2,2K
Οι πληροφορίες που έφτασαν στα γραφεία του «Εθνος – Κυνήγι» την περασμένη εβδομάδα έκαναν λόγο για αρκετές τσίχλες, έτσι αποφασίσαμε να σταματήσουμε προσωρινά την αναζήτηση της βελουδομάτας και να πραγματοποιήσουμε μια εξόρμηση στη Βοιωτία για το αγαπημένο θήραμα των περισσότερων Ελλήνων κυνηγών.
Η παρέα αποτελούνταν από τον Γιάννη Γανναράκο, τον Δημήτρη Μαγδαληνό και εμένα. Ο Γιάννης είναι εξαιρετικός σκοπευτής αφού ασχολείται χρόνια με το Τραπ και το να κυνηγάς μαζί του σε κάνει να αισθάνεσαι μειονεκτικά αφού η αστοχία σε μια τσίχλα είναι θέμα προς συζήτηση.
Ο Δημήτρης Μαγδαληνός μετά από μια επιτυχημένη τουφεκιά.
Εξάλλου στη Μάνη, απ’ όπου και κατάγεται, με το κυνήγι της τσίχλας και του ορτυκιού έχουν μεγαλώσει γενεές και γενεές.
Ο Δημήτρης, φανατικός με τα Μπρετόν, πρόσφατα δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό σύστημα με κυνηγετικούς χάρτες για κινητά τηλέφωνα με την ονομασία Xenofone.
Στη συντριπτική πλειονότητα οι κυνηγετικές εξορμήσεις του Δημήτρη είναι παρέα με το Επανιέλ του, τον Ζάμπα, σε ορτύκια, πέρδικες και μπεκάτσες αλλά τον Φεβρουάριο αφιερώνει μερικές μέρες στο κυνήγι της τσίχλας.
Ο κυνηγότοπος
Μετά από μια μικρή τηλεφωνική «σύσκεψη» που είχαμε το προηγούμενο απόγευμα, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τους ελαιώνες που βρίσκονται λίγο έξω από τη Λιβαδειά.
Κλασικός τσιχλότοπος στους πρόποδες του Ελικώνα, με ελιές, αγριελιές, φυσικούς φράχτες και λίγο ψηλότερα πουρνάρια. Η περιοχή παρείχε, δηλαδή, ό,τι θεωρείται απαραίτητο για τις τσίχλες. Τροφή, νερό και κάλυψη.
Η αλήθεια είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια οι τσίχλες έχουν μπερδέψει με τη συμπεριφορά τους ακόμη και τους πιο έμπειρους τσιχλοκυνηγούς.
Ενώ πολλές τσίχλες μπήκαν στα περάσματα του Οκτωβρίου, μετά ως διά μαγείας χάθηκαν και άρχισαν συζητήσεις επί συζητήσεων για το πού βρίσκονται οι τσίχλες.
Τελικά, δικαιώθηκαν οι περδικοκυνηγοί και οι μπεκατσοκυνηγοί που υποστήριζαν ότι σήκωναν πολλές τσίχλες σε μεγάλα υψόμετρα και σε πολύ πυκνούς λόγγους.
Τα πουλιά έμεναν για μεγάλο διάστημα καλά κρυμμένα στα πυκνά. Εβρισκαν τροφή στο πυκνό και έτσι δεν βγαίνουν ούτε καν για μικρές μετακινήσεις.
Μόνο σε περίπτωση βαρυχειμωνιάς και για όσο διάστημα οι ρεματιές και τα πυκνά μείνουν σκεπασμένα από το χιόνι, τα πουλιά βγαίνουν από τα «ασφαλή καταφύγιά» τους. Ετσι μετά την κακοκαιρία που έπληξε τη χώρα στην έναρξη του 2015, οι τσίχλες έκαναν την εμφάνισή τους στα τσιχλοτόπια.
Μια εύστοχη παρατήρηση για τις τσίχλες φέτος διάβασα στη στήλη του Τουφεκαλεύρη στο προηγούμενο τεύχος του «Εθνος – Κυνήγι»: «Τα πουλιά ακόμη και τώρα πάνε όλο και λιγότερο στις ελιές.
