Μετά την τεχνική “Σκόπευση-Παρακολούθηση” που αναλύσαμε σε άλλο άρθρο σήμερα θα αναλύσουμε την τεχνική της προσκόπεςυσης. “Ρίξε μπροστά”. Αυτή η απλή οδηγία, είναι συχνά αρκετή για να πετύχει κανείς, εκεί που σίγουρα θα αστοχούσε , ένα δίσκο σε απόσταση δύο-τριών μέτρων. Το άσχημο είναι ότι μέσα στη φύση, στο αληθινό κυνήγι δεν έχουμε τον εκπαιδευτή πίσω μας να μας δίνει αυτή τη συμβουλή του τελευταίου δέκατου του δευτερολέπτου, κι έτσι λέμε μετά: “Εμεινα πίσω”.
Κι όμως δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Αστοχεί κανείς πάντα, όταν δεν σκοπεύει πιο μπροστά, ακόμα κι όταν πρόκειται για στόχο που μόλις κινείται. Αλλά, ας αφήσουμε κατά μέρος αυτές τις θεωρίες που τόσο συχνά παραμελούνται μπροστά στον εκτοξευτήρα των δίσκων και που αφήνουν τον σκοπευτή κατάπληκτο και σκανδαλισμένο, αφού ήταν τόσο πολύ σίγουρος ότι “είχε πετύχει”.“Είχε πετύχει”, κι όμως έριξε πίσω από το στόχο, αφού δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες, το αντικείμενο, είτε δίσκος είναι, είτε θήραμα, να βρεθεί σε ευθύγραμμη τροχιά απέναντι από την κάννη που το σκοπεύει. Ας δούμε λοιπόν πότε ενεργούμε σωστά.
Να μη βλέπει παρά το κεφάλι
Μια παλιά σοφή συμβουλή που δίνουν οι πεπειραμένοι κυνηγοί για το πως πρέπει να σκοπεύουμε ένα πουλί που κάθεται λέει:“Αν βλέπεις το μάτι του, είσαι εντάξει, τράβα. Να είσαι βέβαιος πως θα πετύχεις”. Η σκόπευση όμως του αγριοπερίστερου, της αγριόπαπιας που ταλαντεύεται στο ρεύμα του ποταμού ή του κινητού στόχου είναι άλλο πράγμα.Εδώ έχουμε να κάνουμε όπως είναι φανερό με τους βασικούς νόμους σκοπεύσεων “κινούμενου στόχου” που αποβλέπουν στο να θέσουν το θήραμα στη φονική δέσμη των σκαγιών του κυνηγού γιατί σκόπευση με σκάγια δε σημαίνει βολή ακριβείας, αλλά εξασφάλιση της συναντήσεως του θηράματος με τα σκάγια.Καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτή τη βασική θεωρία , αν αντί για σκάγια φαντασθούμε ένα κάθετο δίχτυ να ορθώνεται, ξαφνικά μπροστά σε ένα πουλί, την ώρα που πετά ή σε ένα τετράποδο την ώρα που τρέχει. Έτσι λοιπόν και στην κυνηγετική σκόπευση δεν σκοπεύουμε ποτέ πάνω στο θήραμα, αλλά μπροστά του.Για να σχηματίσουμε όμως μια ιδέα για αυτή την προσκόπευση θα πρέπει ασφαλώς να την υπολογίσουμε.
Αλλοίμονο όμως, υπάρχει η οπτική πρόβλεψη και η πραγματική. Είναι ζήτημα γωνία σκόπευσης και οπτικής απάτης. Υπάρχει ακόμη και η ταχύτητα του θηράματος και η ταχύτητα που έχουν τα σκάγια μας. Και εδώ τα πράγματα μπερδεύονται. Αυτή η περίφημη αρχική ταχύτητα Vo, για τους γνώστες μπορεί να ποικίλει από 360 έως 420μ. το δευτερόλεπτο. Υπολογίζοντας όμως σε γενικές γραμμές, χωρίς υπερβολική ακρίβεια, την ιδανική Vo, μπορούμε να πούμε ότι τα σκάγια, από τη στιγμή που θα βγούν από το τουφέκι, χρειάζονται περίπου ένα δέκατο του δευτερολέπτου για να φτάσουν σ’ ένα αντικείμενο που βρίσκεται σε απόσταση 30 μέτρων. Η ταχύτητα των σκαγιών μας, αν δηλαδή κινούνται αργά ή γρήγορα, μετριέται σε εκατοστά του δευτερολέπτου.Ώστε πρέπει να σημαδεύουμε 1,50 μ. μπροστά από ένα θήραμα που κινείται με 15 μέτρα το δευτερόλεπτο και που βρίσκεται σε απόσταση βολής 30 μ. Η προσκόπευση αυτή υπολογίζεται από την άκρη του ράμφους, σύμφωνα βέβαια και με την ταχύτητα του στόχου. Το ότι λοιπόν αστοχήσαμε δεν οφείλεται μόνο σ’ ένα λανθασμένο υπολογισμό 10 ή 15 εκατοστόμετρων στην προσκόπευση (όπως πιστεύουν πολλοί) και ακόμη περισσότερο αυτή η αστοχία δεν πρέπει να μας απογοητεύει και να παραμελούμε την βασική αρχή της προσκόπευσης, γιατί υπάρχουν δυστυχώς κυνηγοί που ισχυρίζονται ότι ρίχνουν πουλιά, που πετούν, σκοπεύοντας επάνω τους. Τόσο γρήγορα είναι τα σκάγια τους!!!!!!!
