«Φάνηκαν μπεκάτσες…»
Φράση με μαγική θα λέγαμε δύναμη, που κάνει κάθε κυνηγό να σκιρτήσει στο άκουσμά της. Ασχέτως δε ηλικίας ή επίδοσης, από το στόμα κάθε πραγματικού κυνηγού θα βγει αυθόρμητο το ερώτημα: «Που φανήκανε;…». Η ερώτηση είναι προοίμιο προετοιμασίας για αυτούς που μπορούν να μετακινηθούν χωρίς χασομέρια και… θλίψεις για εκείνους που, δεμένοι με ασήκωτες άγκυρες υποχρεώσεων ‘η αδυναμιών, θα αρκεστούν στην απόλαυση που δίνουν οι αναμνήσεις και οι διηγήσεις των άλλων…
Γενική πάντως η συγκίνηση. Ο νέος κυνηγός ονειρεύεται ότι έφθασε η στιγμή να κρεμάσει κι αυτός στο κρεμαστάρι του μια μπεκάτσα. Τρόπαιο άξιο να τον προβιβάσει από την τάξη των αρχαρίων, σε κάποια σεβαστότερη βαθμίδα της κυνηγετικής ιεραρχίας. Ο μεστωμένος πάλι κυνηγός, δε βλέπει την ώρα «να τα βολέψει» για να πραγματοποιήσει και να προλάβει να βρει τις μυστηριώδεις αυτές κυρίες που με τα αθόρυβα πήγαινε – έλα τους προβληματίζουν από πολύ παλιά τους κυνηγούς όλου του κόσμου. Τέλος ούτε κι ο παλαίμαχος συνάδελφος, αυτός που τα χέρια και τα ποδιά δεν τον βοηθούν πια και τα μάτια θόλωσαν από τα χρόνια, ούτε κι αυτός δε ξεφεύγει το σκίρτημα που προκαλεί το άκουσμα ότι έφθασαν μπεκάτσες. Δε θα κάνει όνειρα αυτός. Δε θα σκεφθεί να ξεκινήσει..
Εκεί, καθισμένος στη γωνιά του, θα αισθανθεί στιγμιαία την καρδιά του να χτυπά με νεανικό ρυθμό και δύναμη. Και η μνήμη με τη φαντασία θα τον μεταφέρουν μακριά, στις πυκνούρες και τα μπεκατσοτόπια που κάποτε όργωνε με το τουφέκι στο χέρι. Στα αυτιά του ακόμα ακούγεται το κουδούνι του σκύλου του που ξαφνικά σταματά να χτυπά. Και μετά το σταμάτημα, λες και ακούει το χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνει η μπεκάτσα με τα φτερά της, προσπαθεί να ξεμπλέξει από το πυκνό και να φύγει… «Αχ, να μπορούσα..» σκέπτεται.
Η σαγήνη που ασκεί η μπεκάτσα σε όλους τους κυνηγούς, είτε έχουν ειδικευθεί στο κυνήγι της, είτε όχι, είναι δύσκολα να περιγραφεί. Όπως δύσκολο είναι να καθοριστούν επακριβώς οι λόγοι που την προκαλούν. Πολλοί, δίνουν πολύ … πεζή ερμηνεία στη σαγήνη αυτή. Την αποδίδουν στο ότι κατατάσσεται η μπεκάτσα στο ανώτατο επίπεδο της γευστικής απόλαυσης. Δε νομίζουμε όμως ότι αυτός είναι ο αποκλειστικός λόγος. Μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στο ότι – σαν τις χίμαιρες- τις μπεκάτσες όσο εντατικά κι αν ψάχνει κανείς να τις συναντήσει είναι πολύ δύσκολο να τις βρει και δυσκολότερο να τις αποκτήσει. Σήμερα, πάμπολλες σε ένα μέρος, αύριο άφαντες. Άλλοτε με κρύο έρχονται και άλλοτε με κρύο τις απομακρύνει. Όλες τους οι κινήσεις είναι κατά το μάλλον ή ήττον απρόβλεπτες.
Όπως και απρόβλεπτη είναι η στιγμή που θα ξεπεταχθεί μπροστά στον κυνηγό. Και πάλι απρόβλεπτος είναι ο τρόπος που θα πετάξει. Μπορεί να κάνει πάταγο, που μέσα στην ησυχία θα φανεί εκκωφαντικός, όπως μπορεί και να σηκωθεί με ελάχιστο … «θρόισμα» και να εξαφανισθεί σαν σκιά.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το πλούσιο, εκλεκτό πιάτο που παρουσιάζει στο τραπέζι η εξήγηση της σαγήνης που ασκεί η μπεκάτσα στους κυνηγούς. Περισσότερο θα πρέπει να αποδοθεί στο μυστήριο που την περιβάλλει και που μέχρι σήμερα δεν κατορθώθηκε να διαπεραστεί, παρά το πλήθος των μελετών που έγιναν και τις δεκάδες των τόμων που γράφτηκαν για αυτήν από φυσιοδίφες και κυνηγούς. Το μυστήριο παραμένει, μία δε απόδειξη είναι τα εκ διαμέτρου αντίθετα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν οι μελετητές.
O iHunter
