Αρκετές φορές έχουν γίνει αναφορές για το θέμα των απαγορεύσεων κυνηγίου, κύρια για το γεγονός πως οι απαγορεύσεις αυτές είναι κατά βάση χωρίς αιτιολόγηση και σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν την προστασία της άγριας πανίδας. Συχνά επίσης οι προτάσεις απαγόρευσης της θήρας έρχονται με βάση τα εξής στοιχεία:
- απαγορεύσεις από συνήθεια…
- απαγορεύσεις… από αντιγραφή προτάσεων σε περιβαλλοντικές μελέτες που ανακυκλώνονται
- απαγορεύσεις απλά για την εξυπηρέτηση των αντικυνηγετικών ομάδων
- απαγορεύσεις…για την εξυπηρέτηση οικονομικών και άλλων συμφερόντων
- απαγορεύσεις από παραπλάνηση των κυνηγετικών οργανώσεων
- γενικές απαγορεύσεις δραστηριοτήτων, όπου «λαμπρά» ταιριάζει σε ορισμένους να προτείνουν και απαγόρευση του κυνηγιού.
Επιγραμματικά θα αναφερθώ στις παραπάνω κατηγορίες.
Απαγορεύσεις από συνήθεια: Κατανοητό αυτό σε όλους σας, με βάση την άποψη ότι για κάθε περιβαλλοντικό πρόβλημα η εύκολη λύση … είναι «να απαγορευτεί το κυνήγι». Θυμηθείτε απαγορεύσεις μετά τις πυρκαγιές, απαγορεύσεις για τη γρίπη των πτηνών και πάει λέγοντας. Το θέμα των κατά τίτλο μελετών διαχείρισης περιβάλλοντος είναι πολύπλοκο. Χωρίς να κατηγορούμε την επιστημονική κοινότητα, είναι κοινή διαπίστωση πως πολλές μελέτες…δεν βασίζονται απλά σε άλλες… αλλά αντιγράφουν άλλες, με αποτέλεσμα την αναφορά ανακριβειών, που με περισσή ευκολία… κουμπώνει απόλυτα…το «απαγορεύεται το κυνήγι». Αλλού ακόμα και σε μελέτη που δεν εμπεριέχει πρόταση απαγόρευσης θήρας, έρχεται μια υπηρεσία και χρησιμοποιεί μια μελέτη για να δικαιολογήσει δήθεν την πρόταση απαγόρευση θήρας. Η μελέτη του Έβρου… όπου οι κυνηγοί…καταστρέφουν (!!!) το υδρόβιο δάσος για να κόψουν ξύλα …για να ζεσταθούν είναι το αποκορύφωμα μιας πάγιας κατάστασης. Κι ενώ όμως αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, χρησιμοποιείται ως επιστημονική βάση για να διατηρεί τη δαιμονοποίηση του κυνηγιού! Και έρχεται επίσης και άλλη δημόσια υπηρεσία που… εξ ορισμού λέει πως οι παράνομοι οδηγοί τροχοφόρων…στον Έβρο… είναι και λαθροθήρες! Ευτυχώς μετά από ορθή παρέμβαση αναγκάστηκε να επανορθώσει η υπηρεσία το έγγραφό της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπεισε, καθώς ασπαζόταν το δόγμα πως για κάποιους το κυνήγι και ο κυνηγός είναι ο μόνιμος ένοχος και το εύκολο θύμα.
Αλλού οι απόψεις αντικυνηγετικών φορέων βρίσκουν φιλόξενο έδαφος σε νομαρχιακά μέγαρα και τοπικές εφημερίδες, όπου η υπόθεση γίνεται άποψη και η υποψία…μετατρέπεται σε κατηγορητήριο και ενοχή. Παράδειγμα το ευαίσθητο περιβαλλοντικά και εθνικά τοπίο των Πρεσπών, όπου ένας πυροβολισμός και οι πληροφορίες για δράση οπλοφόρων μετατρέπονται σε εφαλτήριο για συλλήβδην κατηγορία κατά των κυνηγών. Μετά έρχεται και η πρόταση… αφού απαγορεύεται το κυνήγι στις Πρέσπες…και παρόλα αυτά ακούσαμε πυροβολισμούς… τότε «ας απαγορευτεί το κυνήγι σε όλο το Νομό Φλώρινας!!». Να κάνω εδώ ένα σχόλιο παρένθεση (ο χρόνος για να πέσουν 2-3 πυροβολισμοί είναι ελάχιστος… ο δε θόρυβος από τα ντεσιμπέλ του όπλου λίγος και φθάνει σε κάποια μόνο μικρή κοντινή απόσταση. Αυτά είναι δεδομένα. Στη γύρω περιοχή… και σύμφωνα με δημοσιεύματα πανελλήνιας εφημερίδας και … διαβήματος διαμαρτυρίας της τοπικής αυτοδιοίκησης…. παράνομοι εισερχόντες από γειτονική χώρα κόβουν ξύλα και αποδεκατίζουν παραγωγικά δάση της Ελλάδας… Αναρωτιέμαι λοιπόν… εδώ δεν παίρνουν χαμπάρι, τους παράνομους δασεργάτες, τα μέσα μεταφοράς της ξυλείας, τα αλυσοπρίονα… που δεν λειτουργούν για δευτερόλεπτα … και που κάνουν έντονο θόρυβο….. Τότε οι ίδιοι κύριοι που ζητάνε να απαγορευτεί το κυνήγι… θα μας πούνε να απαγορευτούν και οι υλοτομίες σε όλο το νομό;). Ας είμαστε σοβαροί και ας αφήσουμε τη δαιμονοποίηση. Το περιβάλλον θέλει μέτρα και διαχείριση.
Κάποιοι έχουν ως μόνη πρόταση στην άρθρωση του λόγου τους…. «να απαγορευτεί το κυνήγι». Σε άλλες περιπτώσεις βολεύει να απαγορευτεί το κυνήγι, ώστε να φύγουν οι κυνηγοί και να μπορέσουν να λάβουν χώρα διάφορες οικονομικές και τουριστικές δραστηριότητες.
Μια άλλη περίπτωση, που δυστυχώς συμβαίνει όλο και πιο τακτικά είναι η συμφωνία κυνηγετικών οργανώσεων και δασικής υπηρεσίας για ταυτόχρονη θέσπιση ενός καινούριου Καταφυγίου Άγριας Ζωής με την κατάργηση ενός υπάρχοντος παλαιότερου καταφυγίου σε γειτονική περιοχή. Ένα μέτρο σωστό, που ασπάζεται τη θεωρία της διαχείρισης της γης με τη μέθοδο της περιφοράς. Κι ενώ δημοσιεύεται το ΦΕΚ στη σχετική Εφημερίδα της Κυβέρνησης για την ίδρυση του νέου καταφυγίου, μάταια ο κυνηγετικός σύλλογος περιμένει τη δημοσίευση στο ΦΕΚ της κατάργησης του παλαιότερου. Και περνά ο καιρός, και τίποτε δεν δημοσιεύεται. Και ξαφνικά οι κυνηγοί βλέπουν να έχουν διπλάσια απαγορευμένη έκταση. Και το αστείο είναι πως οι ίδιοι συμφώνησαν σε αυτό. Τι έχει συμβεί; Απλά κάποιοι στην αρμόδια υπηρεσία που ελέγχουν τα προς δημοσίευση ΦΕΚ… δεν συμφωνούν μάλλον με την κατάργηση του παλιού Καταφυγίου, αγνοούν την πρόταση των κυνηγετικών οργανώσεων, αγνοούν την πρόταση της αρμόδιας δασικής υπηρεσίας και της εισήγησης του καθ’ ύλην αρμόδιου επιστήμονα δασολόγου δημοσίου υπαλλήλου. Για αυτό επισημαίνω, όσοι Κυνηγετικοί Σύλλογοι κάνετε προτάσεις για κατάργηση ενός καταφυγίου με την ίδρυση ενός άλλου, να μην συμφωνούν για την ίδρυση του καινούριου αν πρώτα δεν δουν δημοσιευμένο σε ΦΕΚ την κατάργηση του παλαιού (όσο και αν τους διαβεβαιώνει ο δασάρχης πως είναι θέμα χρόνου… παίρνει τελικά καιρό, και σε μερικές περιπτώσεις αυτό δεν γίνεται ποτέ). Και έτσι προστίθενται και άλλες περιοχές απαγόρευσης της θήρας.
