740
Είναι καιρός τώρα που σκέφτομαι (αλλά αναβάλλω) να γράψω κάτι με αφορμή τη στρεβλή πραγματικότητα που έχουν επιβάλλει διά νόμων τα διάφορα σκυλοφιλικά σωματεία στην Ελλάδα.
Την πραγματικότητα στα πλαίσια της οποίας ούτε λίγο ούτε πολύ, τα σκυλιά εξισώνονται με τους ανθρώπους ως προς τα «δικαιώματά» τους, αλλά όπως είναι φυσικό, κανείς δε μπορεί να πετύχει το ίδιο και για τις «υποχρεώσεις» τους.
Διαβάζοντας όμως την είδηση για τον ηλικιωμένο που τον ξέσκισαν στην κυριολεξία τα αδέσποτα στη Θεσσαλονίκη, η οργή και η αγανάκτηση ξεχείλισε τόσο που νομίζω δε σηκώνει άλλη αναβολή το πράμα.
Τα βασικά σημεία της είδησης τα μεταφέρω αυτούσια για να μη θεωρηθεί από κανέναν πως «υπερβάλλουμε» οι κυνηγοί αλλά και η πλειοψηφία των πολιτών όταν λέμε πως δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. (Έτσι κι αλλιώς το πράμα μιλάει από μόνο του και δε χρειάζεται κανένα μαγείρεμα και σκηνοθεσία από πλευράς μας, όπως κάνουν συστηματικά όσοι επιχειρούν να πλήξουν το κυνήγι με πλήθος συκοφαντίες, ψεύδη και φαντασιώσεις.)
«Ειδοποιήσαμε το ΕΚΑΒ και την αστυνομία» εξηγεί ένας άλλος κάτοικος της περιοχής «Το αίμα έτρεχε ποτάμι. Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο προσπαθήσαμε να σταματήσουμε την αιμορραγία, αλλά το αίμα δεν σταματούσε. Ξαφνικά τον είδαμε τον άνθρωπο να χάνει τις αισθήσεις του, προσπαθήσαμε να τον συνεφέρουμε»
«Τι περιμένει ο δήμος, να χαθεί ανθρώπινη ζωή» λέει αγανακτισμένος ένας από τους περιοίκους που έσωσαν τον 75χρονο «Αν δεν ερχόταν το ασθενοφόρο θα τον χάναμε τον άνθρωπο. Αν δεν ήμασταν εμείς να τον βλέπαμε τι θα γινόταν; Θα τον σκότωναν οι σκύλοι. Αιμορραγούσε και σχεδόν έχασε τις αισθήσεις του! Αν δεν γίνει κάτι θα θρηνήσουμε άνθρωπο».
Σου κόβουν τη σύνταξη, έχεις τα παιδιά σου άνεργα ή ανύπαντρα λόγω κρίσης, βομβαρδίζεσαι καθημερινά από τραγικές ειδήσεις, η δυστυχία και η απελπισία βασιλεύουν παντού γύρω σου, οι κόποι μιας ζωής δείχνουν να πηγαίνουν στο βρόντο μιας και ούτε σύνταξη δεν ξέρεις αν θα παίρνεις τον επόμενο χρόνο και πας να περάσεις από το πρώην στρατόπεδο (που δόθηκαν αγώνες για να μη γίνει τσιμέντο αλλά να γίνει πάρκο), και σου ορμούν καμιά τριανταριά σκυλιά τα οποία θα σε σκότωναν αν δε βοηθούσαν κάποιοι άνθρωποι που βρέθηκαν τριγύρω.
Και όλα αυτά γιατί η λογική πάει περίπατο όταν κάποιοι νομοθετούν όχι με βάση την επιστήμη και τη λογική, αλλά με βάση το ρουσφέτι και τις ψήφους.
Βλέποντας τις εικόνες νομίζω πως από τύχη γλίτωσε ο άνθρωπος, και δε θέλω βέβαια τα παραπάνω ούτε να τα φανταστώ στην περίπτωση που στη θέση του ηλικιωμένου βρισκόταν ένα παιδάκι.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται προφανές πως δεν έχει μείνει κανένα θεμελιώδες δικαίωμα αυτού του ανθρώπου που να μην έχει καταπατηθεί. Και κατά συνέπεια δεν έχει μείνει καμία πλέον δικαιολογία για αυτό που συμβαίνει με τα σκυλοφιλικά σωματεία και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στην Ελλάδα. Γιατί αυτοί είναι που νομοθέτησαν να μην πειράζει κανένας τα σκυλιά, ενώ τα σκυλιά να πειράζουν όποιον θέλουν και την ευθύνη να την έχουν, όχι τα σκυλοφιλικά, ούτε το υπουργείο, αλλά οι Δήμοι!
Πάμε τώρα να δούμε βήμα βήμα πως φτάσαμε στην παραπάνω κατάσταση. Τα «ζωοφιλικά» σωματεία πέτυχαν να ψηφιστούν οι νόμοι 4039 το 2012 και 4235 το 2014.
Στην πρώτη περίπτωση θεσπίστηκαν οι επιτροπές διαχείρισης αδέσποτων ζώων σε κάθε Δήμο της χώρας στις οποίες συμμετείχανε ένας κτηνίατρος, ένας εκπρόσωπος του Δήμου, δύο εκπρόσωποι των τοπικών ζωοφιλικών σωματείων και ένας εκπρόσωπος των κυνηγετικών οργανώσεων (αντικαταστάθηκε με το δεύτερο νόμο από ιδιώτη κτηνίατρο αν δεν κάνω λάθος).
