913
Με την παρέα των Βροντάκηδων στα Κύργια Δράμας μπορεί να είχαμε ασχοληθεί σε προηγούμενο τεύχος, όμως, κάθε κυνηγετική έξοδος μαζί τους είναι ένα αυτοτελές «επεισόδιο»…
Μιλάμε για μία κυνηγετική ομάδα με άριστη οργάνωση. Διαθέτει αρχηγό, υπαρχηγούς, έμπειρους κυνηγούς, 3 καταπληκτικούς παγανιέρηδες και… ταμία, μια και η χρηματική ετήσια εισφορά είναι απαραίτητη για τη λειτουργία της ομάδας και τη συμμετοχή των μελών στην παρέα ώστε να αποκτάς και τα ανάλογα προνόμια.
Αρχηγός της παρέας είναι ο 45χρονος Γιώργος Νικολαΐδης. Εμπειρος γουρουνοκυνηγός με πολλές γνώσεις επάνω στο συγκεκριμένο θήραμα, αλλά και στον τρόπο κυνηγίου του.
Οσο για τους παγανιέρηδες, μόνο αν δείτε τα σημάδια στο κορμί τους και στα ρούχα τους θα καταλάβετε τη δυσκολία του συγκεκριμένου κυνηγίου. Τότε θα καταλάβετε πόσο δύσκολο και επικίνδυνο για τους ίδιους και για τα σκυλιά είναι αυτό το κυνήγι. Κάτι σαν παράσημα του «νικητή» από τον «ηττημένο»!!…
Η υπόλοιπη παρέα είναι ένα κράμα παλαιών και νέων κυνηγών που, φορώντας από το πρωί το πορτοκαλί γιλέκο -ο απαράβατος κανόνας της ομάδας-, γνωρίζουν τον ρόλο τους άριστα.
Η αγέλη…
Οι «συνεργάτες» είναι τα σκυλιά «computer». Οχι γιατί φορούν κολάρα GPS, αλλά γιατί στο κυνήγι του αγριόχοιρου χρησιμοποιούμε αγέλες σκύλων που ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Την αγέλη στο συγκεκριμένο κυνήγι τη θέλουμε για να δημιουργήσουμε μία ομάδα με ιδιαίτερα φυσικές και ψυχικές ικανότητες, όπου τα προτερήματά του ενός να αντισταθμίζουν τις ελλείψεις του άλλου.
Ενας άλλος λόγος είναι ότι τα σκυλιά αποδίδουν τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους όταν έχουν κοινό ενδιαφέρον για το κυνήγι. Η αγέλη τους αποτελείται από 6 πολύ καλούς σκύλους. Οταν όμως στην αγέλη σου έχεις έναν ικανότατο σκύλο με πολλές δυνατότητες και πολύ πάθος που ακούει στο όνομα Αράπης, αλλά και τον Λίσκο, που πηγαίνει εξίσου θεαματικά επάνω στον αγριόχοιρο, τα αποτελέσματα είναι γρήγορα και ουσιαστικά.
Η εξόρμηση για αγριογούρουνα είναι κυνήγι συνεργασίας από όλους τους συντελεστές, τόσο για τα σκυλιά όσο και τους ανθρώπους: Η αρμονία και η συνοχή είναι επομένως βασικοί παράγοντες και συνοψίζονται σε δύο λέξεις: πνεύμα αγέλης! Η συμμαχία στην αγέλη είναι δύναμη ακόμη και για τα σκυλιά, όπως συμβαίνει και στην ομάδα με τους κυνηγούς.
Αυτά ως μία μικρή εισαγωγή για αυτή την πλήρως οργανωμένη παρέα, γιατί με αυτά που βλέπεις όταν μπεις ανάμεσά τους μπορείς να γράψεις ατέλειωτες σελίδες.
Τελευταία ημέρα κυνηγιού του αγριόχοιρου λοιπόν, Τετάρτη 20/1/2016 και με το θερμόμετρο να αγγίζει στη Δράμα τους -5 ?C, βρέθηκα με τον φιλοξενούμενο φίλο μου από την Κύπρο Γιώργο Κακκούλη μέσα σε αυτή την τρομερή παρέα. Το πρωί έγινε η πρώτη συνάντηση της παρέας σε καφενείο των Κυργίων, όπου εκεί δόθηκαν οι πρώτες οδηγίες για το πού θα «κόψει» πατήματα ο κάθε κυνηγός. Η εργασία γνωστή, κουραστική αλλά και τόσο απαραίτητη. Μόλις φτάσαμε στον κυνηγότοπο, όλοι ακολούθησαν τον δρόμο τους. Περίπου στις 10:30 ήρθαν τα πρώτα ευχάριστα μαντάτα. Κάποιοι βρήκαν τα χνάρια ενός κάπρου, άλλοι βρήκαν χνάρια από μικρό κοπάδι, αλλά ήταν σε μακρινή απόσταση από τον χώρο «συνεδρίασης» και έτσι γρήγορα αποφασίστηκε να κυνηγηθεί ο κοντινός κάπρος.
