2,5K
Ενώ σε όλες τις χώρες της Ευρώπης το κυνήγι της φάσσας επιτρέπεται όλο τον χρόνο, στην Ελλάδα σταματάει από τις 20 Φεβρουαρίου χωρίς κάποιο ουσιαστικό λόγο παρά μόνο, δυστυχώς, για να ικανοποιηθούν τα αντικυνηγετικά συναισθήματα των διαφόρων «ευαίσθητων» περιβαλλοντικών ΜΚΟ.
Μαζί με τον πρόεδρο του ΚΣ Δράμας, Γιάννη Γεωργιάδη, αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία εξόρμηση σε φάσσες και να τις κυνηγήσουμε στην κούρνια.
Τα πουλιά μπήκαν σε μεγάλους αριθμούς, αλλά δυστυχώς τα δάση δεν μπόρεσαν να καλύψουν τις ανάγκες τους, αφού ούτε οι βελανιδιές, αλλά ούτε και οι οξιές είχαν αρκετό καρπό.
Ο Γιάννης, εκτός από πολύ καλός γουρουνοκυνηγός. είναι πολύ παθιασμένος με το φασσοκυνήγι και σ’ όλη τη διάρκεια της μετακίνησής μας προς τον κυνηγότοπο προσπαθούσε να μου μεταδώσει το πάθος του για τα σιδερένια πουλιά και να μου εξηγήσει μερικά από τα πολλά μυστικά αυτού του θηράματος.
Μετά από μια διαδρομή ανάμεσα από πυκνά δάση βελανιδιάς, εμφανίστηκε στον ορίζοντα ένα μικρό πευκοδάσος στην κορυφή ενός λόφου το οποίο ήταν ο προορισμός μας.
«Αυτή είναι η πιο μικρή κούρνια που ξέρω», μου εξηγησε ο Γιάννης και συνεχισε: «Οι μικρές κούρνιες δεν φιλοξενούν πολλά πουλιά, αλλά ο κυνηγός έχει περισσότερες ευκαιρίες να τουφεκίσει τα “σιδερένια” πουλιά».
Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την ανάβαση για τα καρτέρια που ήταν στον λαιμό του λόφου με τα πεύκα. Φθάνοντας μπορούσε εύκολα να καταλάβει κάποιος, γιατί οι φάσσες διάλεξαν αυτό το μέρος για να κουρνιάσουν.
Από τις κορυφές των πεύκων, τα πουλιά μπορούσαν να ελέγχουν όλη τη γύρω περιοχή και να αντιληφθούν τον οποιοδήποτε κίνδυνο πριν να είναι αργά και, επιπλέον, από κάτω τους απλωνόταν ένας τεράστιος κάμπος που μπορούσε να τους προσφέρει άφθονη τροφή.
Ο Γιάννης άρχισε να ψάχνει για τα σημάδια που θα μας επιβεβαίωναν ότι το συγκεκριμένο μέρος είναι μια «ενεργός» κούρνια. Πράγματι, βρήκαμε αρκετά πούπουλα, παλιά και καινούργια, καθώς και πολλές κουτσουλιές που υποδήλωναν ότι τα πουλιά αγαπούν αυτό το μέρος.
«Δεν έχουν συγκεκριμένη ώρα που έρχονται και άλλες φορές εμφανίζονται όλες μαζί σε ένα μεγάλο κοπάδι και άλλες σε μικρά κοπαδάκια», τονίζει ο Γιάννης.
Πριν προλάβει να τελειώσει την κουβέντα του, φάνηκε στον ορίζοντα ένα μικρό κοπαδάκι με καμιά δεκαριά πουλιά το οποίο φαινόταν ότι ήθελε να προσεγγίσει το πευκοδάσος και μας ανάγκασε να καλυφθούμε γρήγορα κάτω από τα πεύκα.
Αφού έκαναν έναν-δυο αναγνωριστικούς κύκλους γύρω από το πευκοδάσος και σιγουρεύτηκαν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, διάλεξαν μια υπερυψωμένη συστάδα στην κορυφή του λόφου όπου και κάθισαν.