Στους παραπάνω νόμους υπάρχουν ιδιαίτερα σαφείς και αυστηρές διατάξεις για τις περιπτώσεις που κάποιος άνθρωπος κακοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο κάποιο σκύλο, είτε αυτός είναι δικός τους είτε όχι, σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.
Δεν προβλέπεται όμως τίποτα από όσα ισχύουν στην Ευρώπη για τα αδέσποτα σκυλιά όπως π.χ. η ευθανασία σε περίπτωση μη υιοθεσίας μετά από μικρό χρονικό διάστημα, η περισυλλογή και ο εγκλεισμός για τα σκυλιά που παρουσιάζουν επιθετικές τάσεις κλπ.
Αντίθετα, στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης, το ΥΠΑΑΤ θέσπισε πως οφείλουν οι Δήμοι (που δεν τους ρώτησε κανείς αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα) να τα συλλέγουν, να τα εμβολιάζουν για τη λύσσα και να τα στειρώνουν και μετά να τα επανεντάσσουν στο φυσικό τους περιβάλλον, δηλαδή τον αστικό ιστό και κατά προτίμηση το χώρο από τον οποίο περισυλλέχθηκαν!
Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σημείο της παραπάνω νομολογίας είναι το εξής: οι Δήμοι που έχουν την ευθύνη για τα αδέσποτα, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για όσα από αυτά εκδηλώνουν επιθετικές τάσεις προς τους ανθρώπους στην περίπτωση που δεν υπάρχει επώνυμη καταγγελία για συγκεκριμένο σκυλί.
Δηλαδή, αν δεν πας να καταγγείλεις ποιο συγκεκριμένο σκυλί σου επιτέθηκε, ο Δήμος δεν μπορεί να παρέμβει, έστω για να το περισυλλέξει.
Το καλύτερο βέβαια το φύλαξαν για το τέλος. Για να θεωρηθεί επίθεση λέει από αδέσποτο, θα πρέπει να υπάρχουν σωματικές βλάβες στον άνθρωπο, διαπιστωμένες από γιατρό. Έτσι τα μεγαλόσωμα σκυλιά που ορμάνε γαυγίζοντας και κόβουν το αίμα των ηλικιωμένων, των παιδιών και των μανάδων, δεν θεωρούνται επιθετικά!
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί το γεγονός πως μετά τον ερχομό της λύσσας, κάθε άνθρωπος που δαγκώνεται από σκύλο, πρέπει να κάνει αντιλυσσικό ορό, διαδικασία ιδιαίτερα δαπανηρή σε χρόνο και χρήμα. Στην περίπτωση που ο παθών είναι ασφαλισμένος, το 800άρι περίπου το χρεώνονται τα χρεωκοπημένα ασφαλιστικά μας ταμεία που δεν έχουν ούτε για φάρμακα και συντάξεις. Δε δίνουμε δηλαδή για φάρμακα και συντάξεις και δίνουμε για αντιλυσσικά επειδή κάποιοι θεωρούν πως μπορούν ανεμβολίαστα αδέσποτα σκυλιά να περιφέρονται ελεύθερα στον αστικό ιστό. Ενώ στην περίπτωση που ο παθών είναι ανασφάλιστος, θα πρέπει να βρει το 800άρι, ή να το παίξει κορώνα γράμματα με το θάνατο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.
Προ ημερών κυκλοφόρησε η είδηση πως 67χρονος που σκότωσε 8 κουτάβια και κακοποίησε ένα ακόμη σκυλί στη Λάρισα καλείται να πληρώσει πρόστιμο 270.000 ευρώ, βάσει των νόμων που συνέταξαν τα ζωοφιλικά σωματεία και «πέρασε» το ΥΠΑΑΤ.
Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ. Επειδή όμως τόσο σε εθνικό όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είναι κατοχυρωμένη η αρχή της αναλογικότητας, και επειδή για μένα τουλάχιστον, η δολοφονία ενός ανθρώπου είναι βαρύτερο έγκλημα από τη δολοφονία 8 κουταβιών, απαιτώ ως πολίτης να επιβληθεί πρόστιμο τουλάχιστον 270.000 ευρώ σε κάθε πραγματικά υπεύθυνο για την παραλίγο δολοφονία από τα αδέσποτα του 75χρονου στη Θεσσαλονίκη.
Και επειδή τα σκυλιά που του επιτέθηκαν δεν είχαν καταγγελθεί ως «επιθετικά», και κατά συνέπεια ο Δήμος δε μπορεί να ευθύνεται για την παρουσία τους στην περιοχή, απαιτώ το πρόστιμο αυτό να το πληρώσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και τα ζωοφιλικά σωματεία που θέσπισαν την επανένταξη των αδέσποτων μέσα στις πόλεις και την απαγόρευση στην ουσία της ευθανασίας ή του εγκλεισμού ακόμη και των πραγματικά επιθετικών αδέσποτων σκύλων.
Υ.Γ. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις των ζωοφιλικών σωματείων.
Περιμένουμε με ενδιαφέρον την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου οι συνιστώσες που σχετίζονται με τα δικαιώματα των ζώων ταυτίζονται σε επίπεδο ιδεών, ενδεχομένως και προσώπων με αυτές των ζωοφιλικών σωματείων.
Περιμένουμε με ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις και των άλλων κομμάτων φυσικά.
Περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε αν θα εφαρμοστεί ο νόμος και η ηθική όχι στο Δήμο, αλλά τους πραγματικούς υπαίτιους για τη συγκεκριμένη περίπτωση, ή αν οι νόμοι για τα ζώα φτιάχτηκαν μονάχα για να «χτυπήσουνε» τους κυνηγούς, όπως όλα δείχνουν μέχρι τώρα.
O Τρυποφράχτης
email : tripofraxtis@ihunt.gr
