1,2K
Τα Ντράτχααρ θεωρούνται σκυλιά-πολυεργαλεία, γιατί μπορείς να κυνηγήσεις όλα τα θηράματα από αγριογούρουνα που σταμπάρουν μέσα στα πυκνά μέχρι ορτύκια στις θερισμένες καλαμιές τον Αύγουστο.
Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που δημιουργήθηκε η ράτσα αυτή σε μια χώρα, όπως η Γερμανία, που διαθέτει όλων των ειδών τα θηράματα.
Λίγοι συγκριτικά κυνηγοί είναι πιστοί στη ράτσα αυτή, αλλά την αγαπούν με πάθος και με μια μοναδικότητα που δεν την αλλάζουν.
Ο φίλος μου Κώστας Παυλίδης είναι από τους λίγους στην περιοχή μας που κυνηγά αποκλειστικά με Ντράτχααρ. Κάνουμε κάθε χρόνο με τα σκυλιά του μερικά κυνήγια στη μπεκάτσα αλλά και στα ορτύκια, νωρίς στην έναρξη.
Δεν θα δεις βέβαια τον ταχύτατο καλπασμό ενός Πόιντερ ή τη γατίσια φέρμα από ένα Σέττερ, αλλά αν δεν σε ενδιαφέρουν τόσο πολύ αυτές οι λεπτομέρειες στο στυλ και θέλεις ένα σκυλί που μπορεί να μπει στα νερά τον χειμώνα να μαζέψει την αγριόπαπια, με την ίδια ευκολία που θα χωθεί στα πυκνά για μπεκάτσες, θα σταμπάρει το αγριογούρουνο στον λόγκο, θα φερμάρει τον λαγό όπως τις πέρδικες στο βουνό, τότε το Ντράτχααρ είναι η λύση.
Το σκούρο χρώμα τους δυσκολεύει λίγο τα πράγματα στα δάσος και εκτός από τη δυσκολία να το εντοπίσεις έγκαιρα, κινδυνεύει να φάει καμιά τουφεκιά από κάποιον νευρικό ή φοβισμένο άπειρο κυνηγό. Τα κουδουνάκια είναι απαραίτητα για να κάνουν αισθητή την παρουσία του γιατί τα μπίπερ μόνα τους δεν αρκούν, αν είναι ρυθμισμένα να χτυπάνε μόνο στη φέρμα.
Τα διαλείμματα στη σκιά κάποιου δέντρου ή μέσα στα νερά μιας ρεματιάς είναι απαραίτητα ιδίως στις απογευματινές εξόδους.
Αρκετές φορές στο δάσος γύρισα ξαφνιασμένος μετά το γρήγορο ξετρύπωμά του μέσα από τα πυκνά, καθόσον δεν είμαι συνηθισμένος στα σκούρα χρώματα που θυμίζουν άγριο ζώο παρά σκυλί. Για όσους τα χρησιμοποιούν όμως συστηματικά αυτές οι αντιδράσεις έχουν χαθεί με το πέρασμα του χρόνου, πάντα όμως υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούν στην πορεία της τουφεκιάς, ειδικά όταν κάνουν φέρμα μέσα στο δάσος με τις σκιές των φύλλων και το σκούρο φόντο πίσω τους.
Στα ορτύκια πάντως δεν υπάρχει τέτοιος φόβος. Ισα ίσα διακρίνονται πιο εύκολα από τα ασπριδερά Σέττερ, που κυνηγάω τα τελευταία χρόνια, μέσα στο κίτρινο φόντο των χορταριών.
Τα σκυλιά του Κώστα είναι υπάκουα και καλά εκπαιδευμένα με σταθερή φέρμα και ακόμη πιο σταθερή συναίνεση. Ακόμη και με τρία σκυλιά συγχρόνως δεν υπήρξε ποτέ νευρικότητα και ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η καλή δουλειά στην εκπαίδευση των σκύλων από μικρά και η ενσωμάτωσή τους στην «αγέλη» με σταδιακό και ήρεμο τρόπο δείχνουν στο τέλος τα αποτελέσματά τους. Κινούμενα σε ανεξάρτητες και διασταυρούμενες διαδρομές δεν αφήνουν σημείο της καλαμιάς που δεν θα περάσουν. Στο ψάξιμο έχουν ένα σταθερό τέμπο ταχύτητας με ήρεμο τρέξιμο από την ώρα που θα βγουν από το αυτοκίνητο μέχρι το τέλος της εξόδου.
Το αποτέλεσμα μιας πετυχημένης εξόδου στα ορτύκια για τα Ντράτχααρ του Κώστα Παυλίδη.
Στις μπεκάτσες δεν έχουν πρόβλημα θερμοκρασίας αλλά τον Αύγουστο με τον ήλιο να πυρώνει τις καλαμιές επηρεάζονται πιο γρήγορα από τα ανοιχτόχρωμα σκυλιά.
Τα διαλείμματα στη σκιά κάποιου δέντρου ή μέσα στα νερά μιας ρεματιάς είναι απαραίτητα ιδίως στις απογευματινές εξόδους.
Τα καλά σκυλιά θα τα βρεις σε όλες τις ράτσες και δεν υπάρχει αποκλειστικότητα και μοναδικότητα θηράματος-σκύλου. Πέρα από το ένστικτο της φέρμας, που το έχει ή δεν το έχει ένα σκυλί και τα προσωπικά γούστα και συμπάθειες του καθενός για το είδος του σκυλιού του, τα υπόλοιπα είναι θέμα μάθησης. Η εκπαίδευση των σκυλιών, η συνεργασία κυνηγού-σκύλου, η εμπειρία και των δύο στο συγκεκριμένο θήραμα είναι αυτά που διαμορφώνουν τα κυνηγετικά αποτελέσματα. Οσοι θεωρούν ότι απλά θα αγοράσουν ένα Πόιντερ, απόγονο πρωταθλητών, και θα βγουν για κυνήγι, χωρίς συστηματική και πολύχρονη εκπαίδευση, θα απογοητευτούν γρήγορα. Ειδικά αν συναντήσουν τα Ντράτχααρ του Κώστα, που θα τα κατηγορούν κιόλας για έλλειψη στυλ στη φέρμα, μέσα στις καλαμιές να φερμάρουν και να απορτάρουν τα ορτύκια και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους στο τέλος της ημέρας.
ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ
