Έναρξη στα Βαρδούσια

Ξεκίνησε το Σάββατο 3 Οκτωβρίου το κυνήγι της ορεινής πέρδικας, του συμβολικότερου ίσως θηράματος για τους Έλληνες κυνηγούς με σκύλο φέρμας. Ενός θηράματος που αποτελεί κληρονομιά για τη χώρα μας και αξίζει σεβασμό από όλους.

 

Δυστυχώς όμως η έπαρση και η μεγάλη ανάγκη για επιβεβαίωση των “κυνηγετικών” τους ικανοτήτων, οδηγούν κάποιους σε ξεκληρίσματα ολόκληρων κοπαδιών πολλές φορές με μεθόδους που δεν αρμόζουν στο λεβέντικο αυτό πουλί. Να μην ξεχνάμε ότι το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό. 

 

Η έναρξη βρήκε όλους τους περδικοκυνηγούς από νωρίς στις κορφές σε όλη τη χώρα με τα αυτιά ορθάνοιχτα να ακούσουν τον πρωινό λάλο της αρχόντισσας των βουνών. 

 

Από ότι φαίνεται, αν και πουλιά υπήρχαν στα περισσότερα βουνά, η κάρπωση δεν έφτασε στο επιθυμητό επίπεδο και πολλοί διατύπωσαν παράπονα ότι είτε τα κοπάδια ήταν σπασμένα και ανήσυχα γιατί τουφεκίστηκαν τις προηγούμενες εβδομάδες είτε από λαγοκυνηγούς είτε από λαθροθήρες. 

 

Η έναρξη είναι μια γιορτή για το κυνήγι της πέρδικας και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Οι  λάτρεις του κυνηγιού της πέρδικας θα έχουν αρκετές εξορμήσεις στη διάθεση τους για να συναντήσουν το λεβέντικο αυτό πουλί.

 

Βαρδούσια

 

Η έναρξη με βρήκε στα Βαρδούσια παρέα με τον καλό μου φίλο Γιάννη Γιαννακόπουλο και τον Βαγγέλη Διαμαντή. Ωραίος κυνηγότοπος με κάποια σημεία εύκολα με μεγάλα αλπικά λιβάδια αλλά και σημεία δύσκολα και δυσπρόσιτα όπου μόνο οι πέρδικες και τα αγριοκάτσικα μπορούν να διαχειριστούν. Η κτηνοτροφία αυξημένη στην περιοχή είναι σύμμαχος στη μάχη που δίνουν οι πέρδικες για επιβίωση. 

 

Η εξόρμησή μας δεν άρχισε καλά αφού λάλο δεν ακούσαμε και προσωρινά μας κυρίευσε απογοήτευση αλλά γρήγορα αναθαρρήσαμε όταν τα σκυλιά τσέκαραν έντονα ένα σημείο  πάνω από ένα μαντρί. Δυστυχώς το μόνο που βρήκαμε ήταν φρέσκες κουτσουλιές. Οι πέρδικες ήταν άφαντες. 

 

Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι έγινε, το μικρό επανιέλ του Γιάννη, ο Ρούντι, φερμάρει σε ένα κέδρο και δευτερόλεπτα αργότερα ξεπετάγεται ένας λαγός ο οποίος με μια τουφεκιά κατέληξε στο γιλέκο του Γιάννη.

 

Μισή ώρα αργότερα, οι σκύλοι σήκωσαν ακόμη ένα λαγό ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει ατουφέκιστος. Λαγούς μπορεί να σηκώσαμε αλλά οι πέρδικες ήταν άφαντες. Αποφασίσαμε να αφήσουμε τα λιβάδια και τα τις ψάξουμε στις βραχωμένες κορφές αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Κάναμε μια μεγάλη διαδρομή και το μόνο που σηκώσαμε ήταν ένα ζαρκάδι το οποίο πετάχτηκε μόλις μερικά μετρά μπροστά μας.

 

“Όταν έκανα αυτή τη διαδρομή πριν μερικά χρόνια, σήκωνα με τα πόδια του τουλάχιστον πέντε κοπάδια πέρδικες” μου εκμυστηρεύτηκε ο Βαγγέλης Διαμαντής που είναι κτηνοτρόφος και βρίσκεται καθημερινά στα βουνά αυτά.

 

Κατά τις μια το μεσημέρι πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το καλύβι που έχει ο Βαγγέλης και στο δρόμο συναντήσαμε τον Χρήστο Φαλτσέτα και τον Βαγγέλη Τάττο, δυο φίλους από τους αγώνες που διοργανώνει ο Όμιλος Επανιέλ Μπρετόν. Ο Χρήστος και ο Βαγγέλης δικαιώθηκαν από την επιλογή τους να ψάξουν ένα πολύ δύσκολο κομμάτι και τελικά να βρουν τρεις πέρδικες και να καρπωθούν τη μια από αυτές.

 

 

Μαζί στη παρέα μας και ο Νίκος Τζίβελος που κυνηγούσε λαγό και είχε χάσει τα δυο από τα τρία σκυλιά του. Τελικά τα βρήκε την επόμενη ημέρα μέσα σε ένα πηγάδι στην κορφή του βουνού.

 

Κάπως έτσι κύλησε η έναρξη. Μια έναρξη που μπορεί να μην μας έδωσε πουλιά, αλλά μας έδωσε τη χαρά να βρεθούμε με καλούς φίλους στο βουνό. Οι πέρδικες κέρδισαν κατά κράτος την πρώτη αναμέτρηση…….