Δυστυχώς, πέρασαν σχετικά μακριά και δεν μας έδωσαν την ευκαιρία να τις τουφεκίσουμε.
Φάνηκε στον ορίζοντα ένα μικρό κοπαδάκι με καμιά δεκαριά πουλιά το οποίο φαινόταν ότι ήθελε να προσεγγίσει το πευκοδάσος
Το δίλημμα
Τα πουλιά βρίσκονται γύρω στα 100 μέτρα από εμάς και το δίλημμα που κυριαρχεί είναι το συνηθισμένο και αναπάντητο ερώτημα των φασσοκυνηγών που δημιουργεί τη μαγεία και την αγωνία του κυνηγιού των «απυρόβλητων» αυτών πουλιών (όπως τις αποκαλούσε ένας γέρος κυνηγός):
«Προσπαθούμε να τις πλησιάσουμε ή περιμένουμε να έρθουν προς το μέρος μας;»
Αν μας καταλάβουν την ώρα που θα τις πλησιάζουμε, θα πετάξουν μακριά και δεν θα κάνουμε ούτε μια τουφεκιά. Εχουν περάσει ήδη αρκετά λεπτά και προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με νοήματα.
Τελικά, ο Γιάννης αποφασίζει να κινηθεί προσεκτικά προς το μέρος τους. Κάθε βήμα που κάνει, υπάρχει ο κίνδυνος να τον καταλάβουν τα πουλιά και να εξαφανιστούν.
Δεν έχει φτάσει ακόμη σε απόσταση βολής όταν μια φάσσα σηκώνεται και ενώ η απογοήτευση αρχίζει να μας πνίγει, ότι όλο το κοπάδι θα την ακολουθήσει, τα πουλιά παραμένουν ήσυχα τη θέση τους και η καρδιά μας επανέρχεται στους ήσυχους ρυθμούς της.
Η αδρεναλίνη όμως έχει φτάσει στα ύψη και οι στιγμές που ακολουθούν απαιτούν ψυχραιμία, γιατί μια λάθος κίνηση μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.
Ο Γιάννης σκυφτός και καλυμμένος πίσω από τα πεύκα είναι πλέον σε απόσταση βολής, όμως οι φάσσες νιώθουν την παρουσία του και σηκώνονται όλες μαζί με γρήγορο φτεροκόπημα. Το ίδιο γρήγορα σηκώνεται και ο Γιάννης, και με μια τουφεκιά καταφέρνει να πάρει μία φάσσα.
Οι φάσσες νιώθουν την παρουσία του και σηκώνονται όλες μαζί με γρήγορο φτεροκόπημα. Το ίδιο γρήγορα σηκώνεται και ο Γιάννης, και με μια τουφεκιά καταφέρνει να πάρει μία φάσσα.
Επιστρέφουμε γρήγορα στα καρτέρια με την ελπίδα να έρθουν και άλλες, όπως τελικά και έγινε. Για περίπου μία ώρα που ήμασταν σε αναμονή, ρίξαμε αρκετές τουφεκιές κλείνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο το κυνήγι της φάσσας για τη φετινή χρονιά.
Κατά την επιστροφή ο Γιάννης, κάνοντας έναν μικρό απολογισμό της φετινής χρονιάς, τη χαρακτήρισε καλή, αλλά μόνο για τους κυνηγούς που τους αρέσει να κυνηγούν τις φάσσες στον κάμπο. Τα πουλιά μπήκαν σε μεγάλους αριθμούς, αλλά δυστυχώς τα δάση της περιοχής δεν μπόρεσαν να καλύψουν τις ανάγκες τους σε τροφήκαι να τις «κρατήσουν», αφού ούτε οι βελανιδιές, αλλά ούτε και οι οξιές είχαν αρκετό καρπό. Ετσι, τα πουλιά βρήκαν τροφή μόνο στους κάμπους κάνοντας το κυνήγι τους ακόμη πιο δύσκολο.
Οι αναμνήσεις από τις φετινές εξορμήσεις θα μας συντροφεύουν μέχρι την έναρξη της νέας κυνηγετικής χρονιάς, με την ελπίδα η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη…
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΥΡΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΥΡΗΣ
Πηγή : ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ
