Για μανιτάρια πήγαμε και βρήκαμε …γουρούνια!

Ο Απρίλης που μας πέρασε χαρακτηρίστηκε ο θερμότερος της 30ετίας στην Ευρώπη, ενώ για πολλές χώρες υπήρξε λέει ο θερμότερος για ακόμη και του αιώνα.

 

Ο Μάϊος όμως άλλαξε τελείως το σκηνικό και ξαναβάλαμε χοντρά ρούχα τουλάχιστον στη Β. Ελλάδα, μιας και τα κρύα για την εποχή και οι πολλές βροχές δεν άφηναν άλλη επιλογή.

 

Οι βροχές σε συνδυασμό με τις θερμοκρασίες που επικρατούν το Μάϊο και τον Ιούνιο είναι οι βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη των μανιταριών και οι μανιταροσυλλέκτες σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε ετοιμότητα περιμένοντας καλές καρποφορίες.

 

Έτσι, πριν δέκα μέρες, Παρασκευή έντεκα του Μαΐου, πήγαμε με το γιο μου και ένα φίλο το Νίκο, να δοκιμάσουμε την τύχη μας στα μανιτάρια σε ένα νέο δρυοδάσος που είχαμε εντοπίσει στα μπεκατσοκυνήγια της χρονιάς που μας πέρασε.

 

Μανιτάρια τελικά δε βρήκαμε, αλλά χορτάσαμε να βλέπουμε αγριογούρουνα, τα οποία μάλιστα ήταν στο ανοιχτό και μας έδωσαν αρκετό χρόνο να τα φωτογραφίσουμε και να τα απολαύσουμε, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε την απουσία μανιταριών.

 

Πριν φτάσουμε στο μέρος που θα αφήναμε το αυτοκίνητο και ενώ η ώρα ήταν περίπου 6.30 και ο ήλιος ακόμη ψηλά, είδαμε 5-6 μικρά ριγωτά αγριογουρουνάκια στο δρόμο μπροστά μας να παίζουν δεξιά αριστερά.

 

Σταματήσαμε σε απόσταση περίπου ογδόντα μέτρων και σβήσαμε τη μηχανή. Ο τηλεφακός της φωτογραφικής μηχανής ήταν αρκετός για να τα φέρει κοντά, αλλά η υπερένταση ίσως η δική μου και το ότι τα γουρουνάκια βρισκόντουσαν στη σκιά όπου δεν υπήρχε πολύ φως, δεν επέτρεψαν τη λήψη κάποιας καλής εικόνας.

 

 

Σε λίγο τα γουρουνάκια έφυγαν προς το δάσος και κατέβηκα μήπως προλάβω να δω και τη μητέρα τους. Την άκουσα που τα φώναζε αλλά δε μπόρεσα να τη δω για να την αποθανατίσω και αυτήν.

 

Το ότι τα είδαμε όμως και το ότι είχε αρκετό χρόνο να τα χαζέψει και ο οκτάχρονος γιος μου, σε συνδυασμό με το γεγονός πως τράβηξα μία έστω μέτρια φωτογραφία, ήταν αρκετά για να μας ανεβάσουν τη διάθεση και να ξυπνήσουν τα ένστικτα.

 

Συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο και ξαφνικά σε ένα ξέφωτο δίπλα στο δάσος είδαμε πάλι κίνηση. Σβήσαμε τον κινητήρα και μείναμε σιωπηλοί να κοιτάζουμε έξι θηλυκά ενήλικα αγριογούρουνα να σκάβουν για τροφή.

 

Η φωτογραφική πήρε πάλι φωτιά και αυτή τη φορά με τον άνεμο να πνέει από κει προς τα δω, για περισσότερο από πέντε λεπτά απολαμβάναμε τη θέα του θρύλου του δάσους, σε απόσταση ίδια περίπου με την προηγούμενη, περίπου 70-80 μέτρα.

 

Το ψηλό χορτάρι, και η κλίση του εδάφους επιτρέπανε να βλέπουμε μόνο το πάνω μέρος του σώματός τους, ενώ το γεγονός πως σκάβανε συνέχεια δεν έδινε καθόλου δυνατότητα να μπει μέσα στο κάδρο των πολλών φωτογραφιών και το κεφάλι έστω μίας από τις θηλυκές που είχαμε μπροστά μας.

 

 

Πλάκα θα έχει σκεφτόμουνα αφού είχα βγάλει καμιά δεκαπενταριά φωτογραφίες μόνο με τις ράχες τους, να μην καταφέρουμε να βγάλουμε έστω μία φωτογραφία “σωστή”.

 

Τελικά για καλή μας τύχη μία θηλυκιά στάθηκε για λίγο κοιτώντας προς τα εμάς με αποτέλεσμα να προλάβω να κρατήσω μία φωτογραφία η οποία λόγω φωτισμού (ήταν στον ήλιο) βγήκε αρκετά καθαρή.

 

Αφού τράβηξα αρκετές φωτογραφίες και ένα βίντεο μικρής διάρκειας αποφασίσαμε να ρισκάρουμε να προκαλέσουμε κάποιο θόρυβο μήπως και σηκώσουν κεφάλι όλα μαζί για μία καλύτερη φωτογραφία.

 

Τα αγριογούρουνα όμως δεν ήταν και τόσο “ήμερα” όσο πιστέψαμε στην αρχή και μόλις χτυπήσαμε με το χέρι την οροφή του αυτοκινήτου για να σηκώσουνε κεφάλι αυτά εξαφανίστηκαν τρέχοντας προς το δάσος που ήταν δίπλα τους στην αντίθετη κατεύθυνση από μας.

 

Είχαμε όμως έστω μία καλή φωτογραφία και πολλές …ράχες…,οπότε έστω έτσι ήμασταν ευχαριστημένοι.

 

Κάπου εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο και περπατούσαμε δίπλα στο δάσος μήπως δούμε κανα μανιτάρι, αν και ο νους μας ήταν φυσικά στα αγριογούρουνα.

 

Ο Νίκος περπατούσε μπροστά και σε ένα σημείο που ο δρόμος περνούσε μέσα από ένα ρέμα ξαφνικά σταματά και γυρίζει σιγά σιγά προς τα πίσω.

 

“Έχει κι άλλα εκεί” μου είπε και με άφησε να περάσω μπροστά με τη φωτογραφική μηχανή.

 

Μόλις έφτασα στο ρέμα κοίταξα απέναντι σε ένα ξέφωτο και είδα καμιά 25αριά αγριογούρουνα, μικρά και μεγάλα να σκάβουν για τροφή στο λιβάδι.

 

Ξανά πήρε φωτιά η φωτογραφική και κάλεσα και το γιο μου να βγει αθόρυβα μπροστά μου να τα δει, όσο εγώ τραβούσα φωτογραφίες.

 

Σε λίγο ακούστηκαν σκυλιά να κυνηγάνε. Ήμασταν σε ζώνη εκγύμνασης σκύλων αλλά δεν περιμέναμε να ακούσουμε σκυλιά τέτοια ώρα. Τα σκυλιά πλησιάζανε αλλά τα αγριογούρουνα δεν φάνηκαν να πτοούνται. Τελικά είδαμε δύο σκυλιά να βγαίνουν από το δάσος κυνηγώντας και να κατευθύνονται προς την ομάδα των αγριόχοιρων. Όταν τα σκυλιά πλησίασαν στα διακόσια περίπου μέτρα από τα αγριογούρουνα, τότε δόθηκε το σύνθημα και έτρεξαν όλα μαζί προς το δάσος. Τα σκυλιά στη συνέχεια στρίψανε.

 

Προφανώς ο ντορός που είχανε ήταν από άλλο ζώο που είχε περάσει στο όριο του λιβαδιού απέναντι από τα αγριογούρουνα. Μας χάλασαν λίγο την κατάσταση, αλλά χαλάλι. Είχαμε προλάβει πάλι για αρκετή ώρα να τα απολαύσουμε.

 

Η απόσταση σε αυτήν την τελευταία συνάντηση ήταν μεγαλύτερη, περίπου 150 μέτρα, αλλά εδώ ήμουν μάλλον πιο ψύχραιμος και οι φωτογραφίες δεν βγήκαν τόσο κουνημένες αν και χρειάστηκε η χρήση ψηφιακής μεγέθυνσης για να “φέρω κοντά”.

 

Συνεχίσαμε λίγο ακόμη την πορεία μας έχοντας ξεχάσει τελείως τα μανιτάρια και σε λίγο πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε να είμαστε μέρα στο αυτοκίνητο.

 

Σκεφτόμουν πως εγώ, παρά το γεγονός πως βρίσκομαι τακτικά έξω στο ύπαιθρο, έφτασα σαράντα χρονών για να δω τέτοιο θέαμα, ενώ ο γιος μου από τα οκτώ του, είχε δει τρεις απανωτές φορές αγριογούρουνα στο ανοιχτό και μάλιστα για πολλή ώρα.

 

Την άλλη μέρα ξαναπήγαμε στο ίδιο μέρος με σκοπό αυτή τη φορά μόνο τη φωτογράφιση των αγριόχοιρων.

 

Σκεφτήκαμε πως λόγω των μικρών δε θα ξεμακραίνανε και πως θα τα ξαναβρίσκαμε κάπου εκεί στην περιοχή αλλά μάταια.

 

Δύο ώρες περπατήσαμε έχοντας μαζί και την τετράχρονη κόρη μου αυτή τη φορά που “ζήλεψε” όταν της δείξαμε τις φωτογραφίες, αλλά δε βρήκαμε ούτε ίχνος.

 

Σκέφτηκα πως πιθανά το γεγονός πως ήταν απόβρεχο την προηγούμενη μέρα ήταν που ώθησε τα αγριογούρουνα να βγούνε έξω να σκάψουνε στο μαλακό χώμα με τα μικρά τους.

 

Δεν είναι όμως κάθε μέρα Πασχαλιά όπως λέει και ο σοφός λαός μας οπότε όποιος και να ήταν ο λόγος που δεν τα ξαναβρήκαμε δε μπορούμε να πούμε πως δε μείναμε ευχαριστημένοι.

 

Κάθε βόλτα στη φύση έχει πολλά να προσφέρει στον άνθρωπο. Ειδικά σε όσους ζούμε στις πόλεις. Και αν έχεις και τα τυχερά σου όπως συνέβη στην περίπτωσή μας, τότε όχι μόνο μπορεί να προσφέρει, αλλά μπορεί και να μείνει αξέχαστη.