Ενώ οι περισσότεροι από εσάς το Σάββατο το πρωί απολαμβάνατε το καφεδάκι σας -ας πούμε στον καναπέ του σπιτιού σας ή σε κάποιο καφέ της Μελβούρνης- χιλιάδες συμπατριώτες μας με ένα όπλο ανά χείρας, «όργωναν» την ίδια στιγμή λίμνες και ποτάμια της Βικτώριας.
Και το σίγουρο είναι ότι δεν πήγαν εκεί για να μαζέψουν χόρτα.
Από το Σάββατο το πρωί και έως τις 9 Ιουνίου, οι λίμνες και τα ποτάμια της Βικτώριας κυρίως στα ανατολικά της Πολιτείας και στην περιοχή Gippsland, δεν θα είναι τόσο ερημικά όσο τις άλλες εποχές του χρόνου και αυτό γιατί αυτή η περίοδος έχει οριστεί ως η περίοδος κυνηγιού πάπιας στην Πολιτεία. Το κυνήγι πάπιας σε όλες τις περιοχές των Πολιτειών επιτρέπεται μόνο στην Τασμανία, τη Βικτώρια, τη Νότια Αυστραλία και τη Βόρεια Επικράτεια ενώ είναι ελεγχόμενο ανά περιοχή στην Ν.Ν. Ουαλία.
Σύμφωνα με τον ομογενή Μανώλη Γιαπιτζάκη, μέλος του Δ.Σ. του παναυστραλιανού κυνηγητικού συλλόγου Field and Game Association, χιλιάδες ομογενείς είναι μέλη του συλλόγου και ασχολούνται με το συγκεκριμένο χόμπι και η «παράδοση» όπως ο ίδιος περιγράφει αυτήν την δραστηριότητα περνά από γενιά σε γενιά. «Εγώ ξεκίνησα πριν από 33 χρόνια με τον πατέρα μου» λέει χαρακτηριστικά και με απολογητικό τόνο στη φωνή του προσθέτει «είναι πανάρχαια δραστηριότητα και συνυφασμένη με την ελληνική μας κουλτούρα».
Αυτό βέβαια είναι εν μέρει αλήθεια και όντως όχι μόνο στην ελληνική κουλτούρα αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε το κυνήγι ήταν τρόπος εξασφάλισης τροφής, ενώ σήμερα στην ουσία είναι μία «ψυχαγωγική» δραστηριότητα, την οποία μάλιστα δεν βλέπει με καλό μάτι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Σύμφωνα με την οργάνωση RSPCA ένα 70% των κατοίκων της Βικτώριας δεν πολυσυμπαθεί αυτήν τη δραστηριότητα.
Με μισό μάτι βλέπει τους χιλιάδες ομογενείς και όλους τους άλλους κυνηγούς που βγήκαν το Σάββατο με το όπλο τους και η φιλοζωική οργάνωση RSPCA που για χρόνια τώρα καλεί την κυβέρνηση της Βικτώριας αλλά και τις κυβερνήσεις των άλλων Πολιτειών να απαγορεύσουν το κυνήγι της πάπιας.
Περιττό βέβαια να αναφέρουμε ότι η RSPCA διαμαρτύρεται εξ αποστάσεως και στους υψηλά ιστάμενους, αλλά κάποιες ομάδες ακτιβιστών που προϋπάντησαν το Σάββατο κάποιους κυνηγούς διαμαρτυρόμενοι για τη «βάναυση» αυτή ασχολία τους, τολμούν να πάνε πολύ πιο κοντά. Ο Μανώλης που όπως είπαμε είναι βετεράνος στο κυνήγι και όχι μόνο της πάπιας, μας ανέφερε ότι η πιο δύσκολη και επικίνδυνη στιγμή που έζησε ενόσω επιδιδόταν στο αγαπημένο του χόμπι, δεν ήταν ούτε η συνάντησή του με κροκόδειλο, ούτε με κάποιο δηλητηριώδες φίδι, αλλά με έναν από αυτούς τους ακτιβιστές όταν πριν από περίπου εφτά χρόνια προσπάθησε να του πάρει το όπλο από τα χέρια. «Δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο φοβήθηκα. Να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω το όπλο μου γνωρίζοντας ότι αν τελικά κατάφερνε να μου το πάρει αυτό θα έπεφτε στα χέρια ενός ανίδεου, όσον αφορά τα όπλα, ανθρώπου» λέει χαρακτηριστικά.
