Αφορμή για το άρθρο ήταν μία συζήτηση «εφ’ όλης της ύλης» που είχα με τον Αγγλο George Digweed (Τζορτζ Ντίγκγουιντ) στο Λονάτο της Ιταλίας και η οποία ξεκίνησε όταν τον ρώτησα αν ήταν και κυνηγός. Αυτός ο ’γγλος σκοπευτής είναι ένα παγκόσμιο σκοπευτικό φαινόμενο και όλοι οι ειδικοί δάσκαλοι και προπονητές της κυνηγετικής σκοποβολής FITASC SPORTING θεωρούν τον George Digweed, τον κορυφαίο σκοπευτή του σπόρτιγκ όλων των εποχών. Θα χρειαζόμουν δύο σελίδες του περιοδικού για να απαριθμήσω τις επιτυχίες αυτού του σκοπευτή φαινόμενο στην διεθνή του καριέρα. Θα αναφέρω μόνο ένα που λέει πολλά: Είναι ο μοναδικός σκοπευτής στον κόσμο που έχει κερδίσει έξι φορές το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο FITASC-SPORTING και μάλιστα την τελευταία δεκαετία. Μου αποκάλυψε λοιπόν κατά την συζήτησή μας ότι είναι κάτοχος ενός παγκοσμίου ρεκόρ, που μένει ακατάρρηπτο εδώ και μία επταετία. Έχει θηρεύσει τις περισσότερες φάσες (επίσημα καταγεγραμμένες) από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο μέσα σε μία ημέρα. Ως γνωστό η φάσα θεωρείται επιβλαβές θήραμα στην Αγγλία και θηρεύεται όλο το χρόνο με όλους τους τρόπους. Ο George Digweed ξεκίνησε το κυνήγι του από το πρώτο φως της αυγής μέχρι το σούρουπο, θηρεύοντας φάσες για 9 συνεχόμενες ώρες. Ντουφέκαγε με δύο σούπερ ποζέ ΚΕΜΕΝ, που χρησιμοποιεί στους αγώνες σπόρτιγκ, με σύσφιξη φουλ και στις δύο κάννες, ρίχνοντας σε αυτές τις 9 ώρες 1.035 φυσίγγια ΚΕΝΤ με γόμωση 32 γρ. Νο 6 και πήρε 661 φάσες. Το υψηλότερο νούμερο θήρευσης σε φάσα που έχει επιτευχθεί ποτέ. Υπολογίστηκε ότι για κάθε φάσα αντιστοιχούσε 1,5 φυσίγγι, δηλ. είχε 63.8% επιτυχημένη απόδοση σε κυνήγι αποκλειστικά καρτεριού. Λόγω του ότι τα συγκεκριμένα φυσίγγια της βιομηχανίας ΚΕΝΤ που έριχνε, τα έχω δοκιμάσει, έχω να πω ότι υπάρχουν στη χώρα μας πολύ καλύτερα και δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό. Μάλλον εκείνος που κράταγε το όπλο και τα έριχνε, ήξερε να κάνει σωστά τη δουλειά του και να σκοπεύει με την σωστή τεχνική κάθε φορά που επώμιζε. Εδώ μας φταίνε όλα εκτός από τον εαυτό μας. Βλέπουμε τους περισσότερους κυνηγούς να επιστρέφουν από ένα φτωχό κυνήγι και να βρίζουν τα φυσίγγια και τον κατασκευαστή τους, να κατηγορούν το όπλο τους και να αναθεματίζουν τα τσοκάκια που του έβαλαν. Για τη δική τους προβληματική απόδοση και τον παράγοντα άνθρωπο, ούτε κουβέντα. Για να υπάρχει βελτίωση και σκοπευτική εξέλιξη με σωστή τεχνική σε έναν κυνηγό, είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητός ο ρόλος του ανθρώπου και η κατάρτισή του.
Το συμπέρασμα από την συζήτηση με τον George Digweed ήταν εμφανέστατο: τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σωστή σκοπευτική τεχνική και την δεξιοτεχνία που διαθέτει κάποιος στον χειρισμό του όπλου του.
Η σωστή κυνηγετική σκόπευση είναι μία σύνθετη αλλά αρμονική διαδικασία. Έχουμε τον κυνηγό και τον στόχο του να κινούνται μαζί. Αν λοιπόν ο κυνηγός την κρίσιμη στιγμή της βολής του σταματήσει την κίνηση για να πατήσει την σκανδάλη, τότε χάνεται αυτή η συνάφεια και η αποτυχία είναι δεδομένη.
Για να ξεκινήσουμε λοιπόν την ανάλυση της σύνθετης διαδικασίας που μας οδηγεί σε μία σωστή κυνηγετική σκόπευση, θα πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα από τη βάση που είναι τα πόδια. Η στήριξη του σώματος καθώς και η συνεισφορά στη σωστή παρακολούθηση της κίνησης του θηράματος προέρχεται από τα πόδια και από τη θέση που αυτά θα έχουν τη στιγμή της βολής. Μια κακή θέση των ποδιών δεν παρέχει καλή στήριξη στο σώμα για να μπει αυτό στην κίνηση του θηράματος και κατά την στιγμή της βολής έχουμε απώλεια της ισορροπίας. Γνωρίζω πολύ καλά τις ανομοιομορφίες του εδάφους στο κυνήγι και ειδικά του ορεινού της πέρδικας, όμως όπως ο σκύλος φροντίζει να πάρει καλή θέση στη φέρμα του σε σχέση με τη μυρωδιά που του έρχεται, έτσι κι εσείς πρέπει να πάρετε θέση τέτοια που όχι μόνο να σας παρέχει στήριξη καλά, αλλά τα πόδια να είναι σωστά προσανατολισμένα προς τα εκεί, που πιθανότατα θα διαφύγει το θήραμα. Αυτό θα σας δώσει ένα εύρος κίνησης που θα σας παρέχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα για να βγει μία καλή επώμιση. Έχοντας την καλύτερη δυνατή βάση κάτω όσο επιτρέπει το ανώμαλο έδαφος στα πόδια είναι εφικτό να διατηρηθεί μια ισορροπημένη κίνηση από τη μέση και πάνω. Απόρροια αυτής της κίνησης είναι να διατηρηθούν οι ώμοι και το κεφάλι σε ένα σταθερό σύνολο για να δεχθούν το όπλο χωρίς περιττές προσπάθειες (σκυψίματα, σφιξίματα, κ.λ.π.). Αυτό αποτελεί σημαντική λεπτομέρεια, διότι η οποιαδήποτε μετακίνηση του κεφαλιού στο κοντάκι αλλάζει την σκοπευτική εικόνα και οι κάννες δεν βάλλουν εκεί που βλέπουν τα μάτια. Εξυπακούεται βέβαια ότι έχουμε μάθει να εφαρμόζουμε διόφθαλμη σκόπευση, όπως επιτάσσει η βολή στον κινούμενο στόχο. Οι απότομες κινήσεις, οι νευρικές, οι γρήγορες και οι σπασμωδικές είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ο κυνηγός μόλις εμφανιστεί ο στόχος του. Μην ξεχνάτε ότι το θήραμα στη διαφυγή του βασίζεται στα στοιχεία του αιφνιδιασμού και της μετάδοσης πανικού προς τον κυνηγό, ώστε να κάνει ένα ή σωρεία λαθών. Σκεφτείτε τώρα πόσοι από εσάς κατά το παρελθόν έχετε χάσει θηράματα γενόμενοι αποδέκτες των στοιχείων που προαναφέραμε. Η σκέψη των περισσότερων κυνηγών την στιγμή της φέρμας και της εμφάνισης του θηράματος, πλημμυρίζει από ένα τεράστιο «γρήγορη επώμιση» και όχι «ήρεμη επώμιση». Αυτό θυμίζει κάτι το «φρένο πανικού» που βλέπουμε σε πολλούς οδηγούς καθώς δεν μπορούν να λειτουργήσουν ψύχραιμα στην ξαφνική εμφάνιση κινδύνου. Έχω συναντήσει αρκετούς κυνηγούς που κρατούν όπλο χρόνια και όμως δεν διαθέτουν εμπειρία και άνεση στον σωστό χειρισμό του την κρίσιμη στιγμή της ξαφνικής εμφάνισης του θηράματος. Η έλλειψη εμπειρίας στην εφαρμογή της σωστής σκοπευτικής τεχνικής στο κυνήγι εκφράζεται από μία λανθασμένη, πέρα για πέρα λογική, που λέει ότι «όσο πιο γρήγορα φέρεις το όπλο στην επώμιση, τόσο πιο γρήγορα θα ντουφεκίσεις!»
