2,3K
Η φετινή αναπαραγωγική περίοδος στα τρυγόνια υπήρξε ίσως η καλύτερη των τελευταίων ετών από πλευράς παρουσίας τους στη χώρα μας. Τα πουλιά όπως φάνηκε παρέμειναν σε μεγαλύτερους πληθυσμούς σε μας σε σχέση με τους βόρειους γείτονές μας αν συγκρίνουμε με τα προηγούμενα χρόνια.
Η πανσέληνος του Αυγούστου έπεφτε στις επτά του μηνός, με αποτέλεσμα πολλοί να θεωρήσουμε πως τα τρυγόνια θα παρέμεναν μέχρι την έναρξη για να μας χαρίσουν τις μοναδικές στιγμές και εμπειρίες που χαρίζει το κυνήγι τους.
Οι προβλέψεις αυτές όμως δυστυχώς διαψεύστηκαν και στις περισσότερες περιοχές της Β. Ελλάδας, μετά τις δέκα Αυγούστου τα τρυγόνια έφυγαν για το ταξίδι τους προς τα νότια, με αποτέλεσμα περιοχές που χαρακτηρίζονται καλοί τρυγονότοποι όπως ο Έβρος ή η Δράμα, να διατηρήσουν λίγα πουλιά μέχρι την εικοστή Αυγούστου.
Από την παραπάνω εξέλιξη δεν εξαιρέθηκε και η περιοχή της Ημαθίας όπου τα πουλιά που βλέπαμε οι κυνηγοί το τελευταίο πενθήμερο πριν την έναρξη, ήταν λιγότερα σε σχέση με πέρυσι παρά την έντονη παρουσία τους στις αρχές του Καλοκαιριού.
Ο πατέρας μου ήρθε την Παρασκευή δεκαοκτώ του μηνός από τα Γιάννενα στη Βέροια για να κυνηγήσουμε παρέα, όπως κάνουμε τα τελευταία χρόνια.
Τα δύο χωράφια με ηλίανθους που είχα εντοπίσει στις αναγνωριστικές εξόδους και είχαν από καμιά πενηνταριά τρυγόνια, ήταν μεγάλα για να πιαστούν από δύο ή τρεις ανθρώπους όπως η παρέα μας. Το ένα χωράφι ήταν και σε εύκολο σημείο με αποτέλεσμα να το «παρακολουθούν» πολλοί κυνηγοί από νωρίς.
Το δεύτερο, κάπως πιο κρυφό, μας άφηνε κάποιες ελπίδες μήπως παραμείνει άπιαστο. Οι ελπίδες αυτές όμως έσβησαν το πρωί του Σαββάτου όταν διαπιστώσαμε πως πιάστηκε από μία παρέα επτά ατόμων.
Η διανυκτέρευση ήταν αποφασισμένη ανεξάρτητα από την παρουσία τρυγονιών. Έτσι, το απόγευμα του Σαββάτου, φορτωμένοι σκηνές, υπνόσακους, τρόφιμα, τουφέκια, φυσίγγια, καρεκλάκια, νερά, λίγο κρασάκι, αντικουνουπικά, και καλή διάθεση, περάσαμε ξανά από το δεύτερο χωράφι για να δούμε τι γινόταν στα πέριξ.
Τελικά, είχαν πιαστεί από κυνηγούς και τα περιφερειακά καρτέρια με αποτέλεσμα να αποκλειστεί οριστικά το ενδεχόμενο να παραμείνουμε εκεί.
Μετά τις έξι και μισή, πήγαμε και σε μία κούρνια που γνωρίζαμε στην περιοχή για να κόψουμε κίνηση. Εκεί για πρωινό κυνήγι δεν είχε νόημα, μιας και τα τρυγόνια με τις πρώτες τουφεκιές φεύγουν όλα μαζί με αποτέλεσμα η όλη διαδικασία να μη διαρκεί περισσότερο από δεκαπέντε λεπτά.
Θέλαμε όμως να ρουφήξουμε εικόνες και τα τρυγονάκια μας κάνανε το κέφι και με το παραπάνω.
