Ο αγριόχοιρος ή αγριογούρουνο (Sus scrofa) είναι ο άγριος πρόγονος των εξημερωμένων χοίρων. Είναι το μεγαλύτερο θήραμα στην Ελλάδα και τείνει να γίνει το πιο δημοφιλές. Από τη μια η δυσκολία στην εύρεση αποδημητικών πουλιών και από την άλλη η μεγάλη εξάπλωση του αγριογούρουνου σχεδόν σε όλη τη χώρα εξωθούν τους Έλληνες κυνηγούς να ασχοληθούν με το δύσκολο αυτό κυνήγι. Από την αρχαιότητα κυνηγήθηκε με πάθος. Αναφορές έχουν γίνει και για τον Οδυσσέα που κυνηγούσε στον Παρνασσό και τον τραυμάτισε ένας κάπρος στο πόδι. Πολλές οι δυσκολίες αυτού του κυνηγιού. Δυσκολία στην εύρεση αλλά και στο “φτιάξιμο” καλών σκύλων (Οι τιμές αγοράς έτοιμων και καλών γουρουνόσκυλων φτάνουν στα ύψη). Δυσκολία στη δημιουργία μιας αγαπημένης και επιτυχημένης ομάδας που θα συνεργάζεται αρμονικά και θα αλληλοκαλύπτεται. Δυσκολία στην εύρεση καλών ιχνηλατών, μελών δηλαδή της παρέας που θα “κόψουν” τα γουρούνια. Οι γουρουνάδες είναι κατά βάση σοβαροί κυνηγοί (βέβαια πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που θα επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Ξέρουν πόσα περίπου γουρούνια φιλοξενεί ο τόπος που θα κυνηγήσουν και ξέρουν τι επιπτώσεις θα έχει στον πληθυσμό τους η κάθε κάρπωση.
Η επιβίωση
Η περίοδος που δεν κυνηγιέται το αγριογούρουνο, η λεγόμενη και “νεκρή” από τέλη Ιανουαρίου έως μέσα Σεπτεμβρίου είναι πολύ σημαντική για τα τον πληθυσμό των αγριογούρουνων αλλά και για το κυνήγι τους την επόμενη κυνηγετική περίοδο. Την περίοδο αυτή τα αγριογούρουνα δυσκολεύονται κατά πολύ να μετακινηθούν. Αυτό συμβαίνει διότι οι νύχτες έχουν μικρότερη διάρκεια και κατά συνέπεια συρρικνώνεται και ο χρόνος περιπλανήσεων για τροφή (μην ξεχνάμε ότι κατά βάση ο αγριόχοιρος ψάχνει για τροφή τη νύχτα). Έτσι λοιπόν και κυρίως σε περιόδους παρατεταμένης ξηρασίας η επιβίωση του αγριογούρουνου ολοένα και δυσχεραίνει. Ένα αγριογούρουνο μπορεί να καλύψει και 1500 στρέμματα ψάχνοντας για τροφή και νερό. Ειδικά για τις γεννημένες γουρούνες τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα καθώς πρέπει να θρέψουν και τα γουρουνάκια που περιμένουν στο γιατάκι.
Και ενώ την άνοιξη θα ψάξουν και θα βρουν βολβούς, ρίζες ή και χόρτα, το καλοκαίρι όμως θα στραφούν στην προφανή λύση για αυτά που είναι οι γεωργικές καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι,καλαμπόκι κλπ). Πολλές φορές τα αγριογούρουνα θα φτάσουν σχεδόν έξω από κατοικημένες περιοχές για να βρουν την τροφή τους. Αυτό βέβαια εγκυμονεί και τεράστιους κινδύνους και εδώ είναι που αναλαμβάνει ο πραγματικός γουρουνάς να τα προστατέψει.
Το χειρότερο όμως για τα γουρούνια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είναι η εύρεση νερού. Ειδικά σε μεγάλες περιόδους ξηρασίας τα αγριογούρουνα αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Τα αγριογούρουνα δεν χρειάζονται νερό μόνο για να πιουν ο χρειάζονται για να μειώσουν τη θερμοκρασίας τους. Επειδή τα γουρούνια έχουν λίγους ιδρωτοποιούς αδένες, πολύ λίπος και σώμα σαν βαρέλι, που αποθηκεύει θερμότητα με το να κυλιούνται στη λάσπη ρίχνουν τη θερμοκρασία τους περίπου 2 βαθμούς Κελσίου!Είναι μάλιστα πιο αποτελεσματικό από τον ιδρώτα ή από βουτιά σε καθαρό νερό κι αυτό γιατί το νερό στη λάσπη απορροφάται πιο αργά από το σώμα του ζώου, επιτρέποντας του να δροσίζεται για περισσότερη ώρα.
Με το στριφογύρισμα στις λάσπες, “λούστρες”, “λούτσες”, “γούρνες” ή όπως αλλιώς αποκαλούνται σε κάθε περιοχή, αποβάλλουν από πάνω τους τα τσιμπούρια που κολλάνε επάνω τους και τα ενοχλούν αφάνταστα. Όλες αυτές οι δυσκολίες για την εξασφάλιση των βασικών αγαθών σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια της νύχτας και το ότι τα αγριογούρουνα δεν κυκλοφορούν την ημέρα (βέβαια εάν ζοριστούν πολύ κυκλοφορούν και την ημέρα) καθιστούν το καλοκαίρι εξαντλητικό για τα αγριογούρουνα.
Η συνέχεια στο 2ο μέρος…….
