To πιο κάτω κείμενο έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα. Είναι γραμμένο από τον Γιώργο Τσίγκα και το βάζω στη στήλη στου iHunter μόνο και μόνο γιατί περιγράφει πολύ γλαφυρά τα πρώτα κυνηγετικά βήματα μιας παρέας Αθηναίων κυνηγών που μέλος της ήμουν και εγώ.
” Οι παρακάτω γραμμές ίσως είναι δυσνόητες για τον 25άρη κυνηγό ή – καλύτερα –το ίδιο κατανοητές όσο ήταν για μένα οι αναφορές του πατέρα μου στα εμπροσθογεμή όπλα και τα καρτέρια τρυγονιών … τέρμα Αχαρνών.Οι συνάδελφοι όμως που «ανδρώθηκαν» κυνηγετικά στη δεκαετία του ’80 ίσως μπουν στο πετσί του γράφοντος, αφουγκραστούν τις εμπειρίες του και αναγνωρίσουν σε κάποιες από τις παρακάτω περιγραφές προσωπικά τους βιώματα και αναμνήσεις.
Όλα ξεκίνησαν 50 έως 80 χλ. Πέριξ της Πλ. Συντάγματος εκεί που τώρα υψώνονται μεγαλοπρεπείς μεζονέτες που άλλοτε αγγίζουν τα όρια του αντιαισθητικού και άλλοτε κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να ισορροπήσουν με το φυσικό περιβάλλον. Ωρωπός, Καπανδρίτι, Σούλι, Μαραθώνας, Νέα Μάκρη, Παλλήνη, Σούνιο. Κοντινοί προορισμοί γεμάτοι προσδοκίες και παρθενικές συναντήσεις με πρωτόγνωρα σε μας θηράματα πλην της … «Αγίας» Τσίχλας. Πρόσφατη επίσκεψή μου σε μία από τις παραπάνω τοποθεσίες κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να «διαβάσω» το εκ βάθρων αλλοιωμένο τοπίο μελαγχόλησα καθώς διαπίστωσα ότι παλιά γνώριμα και αγαπημένα καρτέρια έχουν δώσει τη θέση τους σε πλακόστρωτες βεράντες γηπεδικών διαστάσεων, πετρόκτιστα μπάρμπεκιου και στεγασμένους χώρους στάθμευσης πολυτελών αυτοκινήτων. Κάποιος μάλιστα παρατηρώντας με να περιφέρομαι άσκοπα στο «χώρο του» μου ζήτησε το λόγο και όχι βέβαια αδικαιολόγητα ο άνθρωπος. Τι να του πω και τα να του εξηγήσω. Εφυγα άρον-άρον ψελλίζοντας ανοησίες με ανάμεικτα συναισθήματα οργής, μελαγχολίας και ωραίων αναμνήσεων.
Τα όπλα μας; Καραμπίνες βέβαια – αργότερα αποκαλούμενα και πολύ σωστά αυτογεμή – ήτοι Beretta, Breda, Franchi και την Benelli να κάνει τα πρώτα της βήματα στην αδράνεια. Όπλα που ήρθαν στην κατοχή μας με οικονομίες προκειμένου να αντικαταστήσουν τα δανεικά και «ξεπερασμένα» πλαγιόκαννα του πατέρα μας. Τα φυσίγγια μας; Όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά. Επίσκεψη κάθε Παρασκευή στο θρυλικό κυνηγομάγαζο της Δεριγνύ κάνοντας τις προμήθειες του Σαββατοκύριακου και προσδοκώντας ότι θα ξεμείνουμε. Η ενδυμασία μας; Χακί και παραλλαγή από το Μοναστηράκι, άρβυλα του Ελληνικού Στρατού αφού τα ισοθερμικά, τα Goretex και τα κερωμένα αντιανεμικά ήταν λίγο πιο μακρυά. Πολύ γρήγορα όμως διαπιστώσαμε ότι οι παραπάνω κυνηγετικές συντεταγμένες ήταν πολύ στενές για να ικανοποιήσουν τις κυνηγετικές μας «ορμές». Όταν λοιπόν η παρέα εξασφάλισε και στριμώχτηκε στο δικό της 1300άρι STARLETάκι έβαλε πλώρη για τη Μεγάλη Ιδέα.
Μακρινοί πια κυνηγετικοί προορισμοί που φάνταζαν κυνηγετικού παράδεισοι. Έχετε κάνει προσπέραση με το παραπάνω αυτοκινητάκι στην Εθνική Οδό Αθηνών –Λαμίας του ’86 σε τριαξονική, με πέντε άτομα μέσα δύο κούρτσχααρ ορισμός του νεύρου και της ανυπακοής και 2.000 φυσίγγια στο πορτ-μπακάζ; Τι ΑLLOU FUN PARK και αηδίες. Κάθε φορά ξαναμπαίναμε στο ρεύμα μας αλαλάζοντας «Άγιο είχαμε». Οι προορισμοί; Οι ελαιώνες των Γόννων της Λάρισας για τσίχλες, τα υψώματα του Νευροκοπίου για φάσσες, τα ντούσκα της Δράμας για μπεκάτσες, τα καμποχώραφα των Σερρών για τα τρυγώνια του Αυγούστου και οι ξεροληθιές των ακριτικών νησιών για τις πέρδικες του Σεπτέμβρη. Τα αποτελέσματα; Επειδή δεν είμαι υπέρμαχος της άποψης όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά ή μάλλον δε θέλω να την αποδεχτώ άλλες φορές ήταν μέτρια, άλλες εντυπωσιακά και ελάχιστες προκλητικά. Και αυτό γιατί αποδεδειγμένα η πληθώρα θηραμάτων είναι πάντα σε συνάρτηση μετεωρολογικών συγκυριών, έντασης καλλιεργειών και διαμόρφωσης εδάφους από τον ανθρώπινο παράγοντα. Έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές που –ελλείψει κυνηγετικού ενδιαφέροντος – ενδώσαμε στις γευστικές προκλήσεις τοπικών ταβερνών επιδιδόμενοι σε κρασοκατάνυξη ξεπερνώντας κατά πολύ το μέτρο. Και οι δυο πάντως εκδοχές τώρα φαντάζουν το ίδιο μαγικές αφού τώρα διαπιστώνω ότι η καλή παρέα με τα ατελείωτα πειράγματα και τις στιγμιαίες διενέξεις είναι η κύρια προϋπόθεση μίας «ευτυχισμένης» κυνηγετικής εξόρμησης.”
O iHunter