Τόσο στο καλό χωράφι το πρωί, όσο και στην κούρνια το απόγευμα πρέπει να είδαμε πάνω από εκατό τρυγόνια να μπαίνουν και να βγαίνουν και να πετάνε κοντά μας σε απόσταση βολής. Μπορεί να μην κρατούσαμε τα τουφέκια μας, αλλά οι σκηνές ήταν σαν να είναι βγαλμένες από κυνήγι.
Χορτάσαμε να τα βλέπουμε και το μυαλό μας άρχισε να μονοπωλεί το κυνήγι, το οποίο απομάκρυνε κάθε κακή σκέψη μακριά.
Στις αναγνωριστικές βόλτες μας, είχαμε εντοπίσει μεταξύ άλλων και ένα μέρος με καμιά δεκαριά τρυγόνια που πηγαίνανε για νερό. Έμενε καμιά ώρα ακόμη με αρκετό φως, και έτσι αποφασίσαμε να πάμε κατά κει, αποδεχόμενοι την πραγματικότητα πως δύσκολα θα είχαμε αρκετές ευκαιρίες.
Έτσι είναι όμως το κυνήγι και αυτό το γνωρίζουμε αμφότεροι. Η διανυκτέρευση έξω στη φύση και η κουβέντα σε συνθήκες απόλυτης ηρεμίας και ελευθερίας, είναι αρκετά για να ξεπεραστεί η απουσία πουλιών και να απολαύσουμε το βραδάκι της παραμονής.
Δίπλα στο νερό και με αρκετά δέντρα τριγύρω, η τοποθεσία ήταν ιδανική για διανυκτέρευση. Στήσαμε τη σκηνή και οτιδήποτε άλλο απαιτούσε φως στην αρχή και στη συνέχεια καθίσαμε στα καρεκλάκια μας, ανοίγοντας το κρασί και τις ψυχές μας στη σιγαλιά της ζεστής νύχτας.
Σε λίγη ώρα ήρθε και ο Νίκος, ο τρίτος της παρέας, ο οποίος λόγω έλλειψης πουλιών θα πήγαινε σε άλλο μέρος μόνος του, αλλά το βραδινό σκέλος το έθεσε σε προτεραιότητα.
Κάτσαμε κάτω από τα αστέρια μέχρι τις δώδεκα και μισή και μετά πέσαμε για ύπνο. Το ξυπνητήρι στις πέντε για να προλάβουμε να μαζέψουμε τα πράγματα, να πιούμε το καφεδάκι μας και να είμαστε σε πλήρη ετοιμότητα από τις έξι και μισή και μετά που αναμενότανε να ξεκινήσουν τα τρυγόνια το πέταγμά τους. Η εκτίμηση ήταν πως θα είμαστε μόνοι μας και αυτό αποτέλεσε και κριτήριο για την επιλογή του μέρους.
Το πρωί σηκωθήκαμε ορεξάτοι, και μετά το συμμάζεμα των πραγμάτων βγήκαν επιτέλους ξανά τα τουφέκια και τα φυσίγγια από τις θήκες τους μετά την εξάμηνη αποθήκευση.
Τελικά ήρθαν και κάτι γνωστοί κυνηγοί κοντά μας, αλλά χωρούσαμε όλοι και οι αποστάσεις μεταξύ μας δε δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα.
Το μέρος είχε μία συστάδα από δέντρα καμιά εκατοστή μέτρα. Καθίσαμε στις δύο άκρες. Αν και τα πουλιά «κόβανε» λίγο πιο μέσα, θέλησα να βλέπω και από την άλλη μεριά και έκατσα στην άκρη, επιλογή που γρήγορα αποδείχτηκε λανθασμένη.
Τα πρώτα δύο ζευγάρια τρυγονιών πετάξανε εκεί που τα ξέραμε, με αποτέλεσμα οι μακρινές τουφεκιές να μη βρούνε στόχο. Άλλαξα επομένως γρήγορα θέση και έκατσα πιο σωστά.
