Το κέντρισμα της μέλισσας είναι μια απίστευτα αποτελεσματική άμυνα. Δε χρειάζονται πολλά τσιμπήματα, για να τραπεί σε φυγή ακόμη και το μεγαλύτερο ζώο. Παρ’ όλα αυτά όμως, μπορεί να φαίνεται παράξενο από καθαρά βιολογική άποψη, αφού η μέλισσα που κεντρίζει πεθαίνει λόγω της επίθεσής της. Ωστόσο, αν παρατηρήσει κανείς το πώς είναι δομημένη η κοινωνία των μελισσών, θα δει ότι οι επιθέσεις αυτοκτονίας μπορούν να εξηγηθούν.
Γιατί τα περισσότερα μέλη μιας κοινωνίας μελισσών είναι στείρες εργάτριες, που δεν μπορούν να κάνουν απογόνους. Οι μέλισσες μπορούν να συγκριθούν με τα λευκά αιμοσφαίρια του ανθρώπινου αίματος, που σκοπό έχουν να επιτίθενται στους μικροοργανισμούς που εισβάλλουν στο σώμα μας. Αυτό, κατά κανόνα, τους κοστίζει τη ζωή – καταπολεμά όμως τις μολύνσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο, μια επίθεση σημαίνει το θάνατο για πολλές εργάτριες, αλλά ταυτόχρονα και τη σωτηρία της βασίλισσας της κυψέλης. Και επειδή εκείνη είναι η μόνη που μπορεί να αποκτήσει απογόνους, είναι αυτονόητο ότι πρέπει πάση θυσία να επιβιώσει.
Υπάρχει, όμως, κι άλλος ένας λόγος γι’ αυτές τις επιθέσεις-καμικάζι. Χάρη σε μία άρθρωση στο πίσω μέρος του σώματος, το κεντρί μαζί με τους μυς του και το δηλητηριώδη αδένα παραμένουν στην πληγή, όπου συνεχίζουν να χύνουν δηλητήριο. Παράλληλα, εκλύουν μία ιδιαίτερη οσμή, που καλεί και άλλες μέλισσες να επιτεθούν.
ΠΗΓΗ: science illustrated.gr
