Οι Γερμανοί κυνηγοί δείχνουν το δρόμο

Πρόσφατα το διαδίκτυο κατακλύστηκε από φωτογραφίες  με τις αντιδράσεις των Γερμανών συναδέλφων μας. 15.000 κυνηγοί διαδήλωσαν με ειρηνικό αλλά και εντυπωσιακό τρόπο σε μια χώρα που δεν φημίζεται για τις διαδηλώσεις της .

 

Υποτίθεται ότι εμείς στη χώρα μας είμαστε έξω στους δρόμους και διεκδικούμε τα δίκαια, όχι μόνο τα δικά μας αλλά και κάθε λογής κατατρεγμένου οπουδήποτε στον κόσμο.  Δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες της υπόθεσης για την οποία οι κυνηγοί της Γερμανίας  βγήκαν στο δρόμο, όμως το σημαντικό είναι ότι βγήκαν. Μαζικά και οργανωμένα έδειξαν ότι όταν χρειαστεί κινητοποιούνται, αντιδρούν για να υπερασπιστούν το αυτονόητο ότι δηλαδή  «Οι κυνηγοί είναι μια δύναμη για τη διατήρηση και διαφύλαξη της φύσης και της άγριας ζωής . Οι κυνηγοί είναι μέρος της κοινωνίας μας»

 

Πόσες φορές το συζητάμε και εμείς αυτό, στα καφενεία μας όμως. Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί χειρότερα και από τους Γερμανούς συναδέλφους μας, με τις συνεχείς απαγορεύσεις εδώ και χρόνια και την υποτιμητική αντιμετώπιση από την πολιτεία και τους συνήθεις επαγγελματίες «προστάτες» της υπαίθρου.

 

Και γιατί ποτέ δεν βγήκαν 15.000  από τους 200.000, άντε 150.000,Έλληνες κυνηγούς στους δρόμους, να φωνάξουν για τα δικαιώματα τους που περικόπτονται συνεχώς;

 

Να φωνάξουν  «εναντίον μιας νέας περιφερειακής νομοθεσίας, που δεν λαμβάνει υπόψη το θετικό ρόλο των κυνηγών στη διαχείριση της άγριας ζωής»;

 

Τι φταίει και εμείς συνήθως αντιδικούμε μόνο  μεταξύ μας και υποσκάπτει ο ένας τον άλλο, αντί να συσπειρωνόμαστε πίσω από τις ηγεσίες μας και να διεκδικούμε δυναμικά το δίκιο μας; 

 

Φταίνε οι ηγεσίες μας; 

 

Φταίμε εμείς οι κυνηγοί που τις επιλέγουμε;

 

Ο Πρόεδρος της FACE κύριος Gilbert de Turckheim συσπείρωσε το αποφασισμένο πλήθος και μετέφερε την αλληλεγγύη όλων των ευρωπαίων κυνηγών στους συνάδερφους κυνηγούς της  Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Ο αντιπρόεδρος της FACE και πρόεδρος των Ελλήνων κυνηγών τι άποψη και γνώμη έχει επ αυτού;

 

 

Δεν μπορούσε να οργανώσει μια αντίστοιχη κίνηση και να συσπειρώσει τους Έλληνες κυνηγούς , εδώ και τόσα χρόνια που μας έχουν σε έναν διαρκή πόλεμο και υποχώρηση οι αντικυνηγετικές ομάδες;

 

Θέλουμε και δεν Μπορούμε ή Μπορούμε αλλά δεν Θέλουμε, να βγούμε και εμείς στους δρόμους όπως οι Γερμανοί συνάδελφοί μας είναι το κρίσιμο ερώτημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν το επιχειρήσαμε ποτέ.

 

 Ίσως ο φόβος που προκαλούσε πάντα στις ηγεσίες μας η εμφάνιση ενός στρατάρχη χωρίς στρατό, είναι καταλυτική. Έτσι όπως τα καταφέραμε, είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαμε να μαζέψουμε, όχι 15.000 αλλά 1.500 κυνηγούς, Ούτε τα Διοικητικά Συμβούλια και οι Επιτροπές των Κυνηγετικών Συλλόγων δεν θα συγκεντρώνονταν τελικά. Αυτή είναι μάλλον η φοβία των ηγετών μας και η αιτία της αδράνειας μας, αν ισχύει το θέλουμε αλλά δεν μπορούμε. Μαζί με το  ότι καταφέραμε να αποξενώσουμε μια δυναμική ομάδα 200.000 κυνηγών από την ηγεσία της.

