Ο καπρος της ληξης

Είχα συνηθίσει το κυνήγι του αγριόχοιρου ως μια διαδικασία όπου η μόνη ελπίδα να δεις ζωντανό το θήραμα είναι αυτή κατά την οποία περνάει από το δικό σου καρτέρι και μόνο.

 

Κάτι το ανάγλυφο της ενδοχώρας, κάτι το λόγγωμα σε όλα τα βουνά μας, έκανε την ορατή επαφή με τα αγριογούρουνα μονάχα… κινηματογραφική απόλαυση στα εισαγόμενα dvd που μοιράζει το περιοδικό μας κάθε Τετάρτη.

 

 

Στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, στα υπερυψωμένα ξύλινα καρτέρια, οι γουρουνοκυνηγοί ελέγχουν εύφορες καλλιέργειες δίπλα στα δάση, περιμένοντας τους αγριόχοιρους να εμφανιστούν… Ποιος το περίμενε, λοιπόν, ότι η πρόσκληση για ένα κυνήγι αγριόχοιρου στη λήξη της φετινής περιόδου (την Κυριακή 19 Ιανουαρίου) και σε απόσταση μόλις 1,5 ώρα από την Αθήνα(!) θα με μετέφερε νοητά στη Βαυαρία και όχι στους κάμπους πέριξ της Κωπαΐδας…

 

Οι πληροφορίες για την παρέα με τις αναρίθμητες επιτυχίες είχαν φθάσει από πέρυσι στα γραφεία του περιοδικού και συνεχίστηκαν με τακτικές αναφορές όλη τη φετινή χρονιά.

 

Μαζί με τον Κώστα, δημιουργό του i-hunt, και τον Χάρη, τον δαιμόνιο φωτογράφο μας, βρεθήκαμε να ψάχνουμε για αγριόχοιρους γύρω από τις… καλλιέργειες. Γίναμε Ευρώπη;

 

Η παρέα από τον Κυνηγετικό Σύλλογο Λιβαδειάς και όχι μόνο, παλιοί λαγοκυνηγοί οι περισσότεροι, ταίριαξαν στο κυνήγι τους, βρήκαν αλλά και έφτιαξαν καλά γουρουνόσκυλα και τώρα δρέπουν τους καρπούς της εμπειρίας τους στα νεόφερτα αγριογούρουνα του κάμπου.

 

 

Αλλιώτικο γουρουνοκυνήγι με τους έμπειρους στα χνάρια, τον Γιώργο και τον Χρήστο να κόβουν ίχνη μεταξύ κάθε πυκνούρας με τα χωράφια. Αλλωστε τα αγριογούρουνα του κάμπου καταφεύγουν για προστασία στο όρος Χλωμό, μόλις κινδυνέψουν αλλά γιατακιάζουν στις λογγωμένες λοφοκορφές όσο βρίσκουν άφθονη τροφή στις γύρω καλλιέργειες.

 

Οι ιχνηλάτες…

 

Μόλις χαράξει η μέρα, οι ιχνηλάτες ψάχνουν τα χνάρια στο βρεγμένο χώμα στα γνωστά και μη περάσματα, προσπαθώντας να υπολογίσουν όλα τα πιθανά γιατάκια – πρόχειρα ή μόνιμα- που βρίσκονται οι μονιάδες ή κρύβονται οι θηλυκές με τα μικρά.

 

 

Ετσι και την τελευταία Κυριακή, μετά από ένα Σάββατο με απίστευτες επιτυχίες, η ομάδα αν και κουρασμένη ξεκίνησε και πάλι με κέφι και όρεξη για νέες περιπέτειες. Γιατί τελικά μια περιπετειώδης καταδίωξη με φίλους είναι το γουρουνοκυνήγι, γι’ αυτό δεν αρέσει στους μοναχικούς φερματζήδες. Ετσι και τα παλικάρια από τη Λιβαδειά (όχι τα 40 του 1821, αλλά τα δικά μας) με τα καλά γουρουνόσκυλα μπήκαν και πάλι στη διαδικασία ανέρευσης των κάπρων.

 

 

Ανθρωποι και σκυλιά, παρά την κούρασή τους, ρίχτηκαν στη μάχη της καταδίωξης, με τους τετράποδους συντρόφους της παρέας να βγάζουν έναν θεόρατο κάπρο από το γιατάκι του και να τον οδηγούν στο ξέφωτο με τις καλλιέργειες και τα τρία καλά στημένα καρτέρια να περιμένουν. Η όψη ενός κάπρου σε καταδίωξη, όσο και αν το περιμένεις, όσες φορές και αν το έχουν δει τα μέλη της παρέας, παραμένει πάντα μια μοναδική –μαγική– εικόνα.

