2,K
Τα μεγάλα σκυλιά είναι σαν τους κυνηγούς, δεν πεθαίνουν ποτέ, απλά επιστρέφουν στο δάσος. Ένα απο αυτά ήταν και ο Μπάτζο. Σερβικός τρίχρωμος ιχνηλάτης. Ένα σκυλί που άφησε εποχή όχι μόνο για τις κυνηγετικές στιγμές που μας χάρισε αλλά γιατί πάνω από όλα ήταν “άνθρωπος”. Χαδιάρης και αγαπησιάρικο σκυλί. Πόσες φορες τον μαζέψαμε χτυπημένο απ τις τιτανομαχίες με τον κάπρο δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι ακόμα και τότε δεν γύρισε ποτέ να γρυλίσει ή να δείξει την παραμικρή επιθετικότητα. Εκεί πιστός στρατιώτης περίμενε υπομονετικά να τον πάρεις αγκαλιά και να τον γιάνεις. Ένα παράξενο πράγμα με τον Μπάτζο, και στις δύσκολες στιγμές έγιανε με τα χάδια.
Ήταν τέλη Νοέμβρη ήμερα Τετάρτη, αποβραδίς ο κυνηγετικός θεός είχε βαλθεί να μας πνίξει βρέχοντας ασταμάτητα οπότε η όποια προσπάθεια για κόψιμο (ιχνηλασία) ήταν δίχως νόημα. Το σχέδιο βγήκε γρήγορα. Τόπος διεξαγωγής κυνηγιού Τιχαλά (τοπική ονομασία), καρτέρια εφτά και πέντε παγαντζήδες.
Η αφεντιά μου με τον πατέρα μου τον Γιάννη, τον Σπύρο και τον Κυριάκο θα πήγαινε από ψηλά και θα αφήναμε καρτέρια κατεβαίνοντας τον λάκκο έως ότου βρούμε τους άλλους δυο. Πρώτο καρτέρι ο Γιάννης , δεύτερος ο πατέρας, ακολουθεί ο γραφών, τέταρτο ο Κυριάκος, ακολουθεί ο Σπύρος και από κάτω Ζαχάρης και Πέτρος. Τον Μπατζο θα τον αμολούσε ο Ηλίας αφού πρώτα είχε εισχωρήσει όσο μπορούσε προς τα γιατάκια. Περιμετρικά παγάνα ήταν ο Φώτης, ο Σπύρος ο νεότερος, ο Βαγγέλης και ο Ντίνος. Καθώς κατεβαίναμε μέσα στις καστανιές βρίσκαμε βοσκές φρέσκες και ο Ηλίας μας ειδοποίησε πως με το ζόρι κρατάει το σκυλί καθώς “μέσα” γίνεται πανικός .
Όλα έτοιμα πλέον ο καθένας στην θέση του και ο Ηλίας αμολάει. Το σκυλί το έχουμε “φάτσα” και δεν περνάνε 5 λεπτά ακούγοντας την χαρακτηριστική αλλαγή στην φωνή του μόλις βρίσκει τα γουρούνια! Από την Ηλία επικρατεί ένα πανδαιμόνιο φωνάζοντας ΤΑ ΒΡΗΚΕ, ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΑΣ ΣΤΑ ΚΑΡΤΕΡΙΑ !!!!! Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει και ξαφνικά αρχίζω να ακούω το σκυλί να έρχεται προς το μέρος μας. Αδρεναλίνη στα όρια, το κεφάλι, μάτια, αυτιά να συνεργάζονται άψογα και αναμονή !!! Ενώ το σκυλί έρχεται “καρφί” για εμάς ξαφνικά αλλάζει πορεία και παίρνει πλάι πλάι.
Ρε τα ρημάδια θα μας φύγουν σκέφτομαι, αλλά ακούω από κάτω τον Φώτη με τον Σπύρο τον νεότερο να δίνουν μάχη και τα γουρούνια γυρίζουν. Ο Ηλίας κάθεται σιωπηλός ( “μήπως μπορέσει και ντουφεκίσει στο γύρισμα) και μόλις τον προσπερνούν τα “κυνήγια” αρχίζει τον δικό του πόλεμο !!! Από παντού να επικρατεί πανικός και ο μόνος σιωπηλός πανανιέρης είναι από πάνω από τα καρτέρια ο Βαγγέλης. Είναι θέμα δευτερολέπτων ή εγώ, ή ο Κυριάκος να ντουφεκίσουμε !! Έλα όμως που δεν πάνε όλα όπως τα θέλουμε και ενώ καταλαβαίνω ότι θα περάσουν πιο χαμηλά από μένα, τα γουρούνια περνάνε ανάμεσα μας.
Ανοίγω το vhf και ειδοποιώ ότι μας έσπασαν τον κλοιό και το σκυλί φεύγει κυνηγώντας για την Ζηληνιά. Αυτές οι στιγμές είναι που οι γουρουνάδες δείχνουν την λεβεντιά τους και για αυτό θεωρώ το γουρουνοκυνήγι το δυσκολότερο κυνήγι στην χώρα μας. Οι φωνές του Μπατζου έχουν αρχίσει και απομακρύνονται σκορπίζοντας την απογοήτευση στο μυαλό μου. Όλα είναι πλέον στο χέρι του Βαγγέλη ( η μάλλον στα πόδια και το μυαλό του) θα προλάβει άραγε να τρέξει και να τα γυρίσει; Και εκεί που όλα έχουν χαθεί ξαφνικά ακούω πίσω χαμηλά τουφεκιές, τις τουφεκιές ακολουθεί μια γνώριμη φωνή και δεν είναι άλλος απ τον Μπατζο.
