‘- «Πάμε να βρούμε τσακάλια και να τα φωτογραφήσουμε;»
του Δημήτρη Στριλάκου
Με τον φωτογράφο Χάρη Γκίκα, δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα κοντά σε ένα φαράγγι στο Γέρο Λιμένα. Δύο τύποι στην βαθιά ηρεμία που ανασαίνει τη νύχτα…
Το φως είχε από ώρες χαθεί και η αυγή ήταν ακόμα μακρινή υπόσχεση, αλλά εμάς δεν μας έπιανε ύπνος (στο κρεβάτι πέφτεις νωρίς το βράδυ, μόνο αν έχεις καλή παρέα). Και για να σπάσουμε την ανία μας, πήγαμε για τσακάλια. Δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα…
Λόγω εντοπιότητας εγώ έπρεπε μόνο να τα βρω και να του τα δείξω. Και αυτός – πιο δύσκολο – έπρεπε να τα «αιχμαλωτίσει» στο φακό του.
Να πλησιάσεις τσακάλι δεν είναι εύκολο. Για να έχεις μία πιθανότητα, πρέπει να γίνεις και εσύ ένα με το σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι η αρχαία μήτρα. Σε αυτές τις στιγμές βρισκόμαστε πιο κοντά στην προέλευσή μας, ξυπνάνε αναμνήσεις από μια πρωτόγονη ζωή.
Και ο Χάρης Γκίκας κατάφερε! Γιατί η νύχτα είναι πιο ζωντανή από την ημέρα. Το σκοτάδι κάνει αποκαλύψεις που η ημέρα αγνοεί…
Ήμασταν και λίγο τυχεροί, βέβαια. Μια σιγανή απογευματινή βροχούλα, είχε γιομίσει τον τόπο με φρύνους και βατράχια. Και τα τσακάλια ήταν όλα έξω για να τραφούν.
Γιατί το τσακάλι είναι…ένας οπορτουνιστής! Θα φάει ότι μπορεί να φάει. Από το βατράχι και τη σαύρα, μέχρι φρούτα ή τα πτώματα των σκατζόχοιρων και των γατιών που σκοτώνουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο Γέρο Λιμένα – Αρεόπολης.
Οι νυχτερινές συναυλίες των τσακαλιών μου είναι οικείες από τότε που ήμουν μικρό παιδί….
Ο ομαδικός θρήνος της αγέλης, είναι μέρος της ζωής του τόπου
Αν εξαιρέσουμε την εποχή που η Πολιτεία «επιδοτούσε» το φόνο τους – μέχρι το 1980 νομίζω – δίνοντας χρηματικά κίνητρα σε ειδικευμένους κυνηγούς «αγριμικών», τα τσακάλια δεν έχουν …τίποτα να χωρίσουν με τους ντόπιους.
Θυμάμαι μόνο ένα χειμώνα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, που το τσακάλι κυνηγήθηκε πολύ από οικογένειες κτηνοτρόφων.
Ήταν, όμως, ένας σκληρός χειμώνας, που συνέπεσε τα τσακάλια να είναι στο ζενίθ του πληθυσμού τους, οπότε η υπάρχουσα τροφή του τόπου δεν τους έφτανε!
Και μόλις λοιπόν οι αγέλες τους – πιεσμένες από το χειμώνα και την πείνα – άρχισαν τις οργανωμένες επιθέσεις τους σε μικρά μοσχαράκια, άρχισαν και τα «αντίποινα» από τους ανθρώπους.
Και σε τέτοιες συνθήκες, ξέρετε δα ποιος βγαίνει συνήθως νικητής ή χαμένος…
Σήμερα, στα ίδια μέρη, τα τσακάλια ουρλιάζουν τις νύχτες ανενόχλητα.
Σε αυτή την «κόχη» γης που γνωρίζω εγώ, οι αγέλες δεν είναι μεγάλες. Μέχρι πέντε τσακάλια το πολύ η κάθε μία, με…συγγενικούς δεσμούς μεταξύ τους.
Συνήθως πρόκειται για ένα κυρίαρχο ζευγάρι, μαζί με τα παιδιά τους της φετινής και προπέρσινης χρονιάς.
Η κάθε αγέλη υπερασπίζεται το ζωτικό της χώρο, ουρλιάζει συχνά για να προειδοποιήσει τα άλλα τσακάλια ότι η περιοχή είναι «πιασμένη». Όμως, σαν τύχει και ψοφήσει καμιά γελάδα ή γάιδαρος, έχω δει και πάνω από 12 ζώα μαζί να διεκδικούν μερτικό!
Όταν τα παιδιά μου πρωτάκουσαν το ουρλιαχτό του τσακαλιού, δεν είχαν πάει ακόμα σχολείο. Ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα, και το τσακάλι ούρλιαζε 200 μέτρα μακριά από το πατρικό σπίτι…
Κάθε καλοκαίρι από τότε περίμεναν να το ξανακούσουν, ήθελαν να το ξανακούσουν. Και, όταν ακουγόταν, απαιτούσαν να βγούμε έξω με φακούς για να τους τα δείξω….
Στο ίδιο μέρος φιλοξένησα πρόσφατα ένα ζευγάρι 40άρηδων. Τα τσακάλια ούρλιαξαν πάλι τη νύχτα, και οι φίλοι μου έφυγαν το άλλο πρωί για έναν… πιο «πολιτισμένο» τόπο.
