Γουρουνοκυνηγι : « Η ταπείνωση του Βασιλεύς των δασών»

Παρακολουθώντας και ζώντας τις εξελίξεις του πιο λεβέντικου και συναρπαστικού κυνηγιού της χώρας μας όπου εδώ και χρόνια κυματίζει πλέον στα τελευταία πατώματα της Κυνηγετικής οικογένειας, κάτι που φυσικά οι ίδιοι καταφέραμε μέσα από τις πράξεις μας δεν μπορώ να μείνω παγερά απαθής σε όσα διαδραματίζονται μέσα στο χρόνο.

 

Ζούμε την εποχή του γουρουνοκυνηγιού που στην πλειοψηφία των μελών του επικρατεί αλαζονεία, προβολή, ανάδειξη, εφετζιλίκι, κόμπλεξ, εγωισμός, φιλαυτία, και γενικώς ένα σύμπλεγμα διαφόρων παραγόντων ισχνότητας.

 

Ζούμε την εποχή που κυνηγάμε για τον διπλανό και όχι για την παρέα και τον εαυτό μας. Αυτό κατάφερε η ποσότητα που επήλθε με τους τρόπους όπου λίγο πολύ ξέρουμε και κατά καιρούς έχουμε αναδείξει.

 

Όσο για την ποιότητα…πάει αυτή…πέθανε! Όσο και να θέλουμε να αποδείξουμε το αντίθετο… πως να το κάνουμε βρε παιδιά…δεν βγαίνει. Φτάσαμε στο άλλο άκρο..

 

Αναρωτιέμαι ταυτόχρονα όμως πως επιβιώνουν αυτά τα τηλέφωνα πάνω σε αυτούς τους μάχιμους κυνηγούς! Μήπως αυτά τα μαχίμια δεν έχουν καμία επαφή με το έδαφος και το περιβάλλον του δάσους χαρακτηριζόμενοι αυτομάτως από ”κομάντο” σε ”ατσαλάκωτοι”;;;

 

H μήπως η πλειοψηφία πλέον ασκεί το κυνήγι αυτό σε ισιώματα, κάμπους και παραλίες;

 

Εκεί δεν βρίσκεται πληθώρα αυτών των ζώων..; Aυτά εννοώ βρε σεις που έχουν τέσσερα πόδια, στρουμπουλούτσικα καθώς είναι με περίσσιο λίπος, χρώματος καφέ-μαύρο-κόκκινο-άσπρο αν και πλέον βγαίνουν σε διάφορες αποχρώσεις ανάλογα με τον καιρό και το πως βαδίζει η μόδα. Δεν τα είδατε φέτος στην ύπαιθρο και στη οθόνη σας ή μήπως δεν το συμμερίζεστε αυτό και είστε παλαιομοδίτες;

 

Αυτά που φωνάζουν αδιαλείπτως γουτσου-γουτσου και σε προειδοποιούν να σηκώσεις έγκαιρα το τουφέκι σου.

 

Αυτά που καθηλώνονται μέσα σε μια βατσουνιά ενός βοσκότοπου και σε περιμένουν εκεί να πας να τα εκτελέσεις εξ επαφής, αφού δεν λένε να πάρουν πόδι ούτε από σκυλιά ούτε από τουφεκιές. Τα βλέπεις εκεί αμέριμνα κι ας σε έχουν αντιληφθεί, να μασουλάνε ακόμη την τροφή (που προ λίγου τρώγανε για μεσημεριανό) όπως μασουλάει ολημερίς ο Άλεξ Φέργκιουσον την τσίχλα. Τους φωνάζεις κιόλας να γυρίσουν προφίλ μη τους χαλάσεις τα δόντια (που μετά τα 5 έτη εξέχουν από το κάτω χείλος) από την τουφεκιά. ”Μπάμ” λοιπόν και να σου το επίτευγμα της πολυπόθητης στάμπας! ”Που πας εσύ ρε μπάρμπα που σε όλη σου τη ζωή χτύπησες μόνο δυο από αυτά μέσα”; Eδώ τα δέκα τα έχουμε ετησίως για πλάκα. Και ξέρεις πόσο δύσκολα και τεχνηέντως πλησιάζονται; Τσ…τσ.

 

Πως λέγονται τελικά αυτά τα ζώα βρε παιδιά…;;;

 

Aυτά που μαζευόμαστε ολόκληρα στρατεύματα να τα ”τυλίξουμε” γιατί διαφεύγουν (;) έξυπνα. 

 

Αυτά που ξαπλώνονται κατά δεκάδες στη σειρά σαν τσιχλοκότσυφα και ποζάρουμε από πάνω τους επιδεικνύοντας την σοβαρότητα της κατάστασης μη τυχόν και προβληθούμε στο περιοδικό Time’s ή στο National Geographic.

 

Αυτά που μετατρέπονται όποτε και οπουδήποτε θέλουν από θηράματα σε κυνηγοί και έχουν χρυσώσει τους κτηνιάτρους.

 

Αυτά που στέλνουν συνεχώς Κυνηγούς στα νοσοκομεία με τραύματα επισημαίνοντας τους να το ξανασκεφτούν την επόμενη φορά που θα τα πλησιάσουν με άδεια χέρια (δίχως καλαμπόκι).

 

ΑΓΡΙΟΧΟΙΡΟΙ!!! Ναι…καλά το ακούσατε. Έτσι δεν προφέρονται απ’ όλους αυτά τα ζώα σε δημόσιους χώρους, έντυπα και διαδίκτυο; Απ’ όλους αυτούς τους ”γνώστες” που σχολιάζουν/αρθογραφούν επίσημα ή ανεπίσημα έτσι δεν αποκαλούνται;

 

Από μέλη των Κυνηγετικών οργανώσεων/Δασαρχείων που καλούνται να επιμεληθούν για τις ζημιές που επιφέρουν αυτά τα ζώα σε καλλιέργειες αγροτών έτσι δεν αποκαλούνται;

 

Πείτε τους κύριοι πως κυνηγούμε ψευδαισθήσεις!

 

Έτσι νομίζουμε και εμείς γιατί δεν θέλουμε να χαλάσουμε την εικόνα του παραμυθιού μας.

 

Πως αυτά τα ζώα θεωρούνται αγριόχοιροι. Θεωρούνται αλλά δεν χαρακτηρίζονται. Οι περιοχές που προστατεύει ακόμη η ίδια η φύση μόνη της δεν θα αντέξουν για πολύ. Αλλά δεν βαριέσαι…Αφού αυτά έχουν νοστιμότερο κρέας καθώς λέγεται από διάφορους μαμαλάκηδες και προσφέρουν την δραστηριότητα του κυνηγιού (μέσω ποσότητας σαφώς) ας το κάνουμε γαργάρα.

 

Ας κοροιδεύουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας συνειδητά ή ασυνείδητα.

 

Συγνώμη, αλλά, δεν μπορώ να ακολουθήσω. Τι και αν μπορεί να χαρακτηρίζομαι γραφικός, εριστικός, απόλυτος, με μεστές απόψεις που χαλάνε την ζαχαρένια μερικών…δεν μπορώ να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου και να μην σχολιάζω αυτά που πραγματικά συμβαίνουν τριγύρω μου ως έχουν. Άλλωστε…δεν κατεβαίνω για (€) Βουλευτής..

 

Υ.Γ..Η φώτο σηματοδοτεί την ουσία και τις λύσεις. Τα λόγια δεν αρκούν.

 

του Γιάννη Αμπατζίδη