Εκεί η ομάδα έδειξε την αυτοματοποιημένη λειτουργία της. Ο κάθε κυνηγός με συνοπτικές διαδικασίες έπιασε το καρτέρι του (το ίδιο κάναμε και εμείς), για να ξεκινήσει άμεσα η «χορωδία» των σκύλων που άρχισαν να κλαφουνίζουν στη μυρωδιά του κάπρου. Υστερα από λίγη ώρα αναμονής και ψαξίματος, ήρθε η πρώτη στάμπα. Η πιο επικίνδυνη φάση του γουρουνοκυνηγίου για τα σκυλιά είναι η «στάμπα». Εκεί δηλαδή όπου έρχονται αντιμέτωπα με το αγριογούρουνο και πρέπει να το αναγκάσουν να «σηκωθεί» από την κρυψώνα του, ώστε να κινηθεί προς τα καρτέρια, χωρίς όμως να το πλησιάσουν πολύ κοντά.
Η περιοχή ήταν «σφιχτός» πουρναρότοπος και η προσπέλασή του γινόταν μόνο από τους τρεις εντυπωσιακούς παγανιέρηδες της παρέας που περνάνε ανάμεσά τους ακόμη και «έρπειν» τις περισσότερες φορές.
Το γιατάκι
Η μορφολογία του εδάφους και της περιοχής, εκτός από τις παραπάνω δυσκολίες, επιτρέπει στο θήραμα να μην εγκαταλείπει εύκολα το γιατάκι του, αλλά και την περιοχή γενικότερα.
Ετσι ξεκινά ένα πολύωρο «κρυφτούλι» μέσα σε πουρνάρια και γάβρα, ώστε όλη η ομάδα να είναι σε θέση βολής γιατί η επαφή με το θήραμα θα είναι σύντομη χρονικά και με ελάχιστη οπτική επαφή.
Η αυξημένη επικινδυνότητα στους τόπους με πυκνή βλάστηση οφείλεται, κατ’ αρχήν, στο ότι το σκυλί δεν έχει πολλές φορές τον χώρο να κινηθεί γρήγορα για να ξεφύγει από την επίθεση του κάπρου.
Γι’ αυτό και σε τέτοιους τόπους είναι πιο κατάλληλα τα μικρόσωμα σκυλιά, που λόγω μεγέθους είναι πιο ευέλικτα.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη νοοτροπία που έχουν τα γουρούνια σε αυτά τα μέρη. Η ασφάλεια που τους παρέχει το πυκνό, τα κάνει να παραμένουν στη «στάμπα» χωρίς τον φόβο των σκύλων και των παγανιέρηδων!…
Αυτή είναι η αιτία που ο Αράπης φέτος έχει «επισκεφτεί» για ράμματα τον κτηνίατρο 4 φορές!!!! Το αποτέλεσμα;
Μετά από 4 ώρες που το θήραμα «έπαιζε» με τους σκύλους μας, έφυγε από το πιο δύσκολο σημείο για να μπει στην παγάνα της διπλανής παρέας από τη Λεκάνη Καβάλας. Εκεί ο μεγάλος κάπρος, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, δέχθηκε το πρώτο τραύμα στο μπροστινό πόδι που το τραυμάτισε ελαφρά.
Αυτό δεν τον σταμάτησε όμως και συνέχισε το ανελέητο τρέξιμο φυγής του μέσα στο πυκνό. Αυτή η ανεξέλεγκτη πορεία τον ξανάφερε, εν αγνοία μας, μέσα στη «δική» μας περιοχή. Η απρόβλεπτη πορεία του «μονιά» δεν ήταν γνωστή και αναγνωρίσιμη από την παρέα, αλλά και τους σκύλους και αρχίσαμε να τους μαζεύουμε λόγω της μορφολογίας της περιοχής, ενώ η παρέα, απογοητευμένη, άρχισε να κατηφορίζει για τον χώρο όπου θα γινόταν το αποχαιρετιστήριο τραπέζι της χρονιάς.
