Λαγοκυνήγι στο…ψυγείο!

Με την είσοδο του 2015 σχεδόν όλη η χώρα μπήκε στο ψυγείο. Μπορεί οι νότιες και νησιωτικές περιοχές να ένιωσαν απλά τη θερμοκρασία να πλησιάζει στο μηδέν, η Βόρεια Ελλάδα όμως μπήκε στην κατάψυξη για πολλές και συνεχόμενες μέρες!

 

Χιόνια δεν έπεσαν πολλά, όμως ο πολικός πάγωσε κυριολεκτικά τα πάντα. Οπου υπήρχε ίχνος νερού μετατράπηκε σε παγοκρύσταλλο. Ποτάμια και λίμνες έγιναν παγοδρόμια και όλα τα ορεινά ρέματα μεταμορφώθηκαν σε κρυστάλλινους καταρράκτες.

 

Μπεκάτσες δεν έμειναν στα βόρεια, έφυγαν σχεδόν όλες νότια και στα παραθαλάσσια, όπου έγιναν βορά σε ευκαιριακούς καρτεριτζήδες από εύκολες και «ανήθικες» τουφεκιές. Ο φίλος Ηλίας Μουλιστάνος, γραμματέας του Κυνηγετικού Συλλόγου Δοξάτου της Δράμας, μου πρότεινε να κάνουμε ένα από τα τελευταία κυνήγια του λαγού με μια καταπληκτική παρέα λαγοκυνηγών.

 

«Τα παλικάρια του Δοξάτου» όπως ονομάζονται, δεν κυνηγούν απλά λαγό με φανατισμό αλλά και με σεβασμό για το υπέροχο αυτό θήραμα. Αποτελούν μια τέλεια κυνηγετική ομάδα με οργάνωση, συμμετοχή και συνύπαρξη και σε χρόνο πέραν των κυνηγετικών εξόδων. Και μόνο η έκδοση του καλαίσθητου ημερολογίου τους κάθε χρόνο, που το προσφέρουν μαζί με τις κυνηγετικές στιγμές τους σε φίλους και συνκυνηγούς, τα πορτοκαλί μπλουζάκια με το «λογότυπο» τους, και η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν και ζουν για το κυνήγι του λαγού υποδηλώνει το ποιόν της σφιχτής και οργανωμένης αυτής ομάδας.

 

Ξεκινώντας νύχτα ακόμη από την Ξάνθη, το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο πηγαινοερχόταν από τους -7 κοντά στην πόλη, μέχρι το μηδέν δίπλα στη θάλασσα της Καβάλας, ανάλογα με το υψόμετρο και τον αέρα. Ο αρχηγός της ομάδας, ο Κώστας Χατζηνάκος μας παρέλαβε κατά τις έξι και μισή από το Δοξάτο, ρύθμισε στον ασύρματο τα κανάλια επικοινωνίας με τους υπόλοιπους της ομάδας που θα μας συναντούσαν καθ’ οδόν για το «Σιδερόνερο» και ξεκινήσαμε την άνοδο για την ορεινή λεκάνη του Νέστου.

 

 

 

Η περιοχή είναι μακρινή, λίγοι λαγοκυνηγοί καταφέρνουν να βρεθούν δύο ώρες δρόμο σχεδόν μακριά από τη Δράμα, όταν γύρω από την πόλη μπορείς να κυνηγήσεις σε ωραία λαγοτόπια.

 

Εδώ ψηλά όμως, αν έχεις καλά σκυλιά και δεν παρασύρονται από τα ζαρκάδια που είναι γεμάτα τα δάση βελανιδιάς και οξυάς, μπορείς να απολαύσεις ένα τέλειο λαγοκυνήγι και να ευχαριστηθείς τη δίωξη των λαγωνικών. Ολη μέρα μπορούν τα σκυλιά να καταδιώκουν τον λαγό χωρίς αυτός να πέσει πάνω σε άλλο λαγοκυνηγό.