 

 

Ενα αγρίμι 100 κιλών, που το λαχάνιασμά του ακούγεται 500 μέτρα μακρύτερα και τρέχει εκτός ελέγχου, δεν είναι κάτι που μπορείς να το συνηθίσεις εύκολα, έστω και για τα μάτια σου μόνο.Τα καρτέρια βρόντηξαν, τραυμάτισαν το θεριό, που έτρεχε στη μέση του χωραφιού, σαν να είχε δει αυτούς που το καρτερούσαν πίσω από τους φράχτες.

 

Το πιο έμπειρο από τα σκυλιά, με μια χρονοκαθυστέρηση που θύμιζε ταινία του Αγγελόπουλου ακολούθησε αργά, με τον δικό του ρυθμό, τον τραυματισμένο κάπρο.Αλλωστε το κολάρο της Garmin έδινε το στίγμα του σκύλου κάθε 3 δευτερόλεπτα στην οθόνη του Astro που κρατούσε ο Γιώργος ή ο Νίκος.

 

 

Παγίδα θανάτου

 

Το πιο ενθουσιώδες από τα γουρουνόσκυλα δεν διδάχτηκε από τον ρυθμό του Μπάρακ, και πλησίασε τον κάπρο τόσο κοντά που δέχτηκε 4 μαχαιριές από τα χαύλια που τον οδήγησαν στο χειρουργικό κρεβάτι του κτηνίατρου.

 

Η κοντινή χαράδρα, δίπλα στα καρτέρια που τουφέκισαν πρώτα, έγινε το καταφύγιο του κάπρου, αλλά και παγίδα θανάτου, αφού το εντόπισε εύκολα ο σκύλος, και με στάμπα, εκ του ασφαλούς, περίμενε τους κυνηγούς να «λάβουν το σήμα» του κολάρου, ώσπου ο Γιώργος ο Σβολιατόπουλος να τελειώσει την καταδίωξη με μια τουφεκιά στο μέρος της καρδιάς.

 

Τα ευχάριστα νέα διαδόθηκαν άμεσα «μέσω ασυρμάτου», σωτήριο αξεσουάρ, που κάποια ηλίθια σκέψη της γραφειοκρατίας θεωρεί ακόμη εκτός νόμου. Με τους ασύρματους σώζουν ανθρώπινες ζωές κυνηγών και ορειβατών ή πεζοπόρων οι ομάδες διάσωσης στα φαράγγια του τόπου μας.

 

 

Μαζί μαθεύτηκε ότι και ένα νεαρό αρσενικό πλήρωσε τη συνάντησή του με την ομάδα δίωξης του μεγάλου κάπρου, όταν ξεπετάχτηκε, από τα γουρουνόσκυλα, μπροστά στα τουφέκια τους… Το κουβάλημα του κάπρου, από το μέρος που έπεσε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση και χρειάστηκαν τρεις άντρες για να σύρουν μέσα από τα μικρά ανοίγματα που είχαν αφήσει τα γίδια στη βοσκή.

 

 

Του κάμπου…

 

Εννιά ώρες μετά την έναρξη του κυνηγιού, περασμένες τέσσερις και η παρέα βιαζόταν… Οχι για να βρει άλλα γουρούνια, δεν είναι αυτοσκοπός τα νούμερα, αλλά για να γιορτάσει τη λήξη πριν νυχτώσει, σε κάποιο πλάτωμα με θέα στους πρόποδες του Χλωμού.Κρασιά, μπριζόλες άγριου στη φωτιά και χαρτόδεμα ήμερου (δώδεκα ώρες σε ξυλόφουρνο) απλώθηκαν στα σκυλόκουτα που κατέβηκαν από τα αγροτικά και στρώθηκαν για τραπέζι με τις φωτιές από τα πουρναρόξυλα να ψήνουν μεζέδες σε μηδέν χρόνο.

 

Ετσι αποχαιρέτησε η παρέα της Βοιωτίας με τα πορτοκαλί γιλέκα το γουρουνοκυνήγι του κάμπου, με τα χέρια υψωμένα να κρατάνε τα ποτήρια του κρασιού και τον κάμπο της Κωπαΐδας να απλώνεται σαν φόντο σε όλο του το μεγαλείο…

 

Οι ευχές για υγεία και καλή χρονιά, στις 15 Σεπτέμβρη 2014, έσβησαν στο σούρουπο με πρόσωπα κυνηγών κουρασμένων αλλά και ευτυχισμένων να γιορτάζουν αυτό το ίδιο το κυνήγι…

 

Αντώνης Μπληζιώτης

Χάρης Γκίκας

 

Πηγή : ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