Είναι τρελοί αυτοί οι κυνηγοί!
Παραφράζοντας τη γνωστή ατάκα του χαριτωμένα ευτραφούς Οβελίξ που τη χρησιμοποιεί, χτυπώντας παράλληλα το κεφάλι του με το δάχτυλο, γεγονός που παράγει τον ήχο «τοκ, τοκ» για να δείξει ότι δεν κατανοεί τους Ρωμαίους εν γένει, θέλω να δώσω έμφαση στην αλλόκοτη συμπεριφορά και τις παράξενες απόψεις των κυνηγών.
Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα μετά από πολύχρονη παρατήρηση και ενδελεχή μελέτη της κοινωνικής συμπεριφοράς των κυνηγών στο φυσικό τους περιβάλλον, όπως τα μικρά καφενεία που μαζεύονται μετά το κυνήγι για να διηγηθούν τις περιπέτειές τους, τις καντίνες που παραδοσιακά σταματούν για καφέ ή σάντουιτς, τους πρόποδες κάποιου βουνού που συγκεντρώνονται να ψήσουν την κάρπωση του κυνηγιού τους και άλλα συναφή κυνηγετικά στέκια.
Είναι εντυπωσιακό να ακούς την περιγραφή ενός κυνηγού για τα θηρεύσιμα είδη. Η λεβέντικη πέρδικα με το καμαρωτό υπερήφανο περπάτημα που τόσα τραγούδια και ποιήματα έχουν γραφεί γι αυτή, ο λαγός με την αστραπιαία ταχύτητα, τα τρυγόνια ως παράδειγμα συζυγικής αφοσίωσης που αν χαθεί το ένα, το άλλο δε θα ζευγαρώσει ποτέ ξανά, η πλανεύτρα μπεκάτσα με τις αινιγματικές συνήθεις, το αγριογούρουνο που τρέχει με δύναμη και τρομακτική ορμή, το μικρό ορτύκι με το γλυκό κελάηδισμα το χάραμα, οι τσίχλες με τους υπέροχους χρωματισμούς της είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν στις διηγήσεις τους. Σας συμβουλεύω ,λοιπόν, να αποφύγετε να βάλετε τα γέλια όταν ένας κυνηγός θα φανεί να συγκινείται βαθιά μιλώντας για τα ζώα που σκότωσε. Οι κυνηγοί είναι ιδιόρρυθμοι άνθρωποι, κατά βάθος αγαπούν και θαυμάζουν τα ζώα που κυνηγούν και σκοτώνουν.
Θα αναφερθώ, τώρα, σε ένα άλλο παράδοξο της κυνηγετικής σκέψης. Τα βουνά, τα δάση, η φύση γενικά ανήκει σε όλους μας και πρέπει να τη σεβόμαστε και να την προστατεύουμε. Οι κυνηγοί, επιπλέον, πρέπει να σέβονται τους νόμους που διέπουν το κυνήγι και να αναπτύσσουν τη δραστηριότητα τους αυτή μόνο στις επιτρεπόμενες περιοχές. Καταδικάζουν έντονα την παράνομη και αυθαίρετη περίφραξη των δημοσίων δασών και γενικότερα της ελεύθερης δασοσκεπούς γης που έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση των όμορφων χαρακτηριστικών της φύσης, τον αποκλεισμό μονοπατιών και διαβάσεων που εξυπηρετούν παράλληλα και δημόσιο κοινωφελή σκοπό (πχ. σε περιπτώσεις πυρκαγιών) και, φυσικά, τη μείωση της κυνηγετικής επιφάνειας.
Σε αντίθεση με όλα αυτά που ακούγονται ορθά, οι κυνηγότοποι δεν παύει να αποτελούν «ιδιοκτησία» του κυνηγού που τους ανακάλυψε. Πέρα από τα προφανή δημοφιλή μέρη (βλέπε Κωπαϊδα την Κυριακή) κάθε κυνηγός έχει ανακαλύψει, τυχαία ή μετά από κοπιαστική έρευνα, κάποια ιδιαίτερα μέρη που επειδή έχει ζήσει εκεί έντονες κυνηγετικές στιγμές, θεωρεί ότι του ανήκουν. Σε αυτά πηγαίνει μόνος του ή επιλεκτικά με ορισμένους φίλους αφού προηγουμένως έχουν ορκιστεί ότι δε θα πάνε ποτέ μόνοι τους και δε θα τα δείξουν σε έτερους κυνηγούς (κυνηγετική ομερτά). Η προδοσία αυτών έχει χαλάσει τις καλύτερες φιλίες και κουμπαριές.
Η τελευταία παρατήρηση είναι η αγαπημένη μου : Κοροϊδεύουν εμάς τις μαμάδες – κουκουβάγιες που θεωρούμε ότι τα παιδιά μας είναι τα ομορφότερα του κόσμου, ενώ τα σκυλιά τους είναι πανέξυπνα, πολύ όμορφα με απίστευτο κυνηγετικό πάθος, δύναμη και ταχύτητα, αν υπάρχουν πουλιά θα τα βρουν μόνο αυτά, διαφορετικά δεν υπάρχουν και, βεβαίως, δε συγκρίνονται με τα σκυλιά άλλων κυνηγών και άλλης ράτσας . Αυτό για τους κυνηγούς δε λέγεται κομπασμός. Είναι πεποίθηση, άποψη και τρόπος ζωής.
Η γυναίκα του κυνηγού
Και επιμένω όπως ξεκίνησα α λα γαλλικά «ils sont fous ces chasseurs»
