Το κυνηγι δεν τελειωνει ποτε, πριν μπουμε στο αυτοκινητο

Στο ποδόσφαιρο, αλλά ακόμη πιο συχνά στο μπάσκετ, βλέπουμε να επιβεβαιώνεται η φράση « Ο αγώνας δεν τελειώνει, αν δεν σφυρίξει ο διαιτητής». Ομάδες και παίχτες που πιστεύουν με πάθος στη νίκη και αγωνίζονται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο καταφέρνουν να «γυρίσουν» ένα χαμένο παιχνίδι ακόμη και στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης ενός αγώνα.

Ως θεατές οι περισσότεροι έχουμε ζήσει παρόμοιες στιγμές βλέποντας αγώνες, που κερδήθηκαν παιχνίδια στον νεκρό χρόνο κυριολεκτικά και η μπάλα ήταν στον αέρα όταν σφύριζε ο διαιτητής τη λήξη. Στο κυνήγι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουν επαναληφθεί παρόμοιες στιγμές.

Η αποτυχία από την επιτυχία εξάλλου απέχει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και αν είμαστε σε ετοιμότητα να εκμεταλλευτούμε την τύχη ή την επιμονή μας, μία αποτυχημένη έξοδος μεταβάλλεται σε μία υπέροχη κυνηγετική μέρα.

Το κυνήγι δεν τελειώνει όταν πηγαίνουμε στο αυτοκίνητο, αλλά μόνο όταν τα όπλα αδειάσουν και μπουν μέσα στις θήκες. Η επιμονή και η αντοχή να δοκιμάζει κανείς ακόμη μία πλαγιά στον γυρισμό, να ψάχνει μία απομακρυσμένη από το μονοπάτι τούφα, παρόλη την κούραση, συχνά επιβραβεύεται.

Χρειάζεται, όμως, να διαθέτει αρκετά αποθέματα πείσματος και υπομονής, μαζί με την αντοχή στα πνευμόνια αλλά και γερά πόδια, που όλα μαζί είναι ικανά να υπερκαλύψουν τη δικαιολογημένη απογοήτευση μίας άτυχης μέρας. Για το κυνήγι των πουλιών, και ιδίως της μπεκάτσας που μπορεί να είναι οπουδήποτε, ακόμη και δίπλα στη ρόδα του αυτοκινήτου, η συμπεριφορά αυτή πρέπει να είναι κανόνας και είναι αυτή που ουσιαστικά φτιάχνει τη μέρα του κυνηγού.

Για το λαγοκυνήγι, όμως, η επιστροφή προς το αυτοκίνητο, που συνήθως γίνεται με τον ήλιο ψηλά και τους πρωινούς ντορούς να έχουν χάσει την ένταση της μυρωδιάς τους, δεν δημιουργούνται εύκολα καταστάσεις για να «κερδηθεί» η κυνηγετική μέρα στο τελευταίο λεπτό.

Το λαγοκυνήγι μίας Κυριακής του Νοέμβρη εξελισσόταν σε μία κακή ημέρα. Ο πρωινός λαγός, που τον σήκωσαν τα σκυλιά μπροστά μας χωρίς κανένας να τον δει, χίμηξε στον… κατήφορο αντί να πάρει την ανηφόρα προς την κορυφή του βουνού και εμείς σκορπίσαμε αλαφιασμένοι.

Ο Πασχάλης που ήταν μπροστά έφυγε χαμηλά πίσω από τα σκυλιά φωνάζοντας να πιάσει κάποιος την κορυφή, ο Κοσμάς έτρεξε δεξιότερα σε άλλο χωματόδρομο και εγώ με τον Βασίλη πιάσαμε τα υψώματα μετά από γρήγορη και κουραστική πορεία.

Ο αέρας ξύριζε ψηλά στην κορυφή. Βοριάς κρύος και παγωμένος έδειχνε τα χειμωνιάτικα δόντια του. Δεν ήταν τρελός ο λαγός που γιατάκιασε στη νότια απάνεμη πλευρά του βουνού, πάνω στον δρόμο μία τέτοια μέρα.

Αν κάτι αρχίσει στραβά, τελειώνει ακόμη χειρότερα.

Ο λαγός κατέβηκε, καλά δασκαλεμένος, μέχρι την άκρη των σπιτιών, σχεδόν μπήκε μέσα στις αυλές. Τα κυνηγόσκυλα δύσκολα τον ακολουθούν κοντά στα σπίτια με έναν σωρό λυκόσκυλα να περιφέρονται στις αυλές.

Σε κάθε γάβγισμα και τσιρίδα τους, ένα άγριο ουρλιαχτό των «σπιτικών» φυλάκων έρχονταν να προστεθεί αποτρέποντας τα σκυλιά να πλησιάσουν. Ενα αόρατο τείχος προστασίας έστηναν τα ξαδέρφια των κυνηγόσκυλων για τον πονηρό λαγό.