 

 

Ξημέρωσε χωρίς ακόμη να ξεπροβάλει ο ήλιος όταν φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Η θερμοκρασία είχε κατέβει στους -15 βαθμούς στα χαμηλά της ορεινής λεκάνης και οι νερόλακκοι στους δρόμους είχαν τόσο χοντρό πάγο που δεν έσπαζε ούτε όταν το αυτοκίνητο περνούσε από πάνω τους. Πραγματικά ο πάγος είχε μετατρέψει σε «σιδερένιο νερό» όλα τα ρέματα και τις πηγές της περιοχής.

 

Πριν φτάσει το δεύτερο αυτοκίνητο με την υπόλοιπη ομάδα ο Κώστας προετοίμαζε τις «χάριτες» του. Ενα από τα χαρακτηριστικά της ομάδας των «παλικαριών» είναι ότι έχουν μόνο θηλυκά σκυλιά στην αγέλη τους.

 

 

Σήμερα πέντε από αυτά θα ήταν πάνω στο παγωμένο βουνό και το πρώτο από τα κολλάρα «επιστροφής» των σκύλων περάστηκε στην «Τζούλη», την αρχηγό της αγέλης, την ώρα που η υπόλοιπη ομάδα με τους Δημήτρη Κέρογλου, Ιωάννη Νότη και τον οδηγό Κυριατζάκη Μιχάλη έφτανε δίπλα μας.

 

«Αν δεν έχουν τα κολλάρα δεν θα γυρίζουν ποτέ» μου είπε ο Κώστας, «Θα κυνηγούν τον λαγό μέχρι να τον ξενυχιάσουν, και είναι ικανά να παραμείνουν και το βράδυ στο βουνό».

 

Δεν είναι «χάριτες» αυτές οι σκύλες τελικά, αυτές είναι πιο επίμονες και από τις Ερινύες στην καταδίωξη του λαγού ήταν η πρώτη δικαιολογημένη σκέψη μου.

 

 

Πριν ακόμη οργανωθούμε, ούτε τα όπλα καλά καλά δεν ετοιμάστηκαν, λίγο πιο κάτω από το αυτοκίνητο ακούστηκαν γαυγίσματα. Η Τζούλη έπεσε σε πρωινό τορό μέσα στη βαθιά ρεματιά. «Πιάστε ψηλά» είπε γρήγορα ο αρχηγός και έφυγε προς το ρέμα, με τα υπόλοιπα σκυλιά να μαζεύονται από όλες τις κατευθύνσεις προς τη φωνή της αρχηγού της αγέλης τους. Δεν χρειαζόταν δεύτερη κουβέντα, όλοι ήξεραν τι πρέπει να κάνουν. Ο Μιχάλης πήρε το αυτοκίνητο και έφυγε γρήγορα να πιάσει την απέναντι ράχη και οι υπόλοιποι τρέξαμε τον ανήφορο από τις δύο πλευρές της ρεματιάς.

 

Ο Μήτσος που επικοινωνούσε με τον αρχηγό και μάθαινε τις κινήσεις των σκύλων με φώναξε σε λίγο στο πρόσκαιρο καρτέρι του και αυτός έφυγε να πιάσει ψηλότερα.

 

Περιμένοντας να βγει ο ήλιος στην απέναντι κορυφογραμμή μήπως και μας ζεστάνει λίγο, έστω και ψυχολογικά, άκουγα τα σκυλιά χαμηλά στη ρεματιά να απομακρύνονται.

 

Στον ανήφορο

 

Στην απέναντι ράχη της ρεματιάς, σχεδόν στο ίδιο ύψος με μένα ήταν ο Γιάννης που άρχισε ανεβαίνει βιαστικά σε πιο ψηλό σημείο. Εγώ ήμουν χωρίς επικοινωνία με τους υπόλοιπους, όμως αυτό σήμαινε ότι ο λαγός έφυγε ψηλότερα από μας και η δική μου θέση είναι πια άσκοπη, έτσι ξεκίνησα γρήγορα και εγώ στον ανήφορο.