Χρειάζονται σχόλια;;;;;;;Ευτυχώς όμως, όλοι οι κυνηγοί δεν είναι τόσο αφελείς, αν και κάτι τέτοιες φήμες κυκλοφορούν από κυνηγό σε κυνηγό τόσο ζωντανά και σε τέτοιο βαθμό, που δύσκολα ξεχνιούνται.
Τίποτα δεν μας εμποδίζει στο να βγούμε κυνήγι χωρίς να ξέρουμε τους βασικούς κανόνες της βλητικής. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι τις περισσότερες φορές θα αστοχήσουμε, γιατί ρίξαμε πίσω ή πολύ συχνά κάτω από το θήραμα, θήραμα που θα σκοτώναμε σίγουρα, εάν είχαμε δοκιμάσει την προσκόπευση.Για να πειστούμε, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στην εικόνα που παρουσιάζουν οι λαγοί μετά μια “μάχη”. Οι περισσότεροι έχουν τα πίσω σκέλη, ή ολόκληρο το πίσω μέρος διάτρητα, παρ’ όλο που δεν σημαδεύτηκαν εκεί.Κι όμως, όλοι τους θα μπορούσαν να ήταν μια χαρά χτυπημένοι αν αντί να τους είχαμε σημαδέψει στο σώμα, είχαμε σκοπεύσει στο κεφάλι τους.Πρέπει λοιπόν να σκοπεύουμε πάντα “μπροστά στο κεφάλι” και αν αυτό, στην περίπτωση των λαγών, δεν παρουσιάζει παρά θεαματικές εντυπώσεις, αποτελεί ωστόσο, το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας, όταν πρόκειται για πουλιά.Ειδικά για την αγριόπαπια, το να τη σημαδεύεις μπροστά από το ράμφος της, θα σε κάνει να την πετύχεις στο πιο τρωτό της σημείο, το λαιμό, και θα την σκοτώσεις χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις σκάγια Νο 2.Αναμφισβήτητα μας είναι απαραίτητη κάποια προσαρμογή για να μπορούμε, χωρίς σκέψη κι εντελώς αυτόματα βλέποντας το λαγό να τρέχει ή το πουλί να πετά, να μην υπολογίζουμε παρά το κεφάλι ή ακόμη καλύτερα το ράμφος ή την άκρη της μουσούδας. Μας χρειάζεται λοιπόν κάποια εξάσκηση, που μπορεί να γίνει ελεύθερα οπουδήποτε και οποτεδήποτε, κάθε φορά που θα βλέπουμε να πετά ένα πουλί ή να τρέχει ένας σκύλος. Στο κυνήγι, θα πρέπει στην αρχή να προσπαθούμε να θυμόμαστε αυτόν τον κανόνα. Θα πρέπει μάλιστα να πούμε ότι θα σκοπεύουμε το ζώο σαν να μην είναι παρά ένα σκέτο κεφάλι.
Κι όταν έρθει η επιτυχία, θα καταλάβουμε και δεν θα διστάζουμε πια να σημαδεύουμε ένα ή δύο μέτρα μπροστά από το ράμφος του ενός ή του άλλου πουλιού, ανάλογα με την ταχύτητα που έχουν. Δεν θα φοβόμαστε πια ότι θ’ αστοχήσουμε με την προσκόπευση, θηράματα, που διαφορετικά πάντα μας ξεφεύγουν.Βέβαια, θα κάνουμε και λάθη, θα αστοχήσουμε και πάλι αρκετές φορές, αλλά, αλήθεια, πόσο μονότονο, πληκτικό χωρίς συγκινήσεις, θα ήταν το κυνήγι αν δεν αστοχούσαμε ποτέ!Θα ήταν πολύ καλή ιδέα να υπολογίζουμε μηχανικά μια απόσταση 1,50 με 3 μέτρα μπροστά από το ράμφος των πουλιών, για να συνηθίσει το μάτι μας, ακόμη και κατά τη διάρκεια της βόλτας μας, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατεύθυνσή τους σε σχέση με τη θέση που βρισκόμαστε.Έτσι μάλιστα θα διαπιστώσουμε ότι, ένα πουλί που ξεσηκώνεται, δεν φεύγει σχεδόν ποτέ τελείως κάθετα γιατί, αν συνέβαινε αυτό, δεν θα βλέπαμε ποτέ το ράμφος του και ακόμη και πολλές άλλες μικρολεπτομέρειες που περνούν απαρατήρητες την ώρα που κυνηγούμε αλλά που η σημασία τους δεν είναι καθόλου μικρή για την επιτυχία του κυνηγού.
του Γιώργου Τσίγκα