Αυτό που πιο παλιά ήταν το σύνηθες, δηλαδή να περπατάς στους ελαιώνες και να πετάγονται τα πουλιά από τις ελιές, το συναντάς όλο και πιο σπάνια.
Αριστερά ο Γιάννης Γιανναράκης και δεξιά ο Δημήτρης Μαγδαληνός.
Αν εξαιρέσεις τις αγριελιές και τις περιοχές που οι ελιές είναι μέσα σε μικρά ξέφωτα από πυκνά, τα πουλιά δείχνουν να μην τρελαίνονται πια για τις… ελίτσες!». Σημάδια των καιρών που δύσκολα μπορούν να ερμηνευτούν.
Από την περασμένη εβδομάδα θεωρητικά μπήκαμε στην εποχή των επιστροφών αφού ήδη πολλές από τις θηρευμένες τσίχλες έχουν αρκετό λίπος.
Δείγμα, ότι τα πουλιά ετοιμάζονται για το ταξίδι της επιστροφής που για κάποιες τσίχλες μπορεί να γίνει και τον Απρίλιο.
Το κυνήγι
Με το που στρίψαμε στον χωματόδρομο και μπήκαμε μέσα στα λιοστάσια οι τσίχλες και τα κοτσύφια πετάγονταν από τα πυκνά που υπήρχαν δεξιά και αριστερά του δρόμου και οι πληροφορίες που είχαμε άρχισαν να επιβεβαιώνονται.
Οταν φθάσαμε στον κυνηγότοπο, ο ήλιος ήταν ήδη αρκετά ψηλά και η αφρικανική σκόνη που έφερε μαζί του ο νοτιάς σε συνδυασμό με την υψηλή για την εποχή θερμοκρασία δεν δημιουργούσαν τις καλύτερες προϋποθέσεις για κυνήγι.
Ο Γιάννης και εγώ ετοιμαστήκαμε πολύ γρήγορα και περιμέναμε τον Δημήτρη και αν δεν τον απειλούσαμε? ότι θα τον παρατούσαμε και θα φεύγαμε, ακόμη? θα ετοιμαζόταν.
Ο κύριος Μιχάλης από την Αγία Τριάδα Βοιωτίας. Το σκυλάκι, της φωτογραφίας πρωταγωνιστεί στα γουρουνοκυνήγια της παρέας του κυρίου Μιχάλη.
Με τα πολλά, ξεκινήσαμε επιτέλους και από τα πρώτα μέτρα οι τσίχλες ήταν παντού. Ο Γιάννης κατέστρωσε ένα σχέδιο δράσης για να μπορέσουμε να κυκλώσουμε τα πουλιά, τα οποία δεν ήταν στις ελιές αλλά στους φυσικούς φράχτες ανάμεσα από τα λιοστάσια και σε μικρά πυκνά με πουρνάρια.
Ο ένας από την παρέα πήγαινε μπροστά από το πυκνό και οι άλλοι δύο περπατούσαν παράλληλα, έχοντας το πυκνό ανάμεσά τους. Ο κλασικός τρόπος δηλαδή κυνηγιού της τσίχλας μετά το καρτέρι.
Ο Γιάννης έδωσε ρεσιτάλ ευστοχίας αφού περισσότερες ήταν οι τουφεκιές που ευστόχησε από αυτές που αστόχησε.
Τόσο χαμηλά
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι οι τσίχλες πετάγονταν μέσα από το πυκνά και πέταγαν τόσο χαμηλά που οι περισσότερες έφευγαν ατουφέκιστες.
Εφευγαν κατά μήκος του πυκνού και ύστερα από μια χαμηλή πτήση, ξανατρύπωναν στο επόμενο πυκνό χωρίς να σου δίνουν ευκαιρία για μια έστω καλή τουφεκιά.
Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε και ρίξαμε αρκετές τουφεκιές και ήταν μια ευχάριστη εξόρμηση. Φυσικά, δεν έλειψαν και τα γνωστά πειράγματα και τα αστεία που συμπληρώνουν ένα καλό κυνήγι με παρέα…
Κωνσταντίνος Λουρής
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Κωνσταντίνος Λουρής