 

Ο Μήτσος μιλούσε στον ασύρματο όταν τον αντίκρισα στην κορυφή δίπλα στην τσιμεντένια στήλη του τριγωνομετρικού. Με άφησε και πάλι στη θέση του, αφού μου έδωσε οδηγίες για τις πιθανές πορείες που θα έχει λαγός αν εμφανιστεί και έφυγε να πιάσει ένα μακρινό καρτέρι πίσω μας, δίπλα στο παλιό σχολείο του ερειπωμένου χωριού που περάσαμε με το αυτοκίνητο πριν φτάσουμε στη ρεματιά. Ολο το παλιό χωριό ήταν ερείπια και μόνο το παλιό σχολείο είχε γίνει το στέκι διανυκτέρευσης μιας παρέας γουρουνοκυνηγών ήταν ακόμη όρθιο και «ζωντανό».

 

Κατά τις εννέα άρχισε να ανεβαίνει η θερμοκρασία. Τώρα είχαμε μόνο -10 αλλά ο βοριάς που φυσούσε στην κορυφή κυριολεκτικά ξύριζε. Γάντια και κουκούλες κάλυπταν κάθε σπιθαμή του σώματος, μόνο τα μάτια ήταν ακάλυπτα, όμως παρόλα αυτά η ακινησία δίπλα στο τριγωνομετρικό ήταν ανυπόφορη. Αυτή η μανία των τοπογράφων να στήνουν τα τριγωνομετρικά σημεία τους πάνω στις κορφές με καταδίωκε και στο κυνήγι. Κατέβηκα λίγα μέτρα χαμηλότερα.

 

Ο αέρας έκοψε, ο ήλιος από απέναντι ανέβαινε συνεχώς, χωρίς να καταφέρει όμως να μαυρίσει λίγο το ασπριδερό παγωμένο έδαφος.

 

Περίμενα στη θέση μου για δυο ώρες, τριγυρίζοντας την κορυφή με μόνη παρουσία μία από τις σκύλες που ήταν με τον Μιχάλη στην απέναντι δυτική ράχη και έφτασε μέχρι το μέρος μου. Δεν ήταν τυχαίο. Η κορυφή ήταν γεμάτη «κακαράντζες» παλιές και το μέγεθός τους έδειχνε ότι περισσότεροι του ενός λαγοί και όλοι μεγάλοι, περνούσαν από το πέρασμα αυτό.

 

Τα σκυλιά είχαν σταματήσει από ώρα να ακούγονται και έτσι έφυγα προς τη διπλανή κορυφή όπου έβλεπα κάποιον άλλο να κρατά το επόμενο ανεμοδαρμένο ψηλό πέρασμα. Τηλεφωνώντας στον Ηλία διαπίστωσα ότι αυτός ήταν το διπλανό μου καρτέρι τόση ώρα. Με ενημέρωσε ότι ο λαγός έφυγε πολύ πίσω και μάλλον μας ξέφυγε, ο δε Κώστας μετακινήθηκε και αυτός με το αυτοκίνητο προς το παλιό σχολείο.

 

Συμπληρώσαμε σχεδόν τρεις ώρες αναμονής, ο λαγός είχε απομακρυνθεί και οι τηλεφωνικές οδηγίες ήταν να περιμένουμε στη ράχη μήπως και γυρίσει πίσω.

 

Σαν ζαρκάδι

 

Αναψα μια γερή φωτιά με ξερόκλαδα και η φωτιά σε συνδυασμό με τον ήλιο που ήταν ψηλά μας ζέστανε κανονικά. Επρεπε να την τροφοδοτούμε συνεχώς με ξύλα γιατί ο αέρας που φυσούσε την «έτρωγε» γρήγορα και σε πάνω από μια ώρα έγινε μια τεράστια θράκα ικανή να ψήσει ολόκληρο αρνί. Μεσημέριασε για τα καλά όταν φάνηκε ο Μήτσος να έρχεται προς το μέρος μας.

