Τομαρια και….παλιοτομαρα

Φίλοι μου θα έχετε ακούσει όλοι ότι το κυνήγι είναι για τους ντόπιους και οι περισσότεροι θα το πιστεύετε κιόλας. Πιστεύω ότι όσοι κυνηγούν σε δάσος σίγουρα θα έχουν δει κάποιο δέρμα ζώου. Εγώ πάντως στο ξεκίνημα της κυνηγετικής μου ζωής δεν πολυπρόσεχα και δεν πολυπίστευα κιόλας όσα άκουγα περί λαθροθηρίας ζαρκαδιών, αλλά όσο πέρναγαν τα χρόνια, που είναι και αρκετά, είδα τόσα τομάρια που το παρακατάλαβα και τώρα, απλά, αναρωτιέμαι γιατί απαγορεύεται ακόμη το κυνήγι του ζαρκαδιού. 

Την Κυριακή 17-11-2013 πήγα για κυνήγι μπεκάτσας σε ορεινή τοποθεσία στο νομό Φθιώτιδας, με το γαμπρό μου Νίκο και τα 3 σκυλιά μας. Στην περιοχή  υπάρχουν πολλά ζαρκάδια και πολλές φορές μπορεί να μη σηκώσουμε μπεκάτσα, αλλά ζαρκάδι θα βγάλουμε.

Ξεκινάμε λοιπόν το κυνήγι έχοντας στην απέναντι πλαγιά μια γουρουνοπαρέα που προέρχεται από το κοντινό χωριό. Σε ένα μικρό ρεματάκι ανάμεσα σε δύο λοφάκια και ανάμεσα σε μένα και το Νίκο, ακούω δύο μέτρα πίσω μου και μέσα στο ρέμα ένα φράπ και ενστικτωδώς φωνάζω Νίκο . Αμέσως καταλαβαίνω ότι δεν σηκώθηκε μπεκάτσα, αλλά ζαρκάδι γιατί από τη μια μεριά  έβλεπα τα οπίσθια του και από την άλλη το Νίκο να το κοιτάει σαν ξερολούκουμο, καθώς έμοιαζε να τον περιπαίζει λέγοντας ”είμαι όλο δικό σου ΧΤΥΠΑ ΜΕ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΩ ΑΠΟ ΤΑ 8αρια σου στα 10 μέτρα”. 

Ο Νίκος όμως δεν τουφέκισε, το χάζευε όπως το χάζευα και εγώ και είμαι σίγουρος ότι όταν έφτασε το ζαρκάδι στο ύψωμα, πριν πέσει από την πίσω μεριά του λόφου στάθηκε και μας κοίταξε, όπως ακριβώς είχε αντιδράσει, ένα χρόνο πριν, ένα θηλυκό ελάφι που είχαν φέρει τα σκυλιά.

Μετά από αυτό το περιστατικό, συνεχίζουμε το κυνήγι μας αφού συνεχάρη το Νίκο για την  για την επιβολή στον εαυτό του να μη γευτεί τον απαγορευμένο καρπό.Συνεχίζουμε να ψάχνουμε μήπως και βρούμε καμιά μπεκάτσα, μέχρι που ακούσαμε τα γουρουνόσκυλα να «το λένε» και να πλησιάζουν προς εμάς. 

Εγώ άνοιξα το δίκαννο έβαλα 2 εννιάβολα και είχα το νου μου αλλά δεν είδαμε κάτι οπότε όταν απομακρύνθηκαν τα σκυλιά συνεχίσαμε το ψάξιμο. 

Μετά από λίγο πέφτουμε πάνω σε έναν ηλικιωμένο γουρουνοκυνηγό που μουρμούριζε “στραβάδια καλά δε βλέπετε, στραβάδια 12 γουρούνια ήταν”.Ορεξάτος μεν, γεμάτος ευγένεια δε, τον έβρισα από μέσα μου αλλά από σεβασμό λόγω της ηλικίας του είπα ότι δεν περάσανε από κοντά μας ώστε να δούμε κάτι και προχώρησα. Αυτός συνέχισε να μουρμουράει…

Μετά από καμιά  ώρα και κάνοντας μία κυκλική πορεία γυρίζουμε πάλι στο σημείο που ακούσαμε τα κλαφουνητά  και πάνω σε ένα λασπωμένο δρόμο σκεπτόμενοι πια πορεία να πάρουμε, ακούμε τα σκυλιά να τρώνε κάτι. 

