Στην Ελλάδα, και σίγουρα όχι μόνο, το ποδόσφαιρο είναι το αγαπημένο άθλημα των ανδρών. Απόλυτα συνυφασμένο ως έννοια με το πάθος, τη δύναμη και την αδρεναλίνη, κατορθώνει με την αρχή κάθε νέας ποδοσφαιρικής σεζόν να καθηλώνει τους άνδρες στην «καθιερωμένη θέση» τους – στο σπίτι κατά κύριο λόγο και σπανιότερα στο γήπεδο – για να απολαύσουν, ατελείωτες ώρες, τους αγώνες της αγαπημένης τους ομάδας .
Η ομάδα, είτε πράσινη, είτε κόκκινη, κίτρινη κλπ είναι ο πιο σταθερός σύντροφος στη ζωή του άνδρα. Γυναίκα, επάγγελμα, πολιτική παράταξη αλλάζει , ομάδα ποτέ.
Και όταν έρθει η στιγμή ο άνδρας να γίνει πατέρας, ο απόγονος του, ναι μεν όποιο φύλο κι αν είναι , αλλά το αγόρι είναι αυτό που τον ενδιαφέρει, οφείλει να ενστερνιστεί ευλαβικά τη λατρεία για την ομάδα του. Και για να γίνει αυτό αρχίζει η διαπαιδαγώγηση από νωρίς. Νανουρίζει το μωρό με τον ύμνο της ομάδας, το ντύνει με φορμάκια της ομάδας, το φωτογραφίζει με κασκόλ και φανέλες της ομάδας και μόλις λίγο μεγαλώσει το δωροδοκεί με κάθε είδους παιχνίδι και γλυκό κάθε φορά που θα ζητωκραυγάσει για την ομάδα. Κι όταν πια μεγαλώσει αρκετά και το παίρνει μαζί του στο γήπεδο, καμαρώνει για το δημιούργημα του και νιώθει ικανοποιημένος για την ολοκλήρωση της αποστολής του.
Και ερχόμαστε, τώρα, στην ιδιάζουσα περίπτωση του άνδρα κυνηγού που γίνεται πατέρας.
Στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, ο μπαμπάς κυνηγός ονειρεύεται να αποκτήσει γιο για να του μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα του κυνηγιού, να του διδάξει την παράδοση και την τέχνη του. Θα του μάθει να αγαπάει τα βουνά, τα δάση, την ομορφιά της φύσης. Θα του γνωρίσει τα θηράματα, να εκπαιδεύει με αγάπη και να δείχνει εμπιστοσύνη στο σκύλο του. Τις Κυριακές θα ξυπνούν νωρίς το πρωί, θα κυνηγούν μαζί και ίσως να πιουν και ένα ποτήρι κρασί με άλλους κυνηγούς στα στέκια που μαζεύονται μετά από τις εξορμήσεις τους. Άλλες μέρες θα γυρνούν χαρούμενοι, άλλες στενοχωρημένοι αλλά σίγουρα γεμάτοι με εμπειρίες και ιστορίες για να διηγηθούν. Τα βράδια θα παρακολουθούν και θα σχολιάζουν κυνηγετικά dvd. Και κάποια στιγμή θα του κληροδοτήσει τους «μυστικούς» του κυνηγότοπους και τα όπλα του.
Και εδώ η εκπαίδευση ξεκινάει από νωρίς. Το παιδί μαθαίνει να ζει με σκυλάκια. Από τις πρώτες λέξεις που πρέπει να μάθει είναι η μπεκάτσα, πέρδικα και άλλα συναφή. Ακούει το μπίπερ του σκύλου, κουδουνάκια και κατσαρόλες να χτυπάνε (…για να μη γίνει κροτοφοβικός). Του κάνει δώρο τα πουλάκια που φέρνει από το κυνήγι και του μαθαίνει να τα ξεχωρίζει. Τον ντύνει με παντελονάκια παραλλαγής και μπλουζάκια με στάμπες από κυνηγετικά σκυλιά. Και φυσικά τον φωτογραφίζει αγκαλιά με τα θηράματα, φωτογραφίες που θα αναρτήσει παντού στη συνέχεια. Κι αν δε με πιστεύεται, ανοίξτε ένα οποιοδήποτε κυνηγετικό περιοδικό και μετρήστε τις φωτογραφίες με παιδάκια, σκυλάκια, πουλάκια, λαγουδάκια.
Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο αντί για γιος να γεννηθεί κόρη . Τότε ο μπαμπάς-κυνηγός έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικής φύσεως προβλήματα και αγωνίες που αξίζει να σχολιάσουμε κάποια άλλη φορά. Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι τι εννοώ. Η κόρη, ως άλλη Σαλώμη, παίρνει την εκδίκηση της μαμάς και αναγκάζει τον μπαμπά να σταματήσει το κυνήγι, τουλάχιστον για καμιά δεκαετία – μεταξύ των ηλικιών περίπου 14 με 24 ετών – που πιστεύει ότι θα την παρακολουθεί στενά για να την αποτρέψει από τις «κακές συναναστροφές».
Συμπέρασμα: Κι αν στην πρώτη περίπτωση, της ομάδας, οι πιθανότητες είναι τα παιδιά να γίνονται ίδια ομάδα με του μπαμπά, στη δεύτερη περίπτωση, του κυνηγιού, οι στατιστικές κλίνουν στο ότι τα παιδιά των κυνηγών δε γίνονται ποτέ τα ίδια κυνηγοί.
Κι αυτό είναι το μεγάλο παράπονο και ο καημός των κυνηγών.
Στη δική μου οικογένεια ο άντρας μου έχει καταφέρει να παραπλανήσει τα παιδάκια μας και να τα εντάξει στην ερυθρόλευκη απάτη, παραμερίζοντας την παναθηναϊκή αξία και ποιότητα της μαμάς. Για να δούμε αν θα κερδίσει το στοίχημα και στο κυνήγι. Σε λίγα χρονάκια , λοιπόν, έρχεται… η Ρόδος και το πήδημα…
4 σχόλια
Με ολο το σεβασμο, δεν ειναι
Με ολο το σεβασμο, δεν ειναι λιγο σεξιστικο αυτο το αρθρο; Αναφερεται σε τοσα πολλα στερεοτυπα μαζι, που ειναι δυσκολο να τα απαριθμησω ενα ενα…
Ειμαι αντρας (θελω να πιστευω…) και δεν με εχει απασχολησει ποτε το ποδοσφαιρο. Ποτε. Εβλεπα αναγκαστικα αγωνες οταν εβλεπε καποιος φιλος ή συγγενης. Τα αυτοκινητα, οι μοτοσυκλετες και τα οπλα ηταν το παθος μου.
Κυνηγος εγινα προσφατα, ενω ασχοληθηκα παλαιοτερα με κυνηγητικη σκοποβολη και οχι μονο. Ποτε δεν ευχηθηκα να εχω γιο – μονο το παιδι μου να ειναι υγιες και εξυπνο, για να μην το κοροιδευουν τα λαμογια, τα οποια μας περισσεψαν! Αν το παιδι μου θελει να ασχοληθει με τα οπλα ή τα μηχανοκινητα σπορ, θα του δειξω. Αν οχι, καλως…
Περι πατεραδων που κυνηγανε τις κορες μια 10ετια προς αποφυγην… Κι εγω δεν ξερω τι, θα πω το εξης: Κοφτε τις Barbie (και τα συναφη) στα παιδια, αυτες τις πρωθιεριες του καπιταλισμου που εθιζουν τα μωρα στην ανορεξια, τον υπερκαταναλωτισμο, το shopping therapy και την ηλιθιοτητα γενικοτερα, μεγαλωστε τα παιδια σωστα και ελαττωνετε τον καθε κινδυνο. Η γνωση ειναι δυναμη, ας την περασουμε στα παιδια μας – απο τη βρεφικη ηλικια.
Και κατι αλλο. Μια οικογενεια δεν πρεπει να λειτουργει ανταγωνιστικα, με τους γονεις να τραβανε τα παιδια ο καθενας απο τη μερια του με τα αναγραφομενα πιο πανω “στοιχηματα” κλπ. Τα παιδια δεν ειναι λαστιχα, αν και πολλες φορες καταντανε ετσι.
