640
Πριν τις ευρωεκλογές, έγραφα από αυτή τη στήλη για μερικά φαινόμενα τα οποία κατά τη γνώμη μου υποβάθμιζαν την παρουσία του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών στις φετινές εκλογές.
Προεκλογικά όμως είναι δύσκολο να εκφράσει κάποιος ανοιχτά και ελεύθερα τη γνώμη του γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί «προβοκάτορας» και οτιδήποτε άλλο έχουν επινοήσει όσοι δεν έχουν το απαραίτητο υπόβαθρο να δεχτούν κριτική.
Τώρα που οι εκλογές πέρασαν μπορούμε ίσως να δούμε κάπως πιο ψύχραιμα μερικά πράγματα και να ασκήσουμε καλοπροαίρετη κριτική χωρίς τους παραπάνω φόβους.
Το ΚΕΚ, από τη στιγμή που αποτελεί το μοναδικό πολιτικό φορέα που φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει τους κυνηγούς, πριν και πάνω από όλα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να εκφράζει στην πράξη και όχι μόνο κατ’ όνομα την πλειοψηφία από μας.
Σαφώς και δεν τίθεται κανένα θέμα σχετικά με τις προθέσεις, το μεράκι, την αυτοθυσία και τις προσπάθειες ετών που έχουν να επιδείξουν οι ιστορικοί συντελεστές του κόμματος, τα οποία μόνο παράδειγμα προς μίμηση μπορεί να αποτελέσουν.
Υπάρχουν όμως μερικά ερωτήματα τα οποία θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να μας απασχολήσουν όλους τους κυνηγούς, έτσι ώστε να αρχίσουμε επιτέλους να έχουμε ενεργό συμμετοχή στα κυνηγετικά κοινά. Όχι απαραίτητα από κάποια «θέση», αλλά ως πολίτες που ενδιαφερόμαστε για τη δραστηριότητά μας που αποτελεί και τρόπο ζωής για μας.
Το πρώτο ίσως από τα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθεί, είναι το ποιος πραγματικά είναι ο σκοπός του ΚΕΚ.
Εδώ αναπτύσσονται κυρίως δύο τομείς προς απάντηση κατά τη γνώμη μου.
Ο ένας είναι ο προφανής. Να εκπροσωπηθούμε στην ευρωβουλή.
Ο άλλος είναι έμμεσος, να δείξουμε ισχυροί και συσπειρωμένοι στους εγχώριους πολιτικούς.
Στον πρώτο τομέα, είναι προφανές πως στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μπορούσαμε να εκλέξουμε έναν ευρωβουλευτή. Τι μπορεί όμως πραγματικά να προσφέρει ένας ευρωβουλευτής στο κυνήγι;
Αν κρίνουμε από το παράδειγμα των οικολόγων πράσινων που εξέλεξαν στις προηγούμενες ευρωεκλογές έναν ευρωβουλευτή η απάντηση είναι μάλλον όχι και πολλά. Και τούτο διότι με δεδομένο το ότι ο κ. Τρεμόπουλος και η παρέα του είναι ίσως οι πιο δογματικά αντικυνηγοί που υπάρχουν στην Ελλάδα, παρά το γεγονός πως εκπροσωπήθηκαν στην ευρωβουλή, εξόσων γνωρίζω δεν προκάλεσαν καμία «ανατροπή» στα κυνηγετικά της χώρας προς το χειρότερο. Έτσι, υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις πως και το αντίθετο αν συνέβαινε, πάλι δεν θα είχε κάποιο συνταρακτικό αποτέλεσμα.
Στο εσωτερικό μέτωπο, τα πράγματα έχουν ενδεχομένως την ίδια απάντηση. Από τη στιγμή που το ΚΕΚ δε χαρακτηρίζεται από σταθερή παρουσία και από τη στιγμή που δεν ενσωματώνει τις φωνές όλων των ανθρώπων της υπαίθρου για να διευρύνει τη βάση του, παρά στελεχώνεται από κυνηγούς και ουσιαστικά απευθύνεται αποκλειστικά σε κυνηγούς τα πράγματα λίγο πολύ θα διατηρούνται στο σημαντικό μεν, όχι αρκετό δε, ποσοστό του 1% και των 60.000 ψήφων. Έτσι, δε μπορεί κανείς να θεωρήσει πως υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε μοχλό πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Και εκτός αυτού, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόμενο με αυτές τις επιδόσεις να έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα. Να πουν δηλαδή οι εγχώριοι πολιτικοί που μετράνε τα πάντα σε ψήφους, πως όταν με το ζόρι συσπειρώνεται το 25% των κυνηγών πίσω από το κόμμα τους, τότε απλά δεν υπάρχει συσπείρωση πίσω από το κυνήγι αρκετή για να αποτελέσει πίεση.
Μετά το σκοπό, που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να αποτελέσει ευρεία συζήτηση με τη βάση, όλους δηλαδή τους κυνηγούς, το επόμενο ερώτημα είναι τα μέσα και οι μέθοδοι που ακολουθούνται από το κόμμα μας στην προσπάθεια να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα.
