1,7K
Στη χώρα των απαγορεύσεων και της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι ύστερα από κάθε πυρκαγιά στην ύπαιθρο, σπεύδουν οι αρμόδιοι να θεσμοθετήσουν μακροχρόνιες απαγορεύσεις κυνηγιού για να προστατεύσουν -δήθεν- τα ενδημικά θηράματα που «δεινοπαθούν» στα καμένα.
Και αυτό σε πείσμα των επιστημονικών μελετών, που από το 1971 διαπιστώνουν ότι ο πληθυσμός των λαγών αυξάνεται… στις καμένες περιοχές σε τέτοιο βαθμό που δημιουργούνται κίνδυνοι ασθενειών λόγω υπερπληθυσμού.
Ακόμη πιο πρόσφατα σε Χαλκιδική (2006) και Χίο (2012) είχαμε τα ίδια αποτελέσματα των μελετών που εκπόνησαν οι επιστήμονες θηραματολόγοι των κυνηγετικών οργανώσεων. Αφθονία λαγών μετά τις πυρκαγιές.
Μία από τις εξορμήσεις μας για λαγό, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, έγινε στις πλαγιές της Ιεροπηγής που το 2006 κάηκαν από πυρκαγιά.
Οπως ήταν φυσικό εκδόθηκε αμέσως απαγόρευση κυνηγιού για την περιοχή, η οποία, όπως συνήθως, γινόταν υπό την επικοινωνιακή πίεση παρά για προστασία των θηραμάτων.
Ενδημικά…
Υστερα από προσπάθειες των Κυνηγετικών Συλλόγων της Καστοριάς και του Αργους Ορεστικού επιτράπηκε το κυνήγι δύο χρόνια μετά τη φωτιά, ενώ σε άλλες καμένες περιοχές διατηρήθηκε η απαγόρευση για πέντε χρόνια.
Οι σκεπασμένες με κέδρα πλαγιές καθάρισαν κυριολεκτικά από τη φωτιά και έδωσαν τη δυνατότητα στη χορτώδη βλάστηση να αναπτυχθεί σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του πετρωτού βουνού.
Μένοντας αρκετές μικρές και μεγάλες νησίδες φυλλοβόλων δένδρων άκαυστες, δημιούργησαν έναν βιότοπο για τον λαγό και την πέρδικα, τα ενδημικά θηράματα της περιοχής, πολύ πιο ευνοϊκό από την προηγούμενη κατάσταση.
Η φρέσκια χορτώδης βλάστηση που αναπτύσσεται μετά την πυρκαγιά και ο περιορισμός της ξυλώδους φτιάχνουν ένα χορταστικό περιβάλλον βόσκησης για τον λαγό και πολύ περισσότερα ξέφωτα για παιχνίδια και κυκλοφορία.
Η πυκνότητα
Σε όλες τις επιστημονικές καταμετρήσεις που έχουν γίνει ύστερα από πυρκαγιές, η πυκνότητα των λαγών από τον δεύτερο κιόλας χρόνο στις καμένες εκτάσεις είναι πολύ μεγαλύτερη από τις γειτονικές της περιοχές, ακόμη και από καταφύγια θηραμάτων.
Παρόλο που είναι όλα αυτά γνωστά στους αναρμόδιους να τα αντιληφθούν, αλλά αρμόδιους να αποφασίσουν τα περί της θήρας, το να επιβληθεί μια πενταετής απαγόρευση του κυνηγιού στις καμένες εκτάσεις θεωρείται φυσιολογικό στη χώρα μας.
Αντί της επιστημονικής θεώρησης και αντιμετώπισης του κυνηγιού ως ένα διαχειριστικό μέτρο διαφύλαξης της πανίδας επικρατεί η ανθρωποκεντρική άποψη των ζωόφιλων, «τα καημένα τα ζωάκια που θα πεθάνουν από την πείνα μέσα στο καμένο δάσος».
