Του Δρος Χρήστου Κ. Σώκου
Είναι η βασίλισσα του δάσους και κάθε πτυχή της ζωής της εκπλήσσει. Συχνά μας αφήνει με απορίες σχετικά με τη συμπεριφορά της, αλλά και την εμφάνισή της. Το χρώμα της διαφοροποιείται, το βάρος της, το μήκος του ράμφους κ.λπ.. Αναφέρεται μάλιστα από ελληνικές κυνηγετικές πηγές πως καλύπτει με λάσπη ή με αλοιφή ιδιοπαρασκευής τις πληγές της στο πόδι! Πόσο όμως αυτό ευσταθεί;
Εικόνα 1 (Θηρευμένη από τον Λάμπρο Κίτσιο)
Πρόσφατα θηρεύτηκε μπεκάτσα με σβώλο χώματος κολλημένο στο κάτω μέρος του δεξιού ποδιού (Εικόνα 1). Ανάλογη περίπτωση είχε καταγραφεί το Φεβρουάριο του 2008 στο αριστερό πόδι (Εικόνα 2). Μακροσκοπικά δεν εντοπίστηκε κάποια ουλή όταν αφαιρέθηκε ο σβώλος χώματος. Μια πιο ενδελεχής εξέταση της καλυπτόμενης επιφάνειας του ποδιού, ίσως να μας έδινε κάποια περαιτέρω πληροφορία.
Εικόνα 2
Ενδιαφέρουσα επίσης θα ήταν και η εξέταση της σύστασης του χώματος. Στα αργιλώδη εδάφη είναι πιο πιθανή η προσκόλληση, και ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να αφαιρέσουμε τη λάσπη αυτή από τις μπότες μας. Γιατί όμως και στις δύο μπεκάτσες λάσπη υπήρχε μόνο στο ένα πόδι και καθόλου στο άλλο;
Στη διεθνή επιστημονική και κυνηγετική βιβλιογραφία δεν εντοπίστηκε κάποια σχετική πληροφορία, ούτε για τη μπεκάτσα, ούτε για άλλο είδος πτηνού. Μόνο πως ο Δαρβίνος (1872) φύτρωσε σπόρους που υπήρχαν σε λάσπη που είχε προσκολληθεί στο πόδι της μπεκάτσας και έτσι διαπίστωσε πως μεταφέρονται οι σπόροι σε μεγάλες αποστάσεις.
Συμπερασματικά, η μπεκάτσα μπορεί να μην είναι θεραπεύτρια, ούτε αμελής στην καθαριότητα, αλλά να συμβαίνει κάτι άλλο.