Και εδώ έρχονται πάλι αμείλικτοι στην επικαιρότητα οι προβληματισμοί που έθεσα πριν τις εκλογές και είχαν να κάνουν με τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν από συγκεκριμένους υποψηφίους του ΚΕΚ στη φετινή προεκλογική περίοδο. Το γεγονός πως σε αυτές τις εκλογές εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το σύστημα της σταυροδοσίας, σε καμία περίπτωση κατά τη γνώμη μου δε μπορεί να δικαιολογήσει την προσωπική αντί της συλλογικής προεκλογικής εκστρατείας που εφήρμοσαν ορισμένοι από τους υποψηφίους, απαξιώνοντας με αυτόν τον τρόπο τόσο το κόμμα και τους ιστορικούς συντελεστές του όσο και τους συνυποψηφίους τους και κάθε κυνηγό που στηρίζει το ΚΕΚ.
Ο Πρόεδρος της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, που είναι ένας άνθρωπος με ενεργό συμμετοχή και σημαντική σταδιοδρομία στα κυνηγετικά, στη σχετική επιστολή του υπήρξε αρκετά αιχμηρός για τα φαινόμενα προσωπικής προβολής που αναπτύχθηκαν στον προεκλογικό αγώνα του ΚΕΚ.
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κ. Μαρκόπουλο και να τονίσω εκ νέου το γεγονός πως σε κάθε αγώνα των κυνηγών, αυτό που θα πρέπει να προβάλλεται είναι το θεμελιώδες δικαίωμα μας στο κυνήγι και τα όσα συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτό και όχι το ατομικό συμφέρον οποιουδήποτε επιχειρεί να μας εκπροσωπήσει με θεμιτά ή κυρίως με αθέμιτα μέσα.
Τα αποτελέσματα των εκλογών αποδεικνύουν πως στην περίπτωση του ΚΕΚ, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ακόμη δηλαδή και αν δεχτούμε πως το φετινό αποτέλεσμα υπήρξε προϊόν του προσωπικού αγώνα ορισμένων, είναι προφανές πως ούτε έτσι επετεύχθη το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι, ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησαν ορισμένοι υποψήφιοι να προβάλλουν τον εαυτό τους και όχι το ΚΕΚ, δεν θα πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση στο μέλλον.
Αν και στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι πολλά τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που μπορεί να αναπτύξει κάποιος, κρίνω σκόπιμο να σταματήσω εδώ, κυρίως γιατί ο σκοπός μου είναι να προσφέρω στο κυνήγι με τους προβληματισμούς μου και όχι να θίξω ή να κατηγορήσω κάποιον.
Συμπερασματικά λοιπόν, προτείνω με απόλυτο σεβασμό στην προσφορά, το μεράκι και την ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει τους ιστορικούς συντελεστές του ΚΕΚ, οι αιτίες για το σχετικά κακό αποτέλεσμα να αναζητηθούν πρώτα απ’ όλα στα παραπάνω.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους μη αναγνωρισμένους συλλόγους, το να βάλει κάποιος το όνομα «κυνηγός» ή «κυνηγετικός» σε ένα τίτλο, δεν αρκεί για να εκπροσωπήσει στην πράξη τους κυνηγούς. Και επειδή το κυνήγι αποτελεί την πιο ισχυρή συγκολλητική ουσία μεταξύ μίας τόσο μεγάλης ομάδας ετερόκλητων ανθρώπων στην Ελλάδα, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως το μόνο συμφέρον που μπορεί να αναπτύσσεται σε κάθε εγχείρημα γύρω από αυτό, είναι το κοινό συμφέρον. Το συλλογικό συμφέρον.
Έτσι, δε χωράνε ούτε εγωισμοί ούτε εμπάθειες μεταξύ μας, και το πρώτο που πρέπει να κάνουμε όλοι για να βοηθήσουμε το κυνήγι είναι να δρούμε, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε συλλογικά.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, θα θυμίσω για ακόμη μια φορά πως ο μεγαλύτερος εχθρός του κυνηγιού στην Ελλάδα είναι συγκεκριμένα στελέχη του ΥΠΕΚΑ και της Δασικής Υπηρεσίας, τα οποία επιδεικνύουν πρωτοφανή για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα αντικυνηγετική στάση.
Όλα τα παραπάνω, όπως και κάθε προσπάθεια υπεράσπισης του θεμελιώδους για μας δικαιώματος στη θήρα, πιθανά δε θα είχαν κανένα νόημα ή λόγο ύπαρξης, αν οι αρμόδιες υπηρεσίες έβλεπαν το κυνήγι από επιστημονική και διαχειριστική σκοπιά. Όπως οφείλουν δηλαδή, αλλά ουδέποτε μέχρι τώρα δεν έχουν πράξει.
O Τρυποφράχτης
email : [email protected]