Παραβλέποντας το γεγονός ότι όλα τα φυτοφάγα άγρια ζώα θα κάνουν πάρτι στα καμένα με την πλούσια και φρέσκια βλάστηση, το ίδιο φυσικά και τα σαρκοφάγα.
Ακόμη και η όποια καταστροφή των μικρών και ανήμπορων να απομακρυνθούν ζώων γίνει από τη φωτιά, αντισταθμίζεται τον επόμενο χρόνο με την αύξηση των γεννήσεων σε περιβάλλον πιο πλούσιας τροφής.
Στα «καμένα της Ιεροπηγής», όπως τα ξέρουν οι λαγοκυνηγοί, μόνο τα απομεινάρια των κέδρων θυμίζουν πια την πυρκαγιά του 2006.
Νέα βλάστηση ξεκίνησε να αναπτύσσεται ανάμεσα στα ξερά κλαδιά των κέδρων, που θα δώσει τη δυνατότητα σε λίγα χρόνια να δημιουργηθεί μια μεικτή ζώνη φυλλοβόλων θάμνων και δένδρων, πολύ πιο χρήσιμη και αποδοτική, τόσο για την κτηνοτροφία της περιοχής όσο και για τα άγρια ζώα.
Η ζωή ξαναρχίζει με άλλες μορφές φυτών και δένδρων, οι λαγοί τρέχουν και βόσκουν ελεύθερα ανάμεσα στους ασπριδερούς σκελετούς των κέδρων, τα γάβρα και οι βελανιδιές βρίσκουν καταφύγιο στις καμένες ρίζες των κέδρων και ξεπετάγονται λαίμαργα και φιλόδοξα, φτιάχνοντας τον δικό τους μικροχώρο.
Οι συστάδες των φυλλοβόλων που γλίτωσαν από τη φωτιά επεκτείνονται και αρχίζουν να δημιουργούν ποικίλους βιότοπους, με θάμνους και βάτα, εκεί που πριν από τη φωτιά δεν υπήρχε ούτε ίχνος.
Σε λίγα χρόνια τίποτε δεν θα θυμίζει τις παλιές πλαγιές που ακόμη και ο λαγός δυσκολευόταν να διασχίσει ανάμεσα στα αγκαθωτά τείχη των κέδρων.
Η φύση δεν περιμένει τους γραφειοκράτες για να κάνει το καθήκον της. Ευτυχώς ούτε οι λαγοί διαβάζουν τις απαγορεύσεις και τον κίνδυνο που διατρέχουν να πεθάνουν από πείνα και έτσι επανέρχονται αμέσως στα καμένα για να εκμεταλλευθούν το ευνοϊκό γι’ αυτούς περιβάλλον που διαμορφώθηκε από τη πυρκαγιά.
Φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε από την ελληνική γραφειοκρατία να αποδεχθεί, πόσω μάλλον να χρησιμοποιεί ακόμη και τη φωτιά ως χρήσιμο μέσο διαχείρισης και βελτίωσης των βιοτόπων για τα άγρια θηράματα.
Πολύ περισσότερο δεν αποδέχεται τους κυνηγούς, που έχουν κιόλας όπλα, στολές και αδύνατα σκυλιά, όπως διατείνονται οι λογής φιλόζωοι του καναπέ και των κομμωτηρίων σκύλων.
Μέχρι να αποδεχθούν την επιστημονική πραγματικότητα, οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι γραφειοκράτες μας θα επιβάλλονται πενταετείς απαγορεύσεις θήρας στις καμένες εκτάσεις για να μην εξαλειφθούν… οι λαγοί.
Οι οποίοι θα πέθαιναν από τα γέλια αν ήξεραν να διαβάζουν όσα γράφουν οι ειδικοί εν Ελλάδι για το τι θα πάθουν αν πλησιάσουν στα καμένα.
Ευτυχώς δεν ξέρουν να διαβάζουν και έτσι μπορούμε ακόμη εμείς οι κυνηγοί να τους κυνηγάμε με τα σκυλιά μας, όπως γίνεται εδώ και αιώνες.
Θωμάς Μπατσέλας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Θωμάς Μπατσέλας
