Ο Σεπτέμβρης που μας πέρασε ήταν ο πιο ζεστός Σεπτέμβριος του πλανήτη, και ο Οκτώβριος ξεκίνησε με ζέστες. Τα περάσματα λιγοστά και γιατί να μην είναι άλλωστε με τέτοιες καιρικές συνθήκες. Ο χειμώνας όμως θα έρθει και μαζί του θα φέρει βροχές, χιόνια και παγωνιές. Αλήθεια πια είναι η συμπεριφορά των θηραμάτων στο κρύο και στην παγωνιά ;
Για τα περισσότερα από τα φτερωτά, οι παγωνιές δεν τους προκαλούν ιδιαίτερα προβλήματα διατροφής και δεν κινδυνεύουν να πεθάνουν από το κρύο.
Κι αυτό γίνεται γιατί μπορούν να απομονώσουν τον οργανισμό τους από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, φουσκώνοντας το φτέρωμά τους. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα στρώμα θερμού αέρα ανάμεσα στα φτερά και το δέρμα.
Ωστόσο, ορισμένα θηράματα, που παρασύρθηκαν από ήπιους προγενέστερους χειμώνες και έμειναν σε βόρειες περιοχές, ενώ θα έπρεπε να μετακινηθούν νοτιότερα, αποδεκατίζονται όταν ο χειμώνας είναι βαρύς, όπως έγινε την προηγούμενη κυνηγετική περίοδο.
Σε αντίθεση με τα ζώα με “κρύο αίμα” όπως είναι τα ερπετά, τα θερμόαιμα πρέπει να καταναλώσουν μεγάλη ποσότητα ενέργειας, ακόμα κι όταν δεν μετακινούνται όπως είναι τα υδρόβια. Κι αυτό γιατί ο οργανισμός τους πρέπει να διατηρεί μια σταθερή θερμοκρασία.
Το κρύο όμως περιορίζει τις πιθανότητες ανεύρεσης τροφής :
- Το έδαφος σκληραίνει και δεν επιτρέπει την είσοδο του ράμφους, όπως συμβαίνει με τις μπεκάτσες.
- Το νερό παγώνει εμποδίζοντας τις βουτιές των υδρόβιων
- Το χιόνι σκεπάζει πολλές φορές ολοκληρωτικά και σε μεγάλο πάχος το έδαφος, καλύπτοντας τη βασική τροφή πολλών θηραμάτων.
Πολλές φορές μεγάλες κακοκαιρίες έχουν αποδεκατίσει σμήνη πουλιών, όπως στη Νότια Γαλλία τον Ιανουάριο του 1985 όπου στο Δέλτα του Ροδανού υπολογίζεται ότι χάθηκαν περίπου 3.500-4.000 φλαμίνγκος. Πολλά από αυτά βρέθηκαν ακίνητα και μισοπεθαμένα στους παγωμένους βάλτους, αλλά ελάχιστα σώθηκαν από τη φροντίδα των κυνηγών.
Οι μπάλιζες έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να αντιστέκονται στην παγωνιά. Όπως ζουν κοπαδιαστά στις λίμνες, χτυπάνε ομαδικά τα πόδια τους και καταφέρνουν να εμποδίζουν το πάγωμα του νερού σε μια μικρή περιοχή, όπου μπορούν να βρουν τροφή για χρόνο πολύ περισσότερο από τα άλλα υδρόβια. Αλλά και αυτές πέφτουν θύματα της παγωνιάς για έναν άλλο λόγο. Μόλις σηκώνονται, το νερό που έχουν στα φτερά τους γίνεται πάγος, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται η θερμική ισορροπία τους, όπως είπαμε πιο πάνω, και να πεθαίνουν άμεσα.
Οι αγριόπαπιες και οι αγριόχηνες είναι αυτές, που μετακινούνται στις περιόδους της μεγάλης χιονόπτωσης. Και αναζητούν τότε περιοχές στα νότια, όπου θα μπορούσαν να βρουν την ελάχιστη τροφή για να συντηρηθούν τις δύσκολες αυτές ημέρες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα από τα ενδημικά θηράματα το έχει η πέρδικα κατά τη διάρκεια της χιονόπτωσης. Τα χιόνια καλύπτουν τους σπόρους και ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες ανεύρεσης τροφής.
Τότε είναι που χρειάζεται βοήθεια η πέρδικα από τους κυνηγούς. Τις δύσκολες ημέρες της μεγάλης κακοκαιρίας πρέπει οι κυνηγετικοί σύλλογοι να ρίξουν τροφή όπου χρειάζονται τα ενδημικά θηράματα.
Τέλος, θα λέγαμε ότι οι χαμηλές θερμοκρασίες και οι παρατεταμένες κακοκαιρίες αποδεκατίζουν τα θηράματα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει και εξολόθρευση των φτερωτών. Γιατί όπως έδειξαν μελέτες που έγιναν στη Γαλλία, στις περιοχές, όπου μια κακοκαιρία προκάλεσε το θάνατο πολλών πουλιών, τον επόμενο χρόνο οι ευκαιρίες της διατροφής έγιναν περισσότερες και άλλα πουλιά ήρθαν να καλύψουν τον αριθμό αυτών που χάθηκαν.
Τα όπλα της φύσης σε όλο τους το μεγαλείο.
Επιμέλεια : iHunt.gr