Η κατάσταση πάντως με τους ακτιβιστές που παίρνουν και αυτοί σβάρνα τις λίμνες και τα ποτάμια για άλλους λόγους προφανώς, έχει βελτιωθεί σύμφωνα με τον δεινό κυνηγό. «Κάποτε μαζεύονταν εκατοντάδες σε διαφορετικά μέρη της Βικτώριας -σήμερα μόλις μερικές δεκάδες- και αυτό είναι θετικό» αναφέρει.
ΣΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ 12
Εν τω μεταξύ η φετινή περίοδος κυνηγιού στην Βικτώρια έχει και μία ιδιαιτερότητα. Στην δραστηριότητα αυτή επιτρέπεται φέτος να λάβουν μέρος ακόμα και 12χρονα παιδιά. Ναι, καλά διαβάζετε. Δεν είναι μόνο οι ενήλικες που έχουν πάρει σβάρνα τους υγροτόπους της Βικτώριας από το Σάββατο αλλά και κάμποσα παιδιά που όπως μας είπε ο Μανώλης «πρέπει να έχουν περάσει από τη σχετική εκπαίδευση και να έχουν την ειδική άδεια οπλοφορίας που προβλέπει ο νόμος».
Και μεταξύ αυτών των 12χρονων παιδιών που θα σημαδέψουν μόνο τα 8 είδη πάπιας που ο νόμος επιτρέπει φέτος, είναι και ο γιος του Μανώλη. Προσωπικά δεν θα έδινα ποτέ όπλο στο 12χρονο γιο μου ακόμα και αν είχε πάρει εκπαίδευση πεζοναύτη, αλλά ο Μανώλης όχι μόνο δεν φοβάται αλλά είναι και βέβαιος ότι ο 12χρονος νεαρούλης του είναι έτοιμος να μπει στο… «παιχνίδι». «Υπάρχουν ειδικοί κανόνες για τη χρήση όπλου από ανήλικους, μεγάλη ευθύνη για τον ενήλικα που τον επιτηρεί και αν όλα αυτά ακολουθούνται τότε δεν θα υπάρξουν προβλήματα» λέει.
Το κυνήγι είναι ένα κατ’ εξοχήν «αρσενικό» χόμπι, ή τουλάχιστον αυτό επιβεβαιώνουν τα στοιχεία που μας έδωσε ο κ. Γιαπιτζάκης καθώς στα 17.000 μέλη του συλλόγου, τα θηλυκού γένους μετριούνται στα δάκτυλα του ενός, άντε ας πούμε δύο χεριών. Ναι, δεν λέω αρκετά θηλυκά, συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας έχουν πιάσει όπλο στα χέρια τους και έχουν τουφεκίσει αλλά όχι πουλιά και άλλα ζωντανά. Εγώ κυνηγούσα πορτοκάλια για παράδειγμα. Άξιο απορίας για εμάς τα θηλυκά, αλλά και πολλά αρσενικά που δεν κυνηγούν είναι ίσως το γιατί οι κυνηγοί, αφήνουν τα γυναικόπαιδα εις την πόλη, αψηφούν βροχές και χιόνια, που λέει ο λόγος, και τρέχουν στα όρη και τα βουνά.
«Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να περάσεις μερικές μέρες με φίλους και συγγενείς. Μας δένει το κυνήγι, μας φέρνει πιο κοντά, είναι μία ομαδική δραστηριότητα, κάνεις φιλίες μέσα απ’ αυτό αλλά πάνω απ’ όλα μας αρέσει να κυνηγάμε γιατί μας αρέσει να τρώμε το θήραμά μας» μου λέει ο Μανώλης. «Είναι υποκρισία να δεχόμαστε όλη αυτή την αρνητική κριτική εμείς. Όλος ο κόσμος τρώει κρέας. Εμείς απλά επιλέγουμε να το βάλουμε μόνοι μας στο τραπέζι μας» αναφέρει.
Ο ίδιος ήταν μόλις 15 ετών όταν έστειλε τα σκάγια του κυνηγού σε κάποιο πλάσμα της φύσης και όπως λέει ούτε ένοιωσε άσχημα, ούτε τον σόκαρε η εικόνα του πρώτου νεκρού θηράματός του και σίγουρα (αν και αυτό δεν το είπε ο ίδιος) δεν το μετανιώνει αφού συνεχίζει μέχρι σήμερα να κυνηγά. Και δεν είναι ο μόνος ομογενής κυνηγός που για χρόνια τώρα επιδίδεται με την πρώτη ευκαιρία σ’ αυτή τη δραστηριότητα.
Ο Τζιμ Ηλιόπουλος ήταν και αυτός μαζί με τον Μανώλη και τους υπόλοιπους χιλιάδες ομογενείς στην επαρχιακή Βικτώρια για κυνήγι.
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Πηγή : neoskosmos.com