Τέλος έχουμε τις περιπτώσεις γενικών απαγορεύσεων, όπου ως «μαϊντανός» προστίθεται και η απαγόρευση της θήρας. (Υγρότοποι, αναδασμοί, αρχαιολογικοί χώροι, νέες οικιστικές και χωροταξικές παρεμβάσεις, κλπ). Δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε παραδείγματα. Θα θέσω όμως το εξής ερώτημα:
Μπορεί κάποιος πειστικά να απαντήσει πως οι διάφορες κατά τόπους απαγορεύσεις έδωσαν έστω και το παραμικρό πλεονέκτημα στα θηραματικά είδη; Πως πρέπει να αισθάνεται ο κυνηγός που έφυγε και σε άλλες περιπτώσεις του απαγορεύτηκε το κυνήγι, σε μέρη που μεγάλωσε και έζησε εμπειρίες με φίλους και συγγενικά του πρόσωπα και τα μέρη αυτά κατάντησαν σκουπιδότοποι, έγιναν αυθαίρετα ή ξενοδοχεία κλπ;
Πάρτε για παράδειγμα τη λίμνη Κορώνεια (Υγρότοπος Ραμσάρ… κατά παγκόσμιας κλάσης ανέκδοτο…), όπου εδώ και δεκαετίες ο κυνηγός αποδιώχθηκε και σήμερα κατάντησε λίμνη χωρίς νερό. Τα παγκόσμια απειλούμενα είδη πουλιών δεν βρήκαν αυτό το καλοκαίρι ούτε μία σταγόνα νερό!! Παρόλα αυτά η περιοχή αυτή αποτελούσε τις προηγούμενες δεκαετίες έναν αξιόλογο κυνηγότοπο… Σήμερα απέκτησε βραβεία οικολογικής σπουδαιότητας, απέκτησε φορέα διαχείρισης, έλαβε επιχορηγήσεις κρατικές και από ευρωπαϊκά κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ….. αλλά η φύση βαρέθηκε τα καμώματα της οργάνωσης… και της αντιγραφής των μελετών… και μόνη της αυτοκαταργήθηκε. Η ίδια η φύση… δήλωσε παραίτηση δείχνοντας φέτος το καλοκαίρι την παταγώδη αποτυχία της Ελλάδας και των κατ΄επίφαση διαχειριστών περιβάλλοντος να κάνουν το αυτονόητο. Δεν υπάρχει πια τίποτε να προστατεύσουν. ΑΠΕΤΥΧΑΝ.
Στο μόνο που πέτυχαν ήταν να απαγορεύσουν το κυνήγι…. Τελικά οι απαγορεύσεις μόνο σε αυτό στοχεύουν; Γιατί αυτά τα παλιομοδίτικα και αναχρονιστικά σχέδια να τα υφίστανται οι Έλληνες κυνηγοί; Διότι οι απαγορεύσεις σχετίζονται τελικά μόνο με το να διώξουν τον κυνηγό και ποτέ με την εφαρμογή σχεδίου διαχείρισης του περιβάλλοντος.
Η αποτυχία των απαγορεύσεων έχουν φέρει δικαιολογημένη απογοήτευση στον κυνηγό, που βλέπει συνεχώς τη συρρίκνωση των περιοχών που κυνηγά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Επόμενο είναι η αποτυχία αυτή να δημιουργεί ισχυρές και απόλυτα σεβαστές αντιδράσεις και διαφωνίες για κάθε νέα πρόταση απαγόρευσης της θήρας. Και αυτό γιατί η «θυσία» αυτή δεν έχει δυστυχώς κανένα αποτέλεσμα.
του Κυριάκου Σκορδά, Δασολόγου – Περιβαλλοντολόγου, από την έκδοση της ΣΤ’ΚΟΜΑΘ , “ΠΑΝ-ΘΗΡΑΣ”