 

Από την άλλη, μια πετυχημένη και δυναμική οργάνωση και κινητοποίηση των κυνηγών, θα δημιουργούσε νέους πόλους εξουσίας και συσπείρωσης. Μια  άλλη δυναμική με άλλα πρόσωπα που θα αντιπροσώπευαν μια «νέα τάξη πραγμάτων» θα διαμορφώνονταν de facto. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρωθεί η υπάρχουσα πολιτικάντικη οργάνωση μας, που κινούμενη  σε κομματικούς και υπουργικούς προθαλάμους  γα την  υπεράσπιση των κυνηγών, έδινε πρόσκαιρες λύσεις στα προβλήματα, όχι όμως χωρίς απώλειες. Αυτό  μπορεί να ερμηνεύσει το Μπορούμε αλλά δεν Θέλουμε και γιαυτό ποτέ δεν βλέπουμε παρόμοιες δυναμικές κινητοποιήσεις.

 

Επομένως όσοι ονειρεύονται ή επιθυμούν δυναμικές παρεμβάσεις των κυνηγών , όσοι ζηλεύουν τις κινητοποιήσεις των Γερμανών συναδέλφων μας, ας τα ξεχάσουν για την ώρα. Μέχρι να αναλάβει κάποιος Έλληνας την προεδρία της FACE δεν φαίνεται να υπάρχει δυνατότητα παρόμοιων κινήσεων.

 

Μόνο που φοβάμαι μήπως τελικά αναλάβουμε και την αντιπροεδρία της FACE  και με την συνήθη μας πρακτική, αρχίζουν οι διαφωνίες μεταξύ προέδρου και αντιπροέδρου για το ποιος θα έχει την πατρότητα και ιδέα της κινητοποίησης , ποιος θα πάρει τα εύσημα και παράσημα και ποιος θα φωτογραφηθεί ως στρατάρχης μπροστά από τα κυνηγετικά φουσάτα.

 

Και ποιος θα το προτείνει; Η FACE, η ΚΣΕ, το ΚΕΚ, κάποια Ομοσπονδία, κάποιοι Σύλλογοι; 

 

Ποιος θα μπεί μπροστάρης να κερδίσει το πρώτο πλάνο στις φωτογραφίες; 

 

Θα βρούμε άραγε μια γέφυρα με 200 μέτρα πλάτος για να χωρέσει τους ηγέτες της κινητοποίησης μας; 

 

Γιατί μόνο στρατάρχες, στρατηγούς, άντε και συνταγματάρχες θα έχει το κυνηγετικό στράτευμα. Όλοι μπροστά να ανεμίζουν τις σημαίες της δημοσιότητας και πίσω από τις σημαίες και τα πανό με τα συνθήματα δεν θα ακολουθεί κανείς.

 

Είτε λοιπόν θέλουμε και δεν μπορούμε , είτε μπορούμε αλλά δεν θέλουμε, μια παρόμοια δυναμική κινητοποίηση όπως των γερμανών κυνηγών, δεν θα την δούμε ποτέ στην χώρα των διαδηλώσεων. Στη χώρα που έχουν συμβεί διαδηλώσεις ακόμη και για το κόψιμο ενός θάμνου στο Περού γιατί μπορεί να διαταραχθεί η κλιματική αλλαγή, να λειώσουν οι πάγοι και να καταστραφεί εκ τούτου ο πλανήτης, οι διαδηλώσεις των κυνηγών είναι πραγματικά ανεπίτρεπτες.

 

Διαταράσσουν μάλλον  το «status quo» και αυτό είναι επικίνδυνο για πολλές καριέρες «σωτήρων» και «προστατών» της φύσης και κυνηγιού. 

 

Το κυνήγι είναι μέρος της φύσης, ή έπρεπε να είναι. Αυτό βροντοφώναξαν 15.000 Γερμανοί κυνηγοί. 

 

Οι Έλληνες κυνηγοί τι κάνουν; 

 

Το φωνάζουν στα καφενεία.