Ο Βαγγέλης όντως τα πρόλαβε και μας τα φέρνει από τις πλάτες (ζηληνια) !! Θέλω να διακόψω την ιστορία και να επιβραβεύσω τους λεβέντες παγαντζηδες που έχω γνωρίσει με τα χρόνια. Τους λεβέντες που αγωνίζονται αντλώντας δύναμη από τα σκυλιά. Που δεν γνωρίζουν από κακουχίες κρύο, βροχή, πουρνάρι, κουμαριά αυτοί θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά μαχόμενοι για να φτάσουν και να βοηθήσουν τα σκυλιά !! Πλέον ο Μπατζο έρχεται, τον ακούω ξεκάθαρα και μας χωρίζουν πεντακόσια με εξακόσια μέτρα. Ξάφνου και ενώ κυνηγάει ακούγεται ένα παρατεταμένο σκούξιμο και μετά σιωπή.
Ανοίγω πάλι το vhf να ειδοποιήσω ότι το σκυλί χτυπήθηκε και πλέον δεν ακούω τίποτα. Ο Βαγγέλης από πίσω να μην έχει σταματήσει να κάνει παγάνα και να έρχεται προς τα καρτέρια. Ενώ σκέφτομαι το σκυλί και έχω έναν κόμπο στην καρδιά, ακούω ένα κρακ μέσα στα φύλλα και το κρακ ακολουθεί σπάσιμο κλαριών καταλαβαίνοντας ότι έρχεται “κυνήγι” προς το μέρος μου. Προσπαθώ ναι ξεκαθαρίσω στο πυκνό,το βλέπω τελευταία στιγμή, σηκώνω το όπλο και του ρίχνω μια πριν πέσει μέσα στο λάκκο. Ειδοποιώ την παρέα ότι το πήρα αλλά δεν βγήκε σκυλί μαζί του.
Το χειρότερο σενάριο που απεχθάνεται κάθε γουρουνοκυνηγος πλέον ξεκίνησε. Κατεβαίνω βρίσκω τον Κυριάκο και συνεννοούμαστε για να δώσουμε στίγμα που ακούσαμε το σκυλί τελευταία φορά. Χωριζόμαστε και αρχίζουμε το ψάξιμο. Εκείνο το μέρος (Ζηλήνια) φτιάχτηκε για να επιβιώνουν τα γουρούνια και όχι να τα κυνηγάς .
Είναι τόσο σφιχτό και ντυμένο που απορείς πως είναι δυνατόν να μπορεί ένα πλάσμα να περνάει από κει μέσα. Όσο δεν ακούω κουδουνάκι τόσο με σφίγγει η καρδιά μου. Ακούω τότε τον Κυριάκο (ακόμα το σκέφτομαι και βουρκώνω και ας πέρασαν τόσα χρόνια) ” Έλα ρε το βρήκα το σκυλί, πάει πέθανε…” Τα λόγια του μας βύθισαν σε θλίψη και ένα πανδαιμόνιο ακολούθησε. Η χαρά μετατράπηκε σε θλίψη και αυτό που φοβόμασταν επιβεβαιώθηκε. Ξεκινήσαμε 13 και επιστρέφουμε 12… Το πήραμε στην αγκαλιά και το βγάλαμε κάτω στον δρόμο,εκεί μαζευτήκαμε μεταξύ δακρύων, νεύρων και βρισίματος και αποφανθήκαμε ότι το το σκυλί δεν έφερε εξωτερικά τραύματα και από λίγο αίμα που έτρεχε από την μύτη καταλάβαμε ότι το γουρούνι τον στρίμωξε μέσα στο πυκνό και τον πάτησε με τον ζουρνά (μουσούδα) . Το επόμενο πρωί τον θάψαμε, ρίξαμε πέντε τουφεκιές,μια για κάθε χρόνο της ζωής του και κρατήσαμε τις αναμνήσεις που μας χάρισε για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μας !!!
ΥΓ.1 Το γουρούνι ήταν θηλυκό και δεν ξεπερνούσε τα 40 κιλά.
ΥΓ.2 Ο Μπάτζο κάθε χρόνο θα είχε τρία ή τέσσερα σοβαρά χτυπήματα εκείνη την χρονιά κανένα.
ΥΓ3. Από το σημείο που μας πέρασε ανάμεσα η γουρούνα στην αρχή, δεν είχε περάσει ποτέ γουρούνι στα χρονικά !
Κούκλε μου ο Θοδωρής σου δεν σε ξέχασε ποτέ και εύχομαι από καρδιάς εκεί που είσαι να κυνηγάς όπως έκανες για μας και να είσαι ευτυχισμένος !!!! Θα τα ξαναπούμε !!!
του Θοδωρή Μπάτσου
