Έναρξη 2013…έναρξη στα χρόνια της κρίσης…όσοι μπόρεσαν στερήθηκαν από παντού για να τα καταφέρουν να βρίσκονται έξω την περασμένη Τρίτη…οι άλλοι στα σπίτια και τις δουλειές τους…στα χρέη και την αβεβαιότητα και στο παράπονο που δεν τα κατάφεραν…
Ο τρυποφράχτης μέχρι το δεκαπενταύγουστο δεν ήξερε αν θα τα καταφέρει να την κάνει λόγω υποχρεώσεων…τελικά τα πράματα ήρθαν βολικά και την τελευταία στιγμή αυτός και η παρέα του κατάφεραν να εκδράμουν στα βόρεια σε πείσμα των καιρών…
Πέντε άτομα, δύο με τα σκυλιά τους για ορτύκια και τρείς που προτίμησαν τα τρυγονοκάρτερα, κάναμε από 500 μέχρι 850 χμ. για να βρεθούμε στα βόρεια σύνορα παραμονές της έναρξης.
Τα νέα αποθαρρυντικά…λίγα πουλιά γενικά…από τρυγόνια κάτι γινότανε λέει αλλά ορτύκια πουθενά…σε αυτές τις περιπτώσεις βέβαια μετράνε περισσότερο οι καλές αναμνήσεις και η αισιοδοξία που αυτές γεννάνε, παρά η λογική… Και εκτός αυτού, ακόμη και το ταξίδι της ολιγοήμερης απόδρασης είναι αρκετό για να μη λογαριάζουμε κούραση και κόστος…το μακρινό ταξίδι για κάθε έναρξη θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της ψυχικής ανάτασης και της αισιοδοξίας…
Δύο μέρες στην αναζήτηση επιβεβαίωσαν τις φήμες…λίγα τρυγόνια σε κάποια λιόσπορα και ακόμη λιγότερα ορτύκια…χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων, πληροφορίες και ράδιο αρβύλα της τελευταίας στιγμής…είχαμε διαλέξει ως χειρότερη εναλλακτική ένα λιόσπορο που θα είχε καμιά 40αριά πουλιά αλλά χωρίς καμία διαβεβαίωση πως θα ήμασταν μόνοι και πως τα πουλιά παρά την πανσέληνο θα μέναν εκεί ως το πρωινό της 20ης …
Παρόλα αυτά, η θέα των τρυγονιών που πλανάρανε πριν προσγειωθούν στα λιόσπορα απογείωνε τη φαντασία και τη λαχτάρα μας…
Οι βόλτες δεν απέδωσαν καρπούς οπότε καταλήξαμε τελικά στο παραπάνω χωράφι…
Οι ορτυκάδες της παρέας θα απομακρυνόντουσαν περισσότερο και είχαμε ραντεβού στην επιστροφή τους για καφέ και ανταλλαγή εμπειριών…
Η κούραση εμφανής…όχι τόσο από τις βόλτες και τα πρωινά ξυπνήματα όσο από τα άλλα, τα υπόλοιπα που κοντεύουν να μας γονατίσουν…
Παλιότερα κάναμε 4-5 μέρες με μέσο όρο 4-5 ώρες ύπνο την ημέρα και διανυκτέρευση την παραμονή…τώρα έστω και στο χωράφι με τα λίγα πουλιά, ούτε λόγος για διανυκτέρευση…ραντεβού εκεί κατά τις τέσσερις και όποιος ήθελε πήγαινε και νωρίτερα…
Φτάνουμε στην ώρα μας…καφεδάκι και κουβέντα…αισιοδοξία στο φουλ…μετά από κανά δίωρο βγαίνουν τα ντουφέκια και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε…δίπλα στο χωράφι είχε κάτι βελανιδιές και λίγα πουλιά υποψιαζόμασταν πως κουρνιάζανε εκεί οπότε θέλαμε να είμαστε έτοιμοι…
Κατά τις έξι έχει χαράξει για καλά και αρχίζουμε για τα καρτέρια…
Έξι και είκοσι και το φως είναι αρκετό…η επιχείρηση αρχίζει…μαζί και μία από τις πιο παράξενες κυνηγετικές περιόδους…το κυνήγι να έχει γίνει το τελευταίο καταφύγιο για την ψυχή μας αλλά αυτή να έχει φτάσει σε σημείο να μη σκιρτά τόσο όσο παλιά…δύσκολοι καιροί…
