807
Στην ηλικία των δέκα ετών, τον χειμώνα του 1977, ο πατέρας μου με μύησε στον απίστευτα συναρπαστικό κόσμο του κυνηγιού.
Θυμάμαι, την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στο βουνό. Είχε ένα φορτηγάκι, στο οποίο φόρτωσε τα απαραίτητα εφόδια και προτού ο ήλιος καλά καλά ανατείλει, ξεκινήσαμε από τις Σάπες με κατεύθυνση τον οικισμό της Λεπτοκαρυάς (Φούντουτζακ) του Νομού Έβρου.
Ο δασικός δρόμος που διανύαμε, μου έδινε την εντύπωση ότι μόλις είχε διανοιχθεί. Παντού υπήρχαν λάκες με λάσπες, σπασμένα βράχια και κομμένα δένδρα, περάσαμε την διασταύρωση των μεταλλείων Σαπών, περίπου δέκα χιλιόμετρα βόρεια. Από εκεί και πάνω το χιόνι είχε καλύψει της βουνοπλαγιές.
Στην μέση της διαδρομής για την Λεπτοκαρυά φθάσαμε στην περιοχή του βουνού Επτάδενδρου (Πυροφυλάκιο), το οποίο είναι και το όριο των Νομών Έβρου και Ροδόπης.
Εκεί ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν έμπειρος γουρουνοκυνηγός, σταμάτησε και αφού έδεσε στη μέση του την δερμάτινη φυσιγγιοθήκη, πήρε στα χέρια του το όπλο και με παρότρυνε να τον ακολουθήσω μέσα στο δάσος. Είχε τον σκοπό του βλέπετε !!!. Περπατήσαμε στο χιόνι σχεδόν μία ώρα έχοντας διανύσει περίπου δύο χιλιόμετρα ανάμεσα στις γυμνές από φύλλα βελανιδιές. Παρατηρούσα με προσοχή τις κινήσεις που έκανε ο πατέρας μου, καθώς με διερευνητικές ματιές εξέταζε κάθε ίχνος που συναντούσαμε από Αλεπούδες, Ζαρκάδια και Ασβούς. Το χιόνι είχε περίπου μία πιθαμή ύψος και εγώ ως παιδάκι, εκτός του ότι χάζευα συνεχώς γύρω μου, είχα φάει και τις απαραίτητες τούμπες στην απότομη βουνοπλαγιά.
Κάποια στιγμή ο πατέρας μου σταμάτησε. Με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι τα ίχνη, που μόλις συναντήσαμε μπροστά μας, ανήκουν σε έναν μεγάλο κάπρο. Αθόρυβος, σχεδόν αέρινα άρχισε να βαδίζει πίσω από τα φρέσκα ίχνη που είχαν πορεία προς την μέση της βουνοπλαγιάς. Λίγα λεπτά αργότερα τα ίχνη, από ευθεία πορεία που είχαν μέχρι τότε, άρχισαν να διαγράφουν κυκλική τροχιά σαν οχτάρια. Τότε σήκωσε το πρόσωπό του αναζητώντας την ακριβή κατεύθυνση του αέρα και αφού βεβαιώθηκε, με κοίταξε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του γνέφοντάς μου να χαμηλώσω το σώμα μου και να βαδίσω πιο αργά. Διαγράψαμε μια κυκλική τροχιά έχοντας τελικά τον αέρα κόντρα στο πρόσωπό μας. Κατευθυνθήκαμε σε ένα σημείο της πλαγιάς, όπου υπήρχαν διάσπαρτα λίγα κέδρα. Προφανώς γνώριζε ότι εκεί κοντά υπήρχαν γιατάκια. Η ανάσες μου ήταν μετρημένες, το βήμα αργό, οι παλμοί της καρδιάς μου έδιναν την εντύπωση ότι ακούγονταν μέσα στο κεφάλι μου, η αδρεναλίνη πλημμύρισε όλο το σώμα μου. Οι αισθήσεις μου βρίσκονταν στο ζενίθ της απόδοσής τους και ξαφνικά χαμηλώνοντας το σώμα του , μου δείχνει με το δείκτη του χεριού του ένα μισοπλαγιασμένο κέδρο.
Ώ , τι δέος!!! Μπροστά μας ξεχωρίζει μέρος από το κεφάλι του κάπρου. Έχει σηκώσει τη μουσούδα του… Κάτι έχει αντιληφθεί ! Ο αέρας όμως είναι σύμμαχος μας, η απόσταση λιγότερη από είκοσι μέτρα, το όπλο πάνω στο στόχο και η ματιά του κυνηγού περνάει τη ρίγα και την ακίδα σκοπεύοντας το τεράστιο κεφάλι του κάπρου. Τα μάτια μου καταγράφουν κάθε δευτερόλεπτο που περνάει! Μα ..,γιατί δεν πυροβολεί ??? Μέχρι να τελειώσω αυτή τη σκέψη, ο κάπρος τινάζεται με ορμή και μία ξερή τουφεκιά διαπερνά τον παγωμένο αέρα. Το ζώο δίνει το τελευταίο σάλτο της ζωής του, πέφτει με φόρα, το κεφάλι του καρφώνεται στο χιόνι και τα δυνατά του πόδια τινάζονται με σπασμούς.
Τελείωσε ..!,μονολογεί ο πατέρας μου και κοιτώντας με στα μάτια μου λέει … Έλα πάμε να σου δείξω. Περνάμε κοντά από το γιατάκι που ακόμη άχνιζε μέσα στο χιόνι και πλησιάζουμε τον κάπρο. Έβγαλε το μαχαίρι του και τελείωσε την δουλειά που είχε αρχίσει, δείχνοντάς μου την διαδικασία καθαρίσματος – γδαρσίματος, την οποία ακολουθώ μέχρι και σήμερα, όταν -κάποιες φορές- έχω την τύχη να καρπωθώ ένα τόσο εντυπωσιακό θήραμα .
Αφιερωμένο στον εκλιπόντα πατέρα μου Ρεφειάδη Κωνσταντίνο (Τάκη).
Ρεφειάδης Ιωάννης