Ο αρχηγός όμως είχε άλλη άποψη. Μαζί με τον 1 παγανιέρη και 3 μέλη από την παρέα ξεκίνησαν να ανέβουν ξανά στην κορυφή του βουνού στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν και να μαζέψουν τους τελευταίους 2 σκύλους που ακόμη δεν πιάστηκαν και να ακούσουν πάλι την περιοχή. Φαίνεται ότι κάτι τους τραβούσε πίσω.
Η άλλη ομάδα
Φτάνοντας στο σημείο που κάναμε την πρωινή παγάνα όμως, και προς μεγάλη του έκπληξη, ο αρχηγός άκουσε ασταμάτητα ουρλιαχτά και γαβγίσματα και σε λίγα δευτερόλεπτα ήρθε αντιμέτωπος με τον τραυματισμένο κάπρο, τους σκύλους μας αλλά και τους σκύλους από την άλλη ομάδα να τον έχουν «σταμπαρισμένο» εκ νέου.
Τον πλησίασε προσεκτικά, αλλά η αντίδραση του τραυματισμένου αγριόχοιρου που έπαιζε το τελευταίο του χαρτί ήταν άμεση. Ορμησε προς τον αρχηγό με όση δύναμη του είχε απομείνει και ευτυχώς με 2 φυσίγγια ο κάπρος των 70 κιλών κείτονταν νεκρός, σε απόσταση μόλις 1 μέτρου από τα πόδια του.
Αμέσως ενημερώθηκε όλη η παρέα που ήδη είχε ξεκινήσει την ευχάριστη διαδικασία του στρωσίματος του αποχαιρετιστήριου τραπεζιού, αλλά και η παρέα της Λεκάνης για να μάθουν επίσης τα ευχάριστα νέα. Επιτόπου ο τεμαχισμός του αγριόχοιρου στη μέση και με λάβαρο τον μισό κάπρο και με το «fair play» σε όλη του τη διάσταση, το «έργο» έλαβε τέλος. Ακολούθησε ο τεμαχισμός του ζώου σε ισόποσα κομμάτια για όλη την παρέα.
Λίγο πριν από το σούρουπο όλη η ομάδα μαζί με πολύ κέφι και φανερή ικανοποίηση από την όμορφη σεζόν που μόλις τελείωσε με τον αξιοπρεπή αριθμό 40 θηρευμένων παλικαρίσιων αγριόχοιρων, ξεκίνησε το αποχαιρετιστήριο τραπέζι.
Εκεί ανέλαβε ρόλο ο Κύπριος φίλος που έβγαλε πλήθος κυπριακών εδεσμάτων. Από κρεατικά «ψημένα» σε κόκκινο κρασί, τα διάσημα κυπριακά φιλέτα, μέχρι και χαλούμι στα κάρβουνα έψησε. Συνοδεία αρκετών αλίπαστων με υπέροχη Ζιβανία και τη σταθερή αξία του ντόπιου τσίπουρου.
Εν κατακλείδι; Το κυνήγι του αγριογούρουνου είναι, κατά κοινή ομολογία όλων των κυνηγών, το δυσκολότερο, ενώ οι γουρουνάδες κατατάσσονται πρώτοι στην υπόληψη όλων των κυνηγών για τον βαθμό δυσκολίας που παρουσιάζει τόσο το θήραμα
όσο και ο χώρος όπου γίνεται το κυνήγι. Και αυτό σας το αναφέρει ένας κυνηγός που δραστηριοποιείται κυρίως σε «πουλάκια», όπως λέει και ο αρχηγός των Βροντάκηδων.
Η χρονιά που μόλις τελείωσε για τους Βροντάκηδες των Κυργίων δίνει το σύνθημα για την έναρξη της νέας. Αγορά και ρίψη τροφής καλαμποκιού σε πολλά σημεία του βουνού, τουλάχιστον 3 φορές από τώρα μέχρι την άνοιξη, καθαρισμός διαδρόμων, διόρθωση ορεινών δρόμων από νεροφαγιές και εκπαίδευση σκύλων με σύνεση και προσοχή για να μην πειράξουν τις εγκυμονούσες γουρούνες. Αυτά μόνο είναι μερικές από τις επόμενες «δράσεις» που θα γεμίσουν τον χρόνο έως την έναρξη.
Εγώ και ο φίλος μου από την Κύπρο θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε θερμά για τη φιλοξενία τους αλλά και άλλη μία φορά γαι τη μοναδική εμπειρία που μας χάρισαν. Αλλη μία σεζόν για τους Βροντάκηδες στο κυνήγι του αγριόχοιρου ολοκληρώθηκε…
Ηλίας Μουλιστάνος – Κώνσταντίνος Λουρής
Φωτογραφίες Γιώργος Κακκούλης