Περιμενω την απαντηση σας.
ΥΓ. Αν το αρθρο ειναι αποκλειστικα χιουμοριστικο, κατι που εγω δεν καταλαβα διαβαζοντας το, ζητω συγνωμη αν καπου εκφραστηκα απρεπως…
με αφορμή το μήνυμα του
με αφορμή το μήνυμα του κυρίου Επιτρόπου, θα ήθελα να γράψω κι εγώ τα δικά μου σχόλια. Όλα στην ζωή είναι άλλοτε αστεία και άλλοτε σοβαρά…. Εάν είσαι αγχωμένος για κάποιο λόγο, απογοητευμένος από την ζωή και τους ανθρώπους ή νευριασμένος με μία συγκεκριμένη νοοτροπία ή/και κατάσταση , τότε η ζωή είναι δύσκολη, έχεις να αντιμετωπίσεις αφενός μεν τους άλλους ανθρώπους και την συμπεριφορά τους, αφετέρου δε , τους δικούς σου φόβους και αγωνίες. Τότε σίγουρα θα έχεις συναισθήματα ανταγωνισμού , ζήλιας, φθόνου, υπερβολικής αγάπης σε άψυχα αντικείμενα, κλπ. κλπ….. Όταν όμως βλέπεις την ζωή και την καθημερινότητα φιλτράροντάς την μέσα από μία χιουμοριστική διάθεση , τότε διαπιστώνεις ότι όλα είναι αέρας, όλα είναι εφήμερα και δεν αξίζει να χολοσκάς, έχεις την διάθεση να συμμετέχεις κι εσύ σε αυτό που σε ενοχλεί σχολιάζοντάς το ενώ ταυτόχρονα κρατάς μία απόσταση η οποία σε προφυλάσσει από τα συναισθήματα που ανέφερα παραπάνω. Πιστεύω λοιπόν ότι η γυναίκα του κυνηγού έγραψε ένα χιουμοριστικό άρθρο , αλλιώς δεν θα ήταν η γυναίκα του κυνηγού , αλλά μία χωρισμένη γυναίκα ενός άντρα κυνηγού. Τι λέτε κι εσείς;
Παιρνοντας σαν δεδομενο το
Παιρνοντας σαν δεδομενο το καθαρα χιουμοριστικο του αρθρου, δεχομαι απολυτα το πιο πανω σχολιο.
Αν οντως δουμε τη ζωη αναλαφρη, σαν αερα, ολα ειναι πιο ευκολα.
Θα μου επιτρεψετε ομως να σχολιαζω καποιες στερεοτυπες αποψεις που με ενοχλουν, γιατι εχουν ταλαιπωρησει Ελληνες και (κυριως) Ελληνιδες πολλα χρονια τωρα. Θα ηθελα καποια στιγμη να αλλαξουν – 2012 εχουμε. Μπορω να ελπιζω…
Νομίζω ότι το παραπήρες
Νομίζω ότι το παραπήρες σοβαρά το όλο θέμα και το παραανέλυσες με έναν τρόπο που δείχνει ξεκάθαρα τις πολιτικές σου πεποιθήσεις… το συγκεκριμένο site είμαι σίγουρη απέχει πολύ απο πολιτικά “μηνύματα”. Χαλάρωσε κι απόλαυσε το ως έχει. Είναι εμφανές ότι έχει μεγάλη δόση χιούμορ το άρθρο της κοπέλας. Κι εγώ ως άλλη σύζυγος φανατικού κυνηγού βρίσκω πολλάαααα κοινά με την προλαλήσασα. Μάλλον δεν είσαι παντρεμένος και δεν έχεις παιδάκια…γιατί αν έχεις γυναίκα και της πεις αυτά που έγραψες μάλλον θα διαφωνήσει μαζί σου…Αν όχι Συγχαρητήρια, βρήκες την αδελφή ψυχή σου. Αυτά…με φιλική διάθεση :-)</p>
Τα σχόλια είναι κλειστά