Καταρχήν εξηγούμαι: η εμπειρία μου στο κυνήγι αγριογούρουνου περιορίζεται σε μερικά καρτέρια αριθμημένα στα δάχτυλα των δυο χεριών προσκεκλημένος κάθε φορά από επιστήθιο φίλο στέλεχος γνωστής και φιλόξενης ομάδας γουρουνοκυνηγων που δραστηριοποιείται στην ευρύτερη περιοχή των ορεινών όγκων του κάμπου της Ξυνιάδας στη Φθιώτιδα .
Ετσι λοιπόν κάθε φορά που επισκέπτομαι την όμορφη περιοχή και ελλείψει κυνηγετικού ενδιαφέροντος λόγω ανυπαρξίας μπεκάτσας η φάσσας ‘’πέφτει ‘’ το σχετικό τηλεφώνημα ο διάλογος του οποίου είναι σύντομος και περιεκτικός :
-Tάσο δεν παίζει τίποτα
-O.K. κανένα πρόβλημα δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμη παγάνα υπάρχει θέση έλα
Τις περισσότερες φορές δε η επιτυχία είναι δεδομένη αφού από μεσοβδόμαδα γίνεται ενδελεχής έρευνα από έμπειρους ιχνηλάτες κυνηγούς που προσπαθούν να ‘’βάλουν’’ τα αγρίμια σε όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένο τόπο εντοπίζοντας όχι μόνο που ‘‘πατάνε’’ τα ζώα αλλά το πλήθος, το φύλο ακόμη και την ηλικία τους.Το μόνο που απομένει είναι το κυνηγετικό πρωινό να αποκλείσουν το ενδεχόμενο διαφυγής των ζώων από τον οριοθετημένο τόπο ελπίζοντας ότι δε θα βρουν ίχνη εξόδου.
Έχοντας λοιπόν να κάνω με τέτοιου είδους έμπειρους γουρουνοκυνηγούς κάθε φορά που βρισκόμουν ανάμεσά τους προσπαθούσα να είμαι πάντα χαμηλών τόνων ,χωρίς να εκφράζω άποψη πάνω στο αντικείμενό τους ,χωρίς να παίρνω θέση σε τυχόν διενέξεις τους και γενικά να μιλάω τόσο όσο να μην με παιρνάνε για ηλίθιο.
Με αφορμή όμως την τελευταία μου εμπειρία από την συμμετοχή μου στην ομάδα τους βρίσκω το θάρρος και το θράσος’’ να διατυπώσω μερικές απόψεις – παρατηρήσεις πάντα με καλή διάθεση.
Κατά την τελευταία συμμετοχή μου στα καρτέρια τους είχα την τύχη το 180αρι έμπειρο καπρί που από την προηγούμενη περίοδο τους ξέφευγε ‘’κόβοντας’’ τους μάλιστα πολλά άξια σκυλιά να πέσει μπροστά μου, τουφεκισμένο από το διπλανό καρτέρι .
Ενθουσιασμένος έτρεξα πρώτος δίπλα στο αγρίμι που ψυχορραγούσε αδειάζοντας όπως είναι φυσικό εντελώς το όπλο μου και έχοντας το κλείστρο ανοιχτό το εναπόθεσα στον κορμό ενός γεροπλάτανου.
Ξαφνικά άρχισαν να ‘’ξεφυτρώνουν ‘’ από διάφορες κατευθύνσεις και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας με τα όπλα άλλοι ανά χείρας ,άλλοι κρεμασμένα, αλλά πάντα- όπως έντρομος διαπίστωσα- γεμάτα.
Φανταστείτε σε λίγα τετραγωνικά μέτρα γύρω από το άψυχο ζώο καμιά δεκαριά κάννες -από αυτογεμή κυρίως- να κινούνται προς όλα τα σημεία του ορίζοντα ‘’σημαδεύοντας’’ πολλές φορές ο ένας το σώμα του άλλου καθώς άλλος προσπαθούσε να μαζέψει τα σκυλιά ,άλλοι προσπαθούσαν να σηκώσουν το γουρούνι με τα όπλα χιαστί και απαθανάτιζαν τις σκηνές με τα κινητά τους.
Ελαφρώς πανικοβλημένος φώναξα δυο τρεις φορές ‘’ας αδειάσουμε τα όπλα’’ αλλά η απάντηση από κάποιον ότι έχει ασφάλεια με έκανε να ανησυχήσω ακόμη περισσότερο και γι’ αυτό έσπευσα παραπέρα περιμένοντας να τελειώσει το ‘’πανηγύρι’’ αναλογιζόμενος δύο πράγματα :
1]Tα λόγια του πατέρα μου από την ημέρα που έπιασα στα χέρια μου αεροβόλο ακόμα ότι ‘’τα άδεια όπλα σκοτώνουν’’.
2]Ένα μεγάλο κυνηγό που έγραψε ιστορία στα κυνηγοτόπια της Ελλάδας και είχε ως βασική αρχή να αφαιρεί την ασφάλεια από κάθε καινούργιο όπλο που έρχονταν στην κατοχή του υποχρεώνοντας έτσι τον εαυτό του να αδειάζει το όπλο τις επικίνδυνες στιγμές του κυνηγίου.
Σε κάποιους οι δύο παραπάνω τακτικές ίσως φαντάζουν κάπως ακραίες και υπερβολικές κανείς όμως δε μπορεί να αμφισβητήσει τα σίγουρα αποτελέσματα της εφαρμογής τους.
Η δεύτερη διαπίστωσή μου ήταν η παντελής έλλειψη πορτοκαλί γιλέκων από όλα τα μέλη της παρέας .Βέβαια οι άνθρωποι είναι άριστοι γνώστες της περιοχής που κυνηγούν ,ξέρουν ανά πάσα στιγμή ποιος είναι που σε όλες τις φάσεις της παγάνας.Τους υπενθυμίζω όμως ότι τα πιο ανόητα τροχαία γίνονται σε δρόμους που καθημερινά διαβαίνουμε.
Ο επίλογος πάντως της επιτυχημένης εκείνης ημέρας γράφτηκε σε φημισμένη ταβέρνα της περιοχής με φόντο τον κάπρο στο καπώ του ΝΙVΑ.Eυτυχώς οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν και τα όπλα τα είχαν αφήσει στις θήκες τους μέσα στα αυτοκίνητα.
Και για να σοβαρευτώ δε θέλω σε καμία περίπτωση να ειρωνευτώ την εν λόγω παρέα την οποία θαυμάζω,σέβομαι και ευγνωμονώ για τις στιγμές κυνηγετικής συγκίνησης που μου έχει χαρίσει χωρίς καν να τις δικαιούμαι.
Εξάλλου έγραψα τις παραπάνω γραμμές όχι για να κάνω το έξυπνο αλλά για να τους ‘’κρούσω τον κώδωνα’’ του κινδύνου που ίσως δικαιολογημένα –λόγω της αναμφισβήτητης εμπειρίας τους στο κυνήγι του αγριογούρουνου –αλλά κακώς περιφρονούν.
του Γιώργου Τσίγκα για το ihunt.gr