Αυτή δυστυχώς η λογική διαιωνίζεται από τους μεγαλύτερους ηλικιακά προς τους μικρότερους, με αποτέλεσμα η μετάδοση των λαθών προς μία νεαρή ηλικία που λειτουργεί ως «σφουγγάρι» στα πρώτα βήματα εκμάθησης, να δημιουργεί ένα βαθιά ριζωμένο ελάττωμα στη μυϊκή μνήμη του νέου κυνηγού και το οποίο για να αντικατασταθεί με το σωστό θέλει πολλή δουλειά. Αν βρεθείτε ποτέ στο σκοπευτήριο και παρατηρήσετε τους πολύ καλούς σκοπευτές του σκητ και του σπόρτιγκ, δύο αθλημάτων πολύ κοντά στην κυνηγετική σκοπευτική τεχνική, θα διαπιστώσετε ότι φέρνουν το όπλο στην επώμιση με μια ήρεμη και αρμονική κίνηση. Παρ’ όλα αυτά όμως, με αυτή τη φαινομενικά «νωχελική» κίνηση πετυχαίνουν τους πήλινους δίσκους που εκτοξεύονται από τις μηχανές με ταχύτητα 120 χλμ./ώρα, μία ταχύτητα 3 φορές γρηγορότερη απ’ όσο της μπεκάτσας και της πέρδικας όταν σηκώνονται. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει πραγματικά να προβληματίζει και να προτρέπει προς διερεύνηση του θέματος κάθε ευφυή και φιλοπρόοδο κυνηγό. Οι γρήγορες, οι αγχωτικές, οι απότομες και οι νευρικές κινήσεις είναι από την αρχή λανθασμένες και θα αποφέρουν σφάλματα. Στην κίνηση του σώματος, στην κίνηση των χεριών και στην άνοδο του όπλου προς τον ώμο οτιδήποτε δεν γίνει φυσικό θα είναι λανθασμένο και αν ακόμη πετύχουμε το στόχο μας θα είναι συμπτωματικό και παραπλανητικό, ώστε να μας αφήσει με την εντύπωση πως η τεχνική μας είναι εντάξει. Έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η επιτυχία ήταν συμπτωματική, συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο και τα λάθη μας περιμένουν ύπουλα στην επόμενη γωνία. Είναι εξόχως σημαντικό να γίνει κατανοητό πως η σωστή κίνηση προς τον στόχο και η επώμιση με φυσικό τρόπο είναι από μόνη της γρήγορη. Αυτό διότι μαθαίνουμε να κάνουμε μόνο τις απαραίτητες κινήσεις και να αποβάλλουμε οτιδήποτε περιττό που μας «τρώει» χρόνο. Δημιουργείστε στο μυαλό σας μία εικόνα στον κυνηγότοπο με τον κυνηγό κοντά στο σκυλί που φερμάρει, συνεπώς γνωρίζει περίπου που βρίσκεται το θήραμα και αν διαθέτει λίγη πείρα γνωρίζει ακόμη και τις πιθανές κατευθύνσεις διαφυγής του. Το όπλο λοιπόν κρατιέται με το πέλμα κοντά στη μασχάλη, οι κάννες παράλληλες με το έδαφος (ανεξαρτήτως της κλίσης του) και στραμμένες προς τα εκεί που δείχνει η φέρμα του σκύλου μας. Όταν εμφανιστεί το θήραμα τότε το χέρι που κρατάει την πάπια του όπλου ξεκινάει πρώτο την διαδικασία των κινήσεων. Κατευθύνει την κάννη του όπλου προς τον στόχο με μια πρόσθια και ταυτόχρονα ανοδική κίνηση. Το χέρι που κρατάει τη λαβή του κοντακίου απλά υποστηρίζει αυτή την κίνηση και φροντίζει ώστε να πατηθεί η σκανδάλη αμέσως μόλις το κοντάκι «κουμπώσει» στον ώμο. Η όλη διαδικασία, εφόσον γίνει ήρεμα, εξασφαλίζει την επιθυμητή οικονομία κινήσεων, βάζει άμεσα την κάννη μας στην κίνηση του στόχου, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι ο κυνηγός διαθέτει μία αργή κίνηση. Όμως στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, διότι το ακαριαίο πάτημα της σκανδάλης δίνει ένα υψηλότατο πλεονέκτημα χρόνου στον κυνηγό έναντι του θηράματος.
Για να αντιληφθείτε την υπεροχή αυτής της σωστής διαδικασίας, θα πρέπει να φέρετε στο μυαλό σας αποτυχημένες στιγμές από λανθασμένες και περιττές κινήσεις που τυχόν έχουν γίνει.
Σκεφτείτε να είναι σε φέρμα το σκυλί και οι κάννες ή η κάννη να είναι τόσο στραμμένες προς τα κάτω (χαμηλά) ή προς τα πάνω και το στόμιο να βλέπει τα σύννεφα. Αυτό θα δημιουργήσει μία συνέχεια πολλών και περιττών κινήσεων, που σε συνδυασμό με το κλείσιμο του ματιού και το σημάδεμα έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια πολύτιμου χρόνου. Θα ήταν πολύ κατατοπιστικό να μπορούσατε να δείτε αυτή την εικόνα την στιγμή της δράσης, σαν σε βίντεο, για να διαπιστώσετε πόσες αλλαγές κατεύθυνσης κάνει το στόμιο της κάννης και πόσο δύσκολα πλέον μπαίνει στην τροχιά του θηράματος.
Έχω κατ’ επανάληψη τονίσει και ειδικά στα σεμινάρια εκπαίδευσης των κυνηγετικών συλλόγων ότι για τις αστοχίες που πολλοί έχουν στο κυνήγι, ευθύνεται κατά ένα δραματικό ποσοστό η κακή επώμιση και η λανθασμένη εφαρμογή της σκοπευτικής τεχνικής. Μήπως τελικά δεν πρέπει να καταλογίζουμε ευθύνες σε φυσίγγια και ντουφέκια και να τις καταλογίζουμε στον εαυτό μας;