Αμέσως βάζω μια φωνή και πάω να δω τι συμβαίνει και βλέπω 4 πόδια κομμένα, ένα τομάρι ζαρκαδιού και τα έντερα. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω το  Νίκο που με κοιτάει λίγο παράξενα να μου λέει “Πάει το ζαρκάδι. Το σκότωσαν, το έγδαραν, το έβαλαν σε μια τσάντα και με τα πόδια το πήγαν στο χωριό…….” και ουρλιάζοντας  κάποια “γαλλικά”  μπόρεσα να καταλάβω το θυμό του.

“Δυστυχώς, τη μεγάλη ευθύνη την έχει η πολιτεία και οι κυνηγετικές οργανώσεις που δεν κάνουν τίποτα για να επιτραπεί το κυνήγι του ζαρκαδιού. Έχουμε καταντήσει να σηκώνουμε περισσότερα ζαρκάδια από ότι μπεκάτσες” του αποκρίθηκα.

 Ψάχνουμε λίγο ακόμα και πάμε προς το αμάξι έχοντας πάρει μία φέρμα μόνο σε ένα πουλί που έφυγε από το άκουσμα των κουδουνιών.
Φτάσαμε στο αμάξι, βγάλαμε ότι είχαμε για μεζέ και ενώ τρώγαμε έρχεται ένα αμάξι της γουρουνοπαρέας. Ήταν ένα τζιπ παλιό με λάστιχα για λάσπη και χωρίς πινακίδες. Και αρχίζει η κουβέντα.. 

-“Ρε παιδιά είδατε κάνα σκυλί με τροκάνι;”
-“Όχι”του απαντάμε “και ήρθαμε από εκεί”.
-“Δεν πιάνει μπεκάτσες το μέρος”. Πονηρούλης. Προφανώς, προσπαθούσε να μας διώξει από το μέρος αυτό για να κυνηγάει αυτός και η παρέα του, χωρίς να ξέρει ότι εγώ κυνηγάω 20 χρόνια σε αυτό το μέρος.
-Κάνοντας τον άσχετο του λέω “Μπορεί μπεκάτσες να μην έχει, αλλά πρέπει να έχει πολλά γουρούνια” 
-“53 μέχρι σήμερα “ μου απαντάει κομπάζοντας.
-“Και από ζαρκάδια” τον ρωτάω.
-“Πολλά, αλλά χαλάνε τα σκυλιά” 
-“Να σε ρωτήσω κάτι ρε φίλε. Πέρυσι είχα δει ένα ελάφι εδώ πάνω. Έχει ελάφια εδώ; “ τον ρώτησα
-Και παίρνει το ύφος του Μπλέικ και μας απαντάει “Πάει αυτό….” και φεύγει. 

Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική επαρχία. Οι ντόπιοι κυνηγοί είναι οι άρχοντες του βουνού και ενεργούν όπως αυτοί θέλουν αγνοώντας τους νόμους που διέπουν το κυνήγι. Εμείς που μένουμε στα μεγάλα αστικά κέντρα απλά πληρώνουμε τις άδειες. Γιατί πρέπει να βγάζουμε άδειες για να υπάρχει το κυνήγι όπως λέει και ο κ. Παπαδόδημας, άσχετα εάν πάμε για κυνήγι ή αν βρίσκουμε θηράματα να κυνηγήσουμε. Όμως για πόσο καιρό ακόμη θα βγάζουμε άδειες; 

Τελικά το συμπέρασμα που βγάλαμε μετά το τομάρι του ζαρκαδιού και το …παλιοτόμαρο κυνηγό και επειδή κοντεύουμε τα 50 και δεν αλλάζει τίποτα στην Ελλάδα ,είναι ότι από δω και πέρα κάποιοι θα χορτάσουν ζαρκάδι, όσο εμείς θα κάνουμε υγιεινούς περιπάτους……

του Γιάννη Κυπαρίσση για το ihunt.gr