1,1K
To “Έθνος Κυνήγι” δεν κυκλοφορεί τις τελευταίες εβδομάδες, μετά από έναν “ξαφνικό θάνατο” που αδικεί την ιστορία του, κάνει φτωχότερο τον κόσμο των κυνηγών και – κυρίως – προκαλεί επώδυνο επαγγελματικό τοπίο για τους συναδέλφους που εργάζονταν εκεί.
Υπήρξα για 14 χρόνια στο παρελθόν δημοσιογράφος και υπεύθυνος του εντύπου που τόσο ξαφνικά έπαψε να υπάρχει, γι αυτό και η διάσταση της απώλειάς “μετράει” για μένα διαφορετικά…
Ξέρω προσωπικά τους ανθρώπους που έμειναν άνεργοι, έχω μπει στα σπίτια τους, έχω ξενυχτήσει μαζί τους σε δημοσιογραφικά γραφεία, έχω μοιραστεί μαζί τους αγωνίες, χαμόγελα, απογοητεύσεις και επιτυχίες.
Αυτές τις ημέρες οι σκέψεις μου είναι σε φίλους και συναδέλφους : στον Αντώνη, στον Νικήτα, στον Κώστα, στην Άντζελα και άλλους, που για χρόνια χωρέσαμε τους εαυτούς μας στο ίδιο “γιατάκι”. Ελπίζω, ελπίζουμε όλοι μας, η σημερινή αγωνία τους να είναι προσωρινή. Και αύριο κιόλας, το “Εθνος Κυνήγι” να ξαναβρεί δρόμο προς τα περίπτερα, δίπλα-δίπλα με τα “Κυνηγετικά Νέα” και τα άλλα έντυπα του χώρου, που προσπαθούν να κρατηθούν όρθια μέσα στην κρίση.
Δεν ξέρω κυνηγό που θα μπορούσε να χαρεί με τον “θάνατο” ενός κυνηγετικού εντύπου… Ούτε και άνθρωπο που θα μπορούσε να χαρεί με την ανεργία, τους φόβους και τις μοιραίες αγωνίες ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους.
Δεν ξέρω κανέναν, εκτός… από έναν!
Και δεν θα τον ήξερα ούτε και αυτόν, αν ο Νίκος Φωτακόπουλος δεν έβγαινε δημόσια να το δηλώσει, καταγγέλοντας την ΚΟΜΑΘ για ανακοίνωση συμπαράστασης που εξέδωσε στους παλιούς του συναδέλφους.
Σήμερα παραβιάζω μία αρχή μου : είμαι 32 χρόνια στη δημοσιογραφία και ποτέ δεν είχα ασχοληθεί με ότι έγραψε κάποιος άλλος του χώρου, ακόμα και όταν με αφορούσε ή με έθιγε προσωπικά.
Αυτή η… άγρια χαρά, όμως, που προκαλεί στον Ν. Φωτακόπουλο ο θάνατος του “Εθνος Κυνήγι”, με ξεπερνάει!
Κυρίως γιατί και αυτός δούλεψε εκεί, το υπηρέτησε, “κέρδισε” από την ύπαρξή του όπως όλοι μας, μοιράστηκε στιγμές του με τους ανθρώπους που τώρα μένουν άνεργοι.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό μέσα του, που τον κάνει να νοιώθει σαν προσωπικό του θρίαμβο, το κλείσιμο ενός κυνηγετικού εντύπου.
Όχι, δεν είναι ανόητος να πιστεύει ότι έτσι μειώνεται ο “ανταγωνισμός”, οπότε θα κερδίσει περισσότερη αναγνωσιμότητα η δική του υπογραφή… στο facebook και στο internet!
Σίγουρα υπάρχει η αγωνία του “τίποτα” που προσπαθεί να προσποιηθεί ότι είναι “κάτι”, αλλά κι αυτός γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει ο ίσκιος του : και η κυρά Κατίνα στη γειτονιά μου λέει νέα του “οίκου” της, καθώς ασχολείται με μπουγαδόνερα στο μπαλκόνι της, αλλά δημοσιογράφος δεν έχει δηλώσει μέχρι στιγμής.
Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει, λοιπόν, για να επιχαίρεις που πρώην συνάδελφοί σου χάνουν τη δουλειά τους….
Το παθιασμένο μίσος μπορεί να δώσει νόημα και σκοπό σε μια άδεια ζωή. Και νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι “ρατσιστές”, δεν έχουν προκαταλήψεις με τους άλλους :τους… μισούν εξίσου!
Το πρόβλημα είναι ότι, όταν πετυχαίνει κάτι κάποιος άλλος, κάτι μέσα στον Ν. Φωτακόπουλο πεθαίνει… Να το κοιτάξει το πρόβλημά του, γιατί εγώ δεν θα ασχοληθώ ξανά μαζί του, όσες επιθέσεις και αν δεχτώ στο facebook και στο internet.
Είναι… υπέροχο το πόσο δεν με ενδιαφέρει!
Δημήτρης Στριλάκος
Αναδημοσίευση από τα ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΑ ΝΕΑ της 28ης Ιουνίου 2017
Διαβάστε επίσης : Οι νταβατζηδες της κυνοφιλιας…(Ολο το αρθρο) , Όλη η αλήθεια για την διαγραφή του Φωτακόπουλου από τον ΟΚΑΔΕ. , Γενική καταγραυγή των κυνόφιλων στον κιτρινισμό και την εμπάθεια στην συνέλευση του ΚΟΕ , Ο κίτρινος τύπος της κυνοφιλίας ξαναχτυπά