Παρ’ όλα αυτά τον ανακάλυψαν. Κατάφερε όμως να ξεφύγει, ακολουθώντας τη μοναδική διαδρομή που έμεινε αφύλακτη, χαμηλά δίπλα στα σπίτια και να πάρει τον ανήφορο για την κορυφή του βουνού.

Μάταια ο Βασίλης έτρεξε να τον κόψει κάθετα στον αυχένα. Τα απεγνωσμένο γάβγισμα των σκυλιών μάς έδειχνε την πορεία του προς την κορυφή και έκανε σε όλους κατανοητό το αποτέλεσμα. Είχε ξεφύγει.

Για μία ώρα τα σκυλιά τον πηγαινοέφερναν στην κορυφή του βουνού. Δεν έβγαινε από το δασωμένο, ούτε στριμώχθηκε τόσο πολύ ώστε να αναγκαστεί να κατέβει πάλι χαμηλότερα και η κουραστική ανάβασή μας μέχρι εκεί ήταν τελικά άσκοπη. Μέσα στο δάσος κατάφερε να ξεγελάσει τα σκυλιά και να χαθεί στα πυκνά προς μεγάλη απογοήτευση κυνηγών και σκύλων.

Αλλες δύο ώρες δοκιμάσαμε την τύχη μας στις απότομες ρεματιές και τις γυμνές πλαγιές, με θέα τη λίμνη και την πόλη της Καστοριάς. Κουρασμένοι και απογοητευμένοι «καταθέσαμε τα όπλα» για σήμερα. Η κυνηγετική μέρα είχε τελειώσει ουσιαστικά με αποτυχία.

Σε πέντε λεπτά εγώ με τον Πασχάλη ακολουθώντας το μονοπάτι θα βγαίναμε ψηλά στην άσφαλτο, όπου ήδη μας περίμεναν οι άλλοι δύο συνκυνηγοί μας. Αυτοί είχαν ήδη αδειάσει τα όπλα τους και ξεκουράζονταν πίνοντας τον καφέ τους δίπλα στο αυτοκίνητο.

Βαδίζαμε στην άκρη ενός ρέματος ακολουθώντας το μονοπάτι. Σε πενήντα μέτρα έσβηνε η απότομη ρεματιά και θα περνούσαμε απέναντι. Ενα κατηφορικό πέρασμα από τα κοπάδια των προβάτων δημιουργούσε έναν ιδανικό χώρο για ιχνηλασία, καθώς το χώμα ήταν υγρό και η κοκκινωπή ανταύγεια του προκαλούσε για μια έρευνα.

Το πρωί είχαμε περάσει χαμηλότερα με τα σκυλιά, ενώ ένας από εμάς πέρασε από το μονοπάτι που βαδίζαμε. Για έναν λάτρη της ιχνηλασίας του λαγού στο λασπωμένο έδαφος ήταν πειρασμός.

Αφησα το ομαλό μονοπάτι και κατέβηκα το απότομο πρανές μέχρι την κοίτη, «διαβάζοντας» προσεκτικά το έδαφος για το παραμικρό ίχνος. Πέρα από μερικά παλιά πατήματα μίας αλεπούς και ένα πιο πρόσφατο από ένα μικρό ζαρκαδάκι μέσα στην κοίτη, δεν υπήρχε τίποτε από λαγό. Βγήκα απέναντι σκαρφαλώνοντας στο απότομο πρανές.

Μπροστά μου στα πενήντα μέτρα, με μία προκλητικά επίπεδη διαδρομή, η άσφαλτος. Ο Πασχάλης έφτασε με τα σκυλιά στο τέλος του ρέματος και έπαιρνε ήδη τον ανήφορο για το αυτοκίνητο.

Κάτι μέσα μου με έτρωγε να κάνω μια ύστατη προσπάθεια. Λίγο πιο ψηλά στην άκρη της ρεματιάς, ένα νεροφάγωμα μικρό είχε φτιάξει μια ακάλυπτη λωρίδα όπου μπορούσε να υπάρχει κάποιο ίχνος.

Πήρα τον ανήφορο προς τα εκεί με τον Πασχάλη να κοιτά περίεργα τις κινήσεις μου. Στο νεροφάγωμα δεν υπήρχε κάποιο καθαρό πάτημα όπως φάνηκε από μακριά. Παρ’ όλα αυτά κατέβηκα χαμηλά για να το δω και από την άλλη πλευρά με διαφορετική γωνία και φωτισμό από τον ήλιο που ήταν ήδη αρκετά ψηλά.

Για 4-5 μέτρα μήκος είχε καθαρό έδαφος με ένα-δύο μέτρα πλάτος, όμως αν ο λαγός ήταν από την πλευρά αυτή, θα είχε περάσει σίγουρα από εδώ.

Δύο μικρές τρυπούλες φάνηκαν να μην είναι τυχαίες στην άκρη του πρανούς πριν από το χορταριασμένο πλατό και με τράβηξαν σαν μαγνήτης…

Γονάτισα προσεκτικά, προσέχοντας πού πατώ για να μη χαλάσουν τυχόν άλλα ίχνη. Οι τρυπούλες ήταν νυχιές και ήταν από λαγό. Προς τα πού πήγε όμως;

Αλλο ένα ανεπαίσθητο πάτημα δίπλα και μία μικρή γρατσουνιά στο χώμα έδειχνε την κατεύθυνση του. Ο λαγός πήδηξε το μικρό νεροφάγωμα και προσγειώθηκε στο σημείο αυτό και στάθηκε προς στιγμή στα τέσσερα πριν συνεχίσει στο χορτάρι. Οι κινήσεις του ήταν αποτυπωμένες ξεκάθαρα.

Αφού δεν είχε περάσει απέναντι από το απότομο πέρασμα και δεν τον έπιασαν τα σκυλιά το πρωί χαμηλότερα, ήταν κάπου εδώ κοντά μου.

«Υπάρχει ντορός εδώ, πρωινός… και κατεβαίνει…», φωνάζω τον Πασχάλη που έχει φτάσει σχεδόν στην άσφαλτο.

Αν βαριόταν να κατεβεί και θεωρούσε ότι το κυνήγι τελείωσε, δεν υπήρχε νόημα να περιμένω. Χωρίς δεύτερη σκέψη και παρόλη την κούρασή του, μάζεψε τα σκυλιά και ήρθε προς το μέρος μου.

Τα σκυλιά έπιασαν την άκρη του αόρατου νήματος που άφησε ο λαγός και ακολούθησαν την πορεία του στην άκρη του ρέματος. Τον έχασαν προς στιγμή στο απότομο πέρασμα που είχα ελέγξει προηγουμένως, αλλά πολύ γρήγορα ο αρσενικός τον ανακάλυψε πάνω σε ένα πλατύ βράχο και όλα μαζί τα σκυλιά χώθηκαν στους πυκνούς και αδιάβατους θάμνους που σκέπαζαν όλη τη ρεματιά στο σημείο αυτό.

«Εδώ μέσα είναι», μου επεσήμανε ο Πασχάλης και έπιασε στην άκρη του ρέματος, ενώ εγώ έφυγα αριστερά για να καλύπτω την πλαγιά προς την άσφαλτο.

Βλέποντας μας από ψηλά ο Βασίλης ξαναγέμισε το όπλο του, απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο και στάθηκε στην άκρη της ασφάλτου καλύπτοντας την τυχόν διαφυγή του λαγού, που μάλλον ψάχναμε, προς την κορυφή του βουνού.

Σε πέντε λεπτά τσιρίδες ακούστηκαν μπροστά μου και οι πυκνοί θάμνοι άρχισαν να κινούνται ακατάστατα. Αντί λαγός ένα από τα σκυλιά βγήκε ουρλιάζοντας. Ετρεξε λίγα μέτρα μπροστά μου παράλληλα στο πυκνό και ξαναχώθηκε μέσα.

Τσιρίδες και απεγνωσμένα γαβγίσματα ακούστηκαν μέσα στην κοίτη και ο λαγός φάνηκε να ανεβαίνει το απέναντι πρανές του ρέματος, σε ένα απότομο σημείο που ήταν και το μόνο ακάλυπτο από τους θάμνους.

Ο Πασχάλης το είχε κάτω από το όπλο του και τον πρόλαβε με μία τουφεκιά πριν χαθεί και πάλι στα πυκνά… Κατρακύλησε μέσα στη ρεματιά, ενώ τα σκυλιά τον έχασαν και άρχισαν να γυροφέρνουν την κοίτη.

Ενα τέταρτο χρειάστηκε μέχρι να χωθεί μέσα στο ρέμα, να πάρει τον λαγό από τα δόντια των σκυλιών που τον είχαν ανακαλύψει ήδη και να ξαναβγεί ψηλά, ακολουθώντας την πορεία του λαγού και με τις δικές μου οδηγίες για να αποφεύγει τα αδιέξοδα.

«Αυτός ο λαγός σού ανήκει δικαιωματικά», είπε λαχανιασμένος αλλά χαρούμενος ο Πασχάλης μόλις βγήκε από τη ρεματιά και μου τον παρέδωσε..

Μία χαμένη κυνηγετική μέρα έγινε πετυχημένη κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό, χάρη στην επιμονή αλλά και την εμπειρία ενός παλιού κυνηγού – ιχνηλάτη. Ολη η ομάδα, όμως, δούλεψε οργανωμένα για να «γυρίσει το παιχνίδι», εκμεταλλευόμενη την τελευταία ευκαιρία που της προσέφερε ένα αδιόρατο ίχνος.

Το κυνήγι δεν τελειώνει ποτέ, πριν μπούμε στο αυτοκίνητο. Ο κανόνας αυτός επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά…

ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