Στην περιοχή υπήρχαν μερικά χωράφια με ηλίανθο αλλά και σταροχώραφα στα οποία πήγαιναν τα τρυγόνια καμιά πεντακοσαριά μέτρα από μας. Εκεί υπήρχαν αρκετοί κυνηγοί, εμείς όμως ήμασταν λίγοι.
Τα τρυγόνια τελικά μας κάνανε το χατίρι και εκεί που λέγαμε πως θα είμαστε ευχαριστημένοι αν πάρουμε από ένα, τελικά πήραμε δέκα, με αρκετή υπομονή, ως τις έντεκα που έκοψαν τελείως.
Η χαρά μας ήταν μεγάλη και συμφωνήσαμε πως ήταν μία από τις καλύτερες εξόδους μας για έναρξη κυνηγετικής περιόδου. Χωρίς το άγχος του να πιάσουμε μέρος, χωρίς συνωστισμό από κυνηγούς, με άκρως απολαυστική διανυκτέρευση και με δέκα τρυγόνια στο χέρι, δε θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω.
Οι τηλεφωνικές επαφές με πολλούς φίλους που ήταν διασκορπισμένοι σε καρτέρια σε όλη τη Β. Ελλάδα μας έδωσαν να καταλάβουμε πως εκτός από τις εξαιρετικές συνθήκες παραμονής στην ύπαιθρο, ήμασταν και από τους πιο τυχερούς, μιας και είχαμε περισσότερες ευκαιρίες από τους περισσότερους. Ο Νίκος είχε πάρει δύο στο μέρος που πήγε.
Την επόμενη μέρα έβρεχε ως τις δέκα το πρωί και κατά τις έντεκα αποφασίσαμε να βγούμε μία βόλτα με το γιό μου, τον πατέρα μου και το Νίκο. Κάναμε περπατητό για καμιά ώρα. Ο εγγονός με τον παππού του από τη μία πλευρά ενός ρέματος κι εγώ από την άλλη. Σηκώσαμε σε διαφορετικές φάσεις δύο τρυγόνια τα οποία ο πατέρας μου πήρε με την πρώτη, προς ιδιαίτερη χαρά του εγγονού που έζησε τις στιγμές από κοντά.
Το μεσημέρι της Δευτέρας το γεύμα είχε φυσικά τρυγόνια. Τα δώδεκα της πρώτης μέρας που είχαν σιτέψει λίγο στο ψυγείο. Μαγειρεύτηκαν εξαιρετικά από το Νίκο και γλύφαμε τα δάχτυλά μας από τη νοστιμιά.
Το κυνήγι τελειώνει στο πιάτο και την αρχή αυτή την τιμήσαμε πέραν του δέοντος.
Κάπως έτσι, έκλεισε ένα από τα καλύτερα διήμερα έναρξης της κυνηγετικής περιόδου που έχουμε κάνει και η αλήθεια ήταν πως δε θέλαμε να χωριστούμε με τον πατέρα μου τη Δευτέρα που έπρεπε να φύγει και ας μην είχε τρυγόνια στην περιοχή.
Οι ήρεμες στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους λιγοστεύουν, ενώ ακόμη και όταν τις ζούμε, η ασχήμια των τελευταίων ετών, περιορίζει δυστυχώς το αποτύπωμά τους στις ψυχές μας. Αυτό εκτιμώ πως είναι πολύ χειρότερο από την οικονομική ανέχεια που ζούμε.
Το κυνήγι είναι μία από τις ελάχιστες δραστηριότητες που μπορούν να διώξουν μακριά τα μαύρα σύννεφα της στεναχώριας και του άγχους και στη δική μας περίπτωση αυτό αποδείχτηκε και με το παραπάνω.
Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους τους κυνηγούς με υγεία, ασφάλεια και έστω λίγο ελεύθερο χρόνο για να μπορούνε να ξεφεύγουνε στο ύπαιθρο μέσα από την αγαπημένη μας δραστηριότητα.
Του Αλέξανδρου Γκάσιου για το iHunt.gr