 

«Σαν ζαρκάδι ήταν ο λαγός» ήταν τα πρώτα λόγια του μόλις πλησίασε τη φωτιά μας. «Τεράστιος… με κάτι αυτιά θεόρατα…» κατέληξε. Για να κάνει τόση εντύπωση το μέγεθος του λαγού σε κάποιον της ομάδας των παλικαριών που η πλειονότητα των λαγών που σκοτώνουν είναι μεγάλοι, θα πρέπει να ήταν πραγματικά ένας παλιός και έμπειρος λαγός.

 

Δεν ήταν τυχαίο όμως το μέγεθος, ούτε η συμπεριφορά του. Δεν έφτασε εδώ που έφτασε χωρίς εμπειρίες από καταδίωξη σκύλων και κυνηγών. Επαθε και έμαθε. Ετσι μας περίμενε κυριολεκτικά δίπλα στον δρόμο και μόλις άκουσε τους ήχους των αυτοκινήτων, σηκώθηκε από το γιατάκι του πολύ πριν τον πλησιάσουμε.

 

Μπορεί «Το καλό το παλικάρι να ξέρει κι άλλο μονοπάτι» όμως ο πονηρός λαγός ξέρει ακόμη περισσότερα. Δεν έφυγε προς τα μπροστά απομακρυνόμενος από το αυτοκίνητο, αλλά περνώντας πίσω μας κατάφερε να διαφύγει έγκαιρα και από το μπλόκο των κυνηγών.

 

Οι ανηλεείς «χάριτες» τον ακολούθησαν και τον στρίμωξαν οδηγώντας τον πίσω προς το μέρος μας, όμως μια αναπάντεχη ευκαιρία του παρουσιάστηκε και γλίτωσε από το τουφέκι του Μήτσου που τον περίμενε υπομονετικά, γνωρίζοντας καλά όπως και τα υπόλοιπα «παλικάρια» τα κατατόπια και τις συμπεριφορές του.

 

Λίγο πριν έρθει σε απόσταση βολής, ένα αυτοκίνητο ακούστηκε να κινείται στην απέναντι ράχη. Οι γουρουνοκυνηγοί μετακινούνταν για να πιάσουν τα νέα καρτέρια τους.

 

Ο λαγός γνωρίζοντας καλά τι σημαίνει ήχος αυτοκινήτου επάνω στα βουνά, κοντοστάθηκε και γύρισε πίσω τρέχοντας, αφήνοντας τον Μήτσο με την απογοήτευση.

 

Το παιχνίδι είχε τελειώσει για μας.

 

Ο παλιός αυτός λαγός δεν θα πλησίαζε πια την περιοχή μας και η πορεία των σκυλιών προς την απέναντι κορυφογραμμή και το φαράγγι του Νέστου το επιβεβαίωσε. Η μόνη μας επιλογή ήταν να μαζέψει ο Κώστας τις σκύλες, αν δεν θέλαμε να νυχτώσουμε στο βουνό και αυτό έγινε.

 

Αυτή τη φορά ο παλιός λαγός νίκησε την έμπειρη ομάδα των παλικαριών του Δοξάτου και τις ανελέητες «χάριτές» τους. «Χαλάλι του», είπε ο Μιχάλης, «ας γεννήσει, για να έχουμε περισσότερους λαγούς του χρόνου», την ώρα που δίπλα στη φωτιά μοιραζόμασταν το τσίπουρο και τους μεζέδες.

 

Η «Τζούλη» και η θηλυκιά συμμορία της σήμερα δεν κατάφεραν να πιάσουν στα δόντια τους λαγό, θα έχουν όμως την ευκαιρία του χρόνου να ξαναδοκιμάσουν τις δυνάμεις τους με την έμπειρη λαγίνα του «σιδηρόνερου».

 

Θωμάς Μπατσέλας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Θωμάς Μπατσέλας

 

ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