Ο φίλος που θα’ πιανε κοντά στα δέντρα ρίχνει την πρώτη ντουφεκιά…πρέπει να ήταν 3 πουλιά αλλά μόνο το ένα βγήκε από τη μεριά του…τα άλλα δύο σπάνε….ένα έρχεται σε μένα…ρίχνω την πρώτη μερικώς εύστοχη…το πουλί παίρνει σκάγια αλλά δεν πέφτει…προσπαθώ να το ακολουθήσω αλλά έχει φύγει με τα άλλα πίσω από άλλα δέντρα…η δεύτερη στο βρόντο…ακούω 2 ντουμπλεδες…βλέπω το τρίτο να πέφτει…πάλι καλά σκέφτομαι, με την υπερένταση που προκαλεί η αστοχία στην πρώτη ντουφεκιά της χρονιάς…
Δεν προλαβαίνω να το φιλοσοφήσω και έρχεται άλλο τρυγόνι…με βλέπει και στρίβει…πέφτει με την πρώτη σε μέρος που το βλέπω από κει που στέκομαι…πάω , το πιάνω…φετινό…παίρνω λίγο θάρρος και ξανακάθομαι…
Για κανά μισάωρο είχε κάποια κινητικότητα το μέρος…
Μετά για αρκετή ώρα τίποτα…κατά τις οχτώ άλλο ένα έντονο σχετικά τέταρτο και μετά σίγησε ο κάμπος που έτσι κι αλλιώς μόνο έναρξη δε θύμιζε από τις ντουφεκιές…
Από τις 8.30 αρχίσαμε να βαραίνουμε από την απουσία πουλιών και την αντηλιά που γινότανε έντονη…
Ντουφέκισα 6 φορές και κράτησα 2 πουλιά…οι άλλοι κάπως καλύτερα…πήραν από τέσερα…
Σύνολο 10 τρυγόνια 3 άτομα…
Οι ορτυκάδες στα ίδια…κατάφεραν τελικά και πήραν πέντε πουλιά οι δυό τους…
Κατά τις δέκα έρχονται από τα καρτέρια μας…πιάνουμε τον ίσκιο και φτιάχνουμε καφέδες…
Οι πιο πεισματάρηδες κρατήσανε τα ντουφέκια μαζί τους μη φανεί κανά ξέμπαρκο τρυγόνι…οι υπόλοιποι πιάσαμε τον καφέ και την κουβέντα…
Στη συνέχεια ξεκούραση και ραντεβού κατά τις 2.30 με ντάλα ήλιο για απογευματινό…
Το μεσημέρι πιάσαμε ξανά στην ευρύτερη περιοχή…
Εγώ πονοκέφαλο …ήλιος, ξενύχτι και ελαφρύ αεράκι κακός συνδυασμός…δε μου έφταιξε βέβαια αυτό για την παροιμιώδη αστοχία μου… έριξα πάλι 6-7 φορές αλλά δεν κράτησα τίποτα… προσπαθώ να το ρίξω στο καλαμπούρι να μη με πάρει από κάτω…ότι και να λέμε την αστοχία δύσκολα τη χωνεύει κανείς…και όταν δεν έχεις πάρει ακόμη κανένα θήραμα…τότε είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα…
Η τελευταία ντουφεκιά ενώ είχαμε μαζέψει τα πράγματα για να φύγουμε οχτώ παρά ήταν παραδόξως εύστοχη…συνολικά οι τρεις πέντε πήραμε άλλα 6 πουλιά το απόγευμα, αν και ομολογώ πως προσωπικά τα έριξα τα ποσοστά της παρέας με την αστοχία μου…
Το επόμενο πρωί το λιόσπορο ήταν κομμένο….τα πουλιά ελάχιστα και δεν πέρασε σχεδόν κανένα από τα καρτέρια μας…θες η πανσέληνος…θες που κόπηκε το λιόσπορο…θες που προτίμησαν να μη μας ξαναδούνε για τρίτη συνεχή φορά…μείναμε οι μισοί αντουφέκιστοι…
Τετάρτη απόγευμα το πρόγραμμα είχε αναχώρηση…η διάθεση βάρυνε…
όπως η αισιοδοξία βρίσκεται στο μέγιστο πριν την έναρξη, έτσι και η προσγείωση στη δυσάρεστη πραγματικότητα έρχεται στο μέγιστο πριν τη λήξη του κυνηγιού…
Αποχαιρετιστήκαμε με τη νοσταλγία ήδη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας…
Όχι που δεν είχε πουλιά… αλλά που δε μπορούμε να βρισκόμαστε συχνά μαζί και να κυνηγάμε όπως τον παλιό καλό καιρό…να ξεφεύγουμε τώρα που το έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ…
O Τρυποφράχτης
email : [email protected]
