργάστηκε μαζί του. Όταν το παρέλαβα διαπίστωσα ότι είχα να κάνω με ένα απολύτως λειτουργικό κοκοροντούφεκο, σχεδόν καινούργιο, χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα από την αρχική του αίγλη.
Βρεθήκαμε πριν λίγες ημέρες στο οπλουργείο του και του κάναμε μερικές ερωτήσεις και οι απαντήσεις του είχαν πολύ ενδιαφέρον.
-Πόσα χρόνια δραστηροποιήστε στο χώρο;
Ξεκίνησα επαγγελματικά το 1960 θητεύοντας στο οπλουργείο του αείμνηστου Γεωργίου Θεοδώρου στην οδό Κωνσταντινουπόλεως.
-Ποιά είναι η ιστορική διαδρομή των κυνηγετικών όπλων από τότε που ξεκινήσατε ως προς το είδος και τις μάρκες, από τότε έως σήμερα;
Από το 1960 που μπήκα στο χώρο, το αυτογεμές ήδη υπήρχε. Browning, Franchi, Remington, Breda όλες ελατηρίου. Από το 1958 και μετά εμφανίζονται και οι πρώτες αερίου όπως η Remington Sportsman 1158 και η γαλλική τρίσφαιρη Manufrance.
Παράλληλα η ελληνική αγορά είχε κατακλυστεί από πολλά δίκανα κυρίως ιταλικά και βέλγικα, τόσο εξώσφυρα (κοκοροντούφεκα) όσο και εσώσφυρα.
Την δεκαετία του ’80 τα αυτογεμή είχαν την τιμητική τους με τη θρυλική Beretta A302 να πουλάει τρελά αλλά και τη Benelli να λανσάρει τη Modelfeltro αδρανείας.
-Ποιά είναι τα αριστουργήματα που έχουν περάσει από τα χέρια σας όλα αυτά τα χρόνια;
Κυριολεκτικά τα πάντα. Δεν θα ξεχάσω ένα υπέροχο Holland and Holland του αείμνηστου Γεώργιου Ράλλη όπως και ένα Boss του Ελληνοαιγύπτιου Μανώλη Βαφειάδη που διακρίνονταν εκείνη την εποχή στην περιστεροβολία. Αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που πέρασαν το κατώφλι του μαγαζιού ακόμη και Purdey που προσωπικά τα θεωρώ κορυφαία.
-Ποιές είναι οι συνήθεις εργασίες που σας ζητούνται από τους πελάτες;
Μας ζητείται να δουλεύουμε όλη την γκάμα των εργασιών τόσο στα μεταλλικά όσο και στα ξύλινα μέρη του όπλου. Στη λήξη δε κάθε κυνηγετικής περιόδου μας έρχονται πολλά όπλα για καθαρισμό κάτι που γίνεται με ιδιαίτερη σχολαστικότητα από πλευράς μου. Ευτυχώς οι οικονομικές συγκυρίες δεν έχουν κάνει τους πελάτες μου να αλλάξουν τις συνήθειες τους.
-Οι ιδιογομώσεις ανέκαθεν υπήρχαν. Έχετε έρθει στη δυσάρεστη θέση να αποκαταστήσετε βλάβες σε όπλα που προήλθαν από λανθασμένες ή αλαζονικές αναλογίες;
Την δεκαετία του ’60 πληθώρα κυνηγών έφτιαχναν φυσίγγια. Τα εργοστασιακά φυσίγγια της εποχής ήταν πολυτέλεια για τους κυνηγούς κυρίως της επαρχίας λόγω αδυναμίας πρόσβασης ή για οικονομικούς λόγους δεν είχαν την πολυτέλεια ενός επώνυμου κουτιού φυσιγγιών.
Έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές που έφερναν για επισκευή ένα ζευγάρι τραυματισμένες κάννες (αλίμονο ένα ζευγάρι τραυματισμένα χέρια).
–Ποια είναι τα παράδοξα που έχετε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Έχετε αρνηθεί οπλουργική εργασία ή τροποποίηση που θεωρήσατε παράλογη;
Πολλά. Αρκεί να σου πω ιστορία που έλαβε χώρα πριν μερικά χρόνια Ένας κυνηγός με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι έχει πρόβλημα το δίκαννό του και δεν μπορεί να πετύχει καμία τσίχλα. Όπως χαρακτηριστικά είπε, “Μάλλον είναι στραβές οι κάννες κ. Μανώλη.” Παίρνει το δίκαννο του λοιπόν και έρχεται στο μαγαζί. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έχει το όπλο. Όλα έδειχναν μια χαρά μέχρι που είπα να επωμίσει και να σημαδέψει. Τότε κατάλαβε τι συνέβαινε. Επώμιζε από τη δεξιά μεριά και συγχρόνως έκλεινε το δεξί μάτι…….
Υπάρχουν περιπτώσεις που μου έχει ζητηθεί να προχωρήσω σε τροποποιήσεις που θεωρώ ιεροσυλία για το “οπλάκι” τους. Να είστε σίγουροι ότι τους το επιστρέφω με ευγένεια εξηγώντας τους ότι δεν μπορώ να γίνω “συνεργός σε ένα έγκλημα” έστω και έναντι αδράς αμοιβής.
-Ο σύγχρονος Έλληνας κυνηγός έχει πεισθεί ότι για κάθε νέο όπλο που έρχεται στην κατοχή του πρέπει να φροντίζει για τις απαραίτητες τροποποιήσεις προκειμένου να “έρθει στα μέτρα του”;
Τα παλιά όπλα είχαν σωστά μέτρα που λίγο πολύ ανταποκρίνονταν στο μέσο σωματότυπο όπως πχ. τα βέλγικα άλλα και τα ισπανικά.
Όταν όμως η παγκόσμια αγορά κατακλύστηκε από όπλα μαζικής παραγωγής τα καλά μέτρα και το καλό ζύγισμα θυσιάστηκαν στο βωμό του χαμηλού κόστους. Έτσι λοιπόν με σημείο αναφοράς ένα βασικό μοντέλο, μια οπλοβιομηχανία βγάζει όπλα τόσο για καρτέρι όσο και για περπατητό κυνήγι ή ακόμη και για σκοπευτήριο. Πως αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι ένα μπεκατσοντούφεκο με 66 πόντους κάννη είναι συγχρόνως και magnum;
Η αλήθεια είναι πάντως ότι κάθε κάτοχος νέου όπλου έρχεται να του προσαρμόσω το όπλο στα μέτρα του με την βοήθεια των ανταλλακτικών πελμάτων και των διαφόρων κλίσεων κοντακίου που συνοδεύουν τα περισσότερα νέα όπλα και έχει πεισθεί ότι το κοντάκι σκοτώνει και όχι οι κάννες, κάτι που κουράστηκα να το λέω όλα αυτά τα χρόνια.
Συμπερασματικά ο Νίκος Μανώλης είναι ένας οπλουργός που προτιμά να “ξαναστήσει” ένα παλιό πλαγιόκανο που αποπνέει γοητεία και συναισθηματική αξία για αυτόν δωρεάν παρά να επισκευάσει ή να τροποποιήσει μια καραμπίνα ή ένα σούπερ ποζέ μαζικής παραγωγής έναντι αδράς αμοιβής.
Το οπλουργείο του Μανώλη βρίσκεται στα Κάτω Πατήσια στην οδό Στρατηγού Δαγκλή 66. Τηλέφωνο 210-8326600.
του Γιώργου Τσίγκα για το ihunt.gr.
