Καταστροφή κυνηγότοπου: η «παράπλευρη απώλεια» από τις πυρκαγιές
Τον τελευταίο καιρό οι φωτιές «καίνε» όλο και περισσότερο τους κυνηγούς οι οποίοι ακόμη και στις περιπτώσεις που ρίχνονται πρώτοι στις φωτιές όπως συνέβη στη Χίο, παραμένουν οι «βάρβαροι δολοφόνοι που δε σέβονται τα καημένα τα ζωάκια ούτε στις καμένες περιοχές» για τις γνωστές περιβαλλοντικές ΜΚΟ .
Τα σαΐνια της ορνιθολογικής και της παρέας τους, βλέποντας το ένα μετά το άλλο τα αντικυνηγετικά τους επιχειρήματα να καταρρίπτονται (για να μην πω ξεφτιλίζονται) σε επιστημονικό επίπεδο από κυνηγούς και μη, εξαντλούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να περιορίσουν σε βαθμό κατάργησης το κυνήγι, τους κυνηγούς και τις κυνηγετικές οργανώσεις αφήνοντας στο «απυρόβλητο» τις πραγματικές αιτίες που βρίσκονται πάντα (οι ίδιες) πίσω από κάθε περιβαλλοντική καταστροφή και υποβάθμιση που βιώνει η χώρα μας.
Αν και δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς ειδικός για να γνωρίζει πως υπάρχουν θηράματα που ευνοούνται πληθυσμιακά μετά από μία πυρκαγιά όπως ο λαγός, εκμεταλλευόμενες το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», που θέλει κάθε πυρκαγιά να είναι «καταστροφή» ακόμη και σε λίγα στρέμματα, οι επαγγελματίες προστάτες της φύσης ξεδιπλώνουν για ακόμη μία φορά τις αρετές και το ταλέντο τους στην παραπλάνηση της κοινής γνώμης και στη δυσφήμιση των κυνηγών, κάθε που βλέπουν σπίθα.
Έτσι, αντί να οδηγηθεί η κοινωνία από τους φωστήρες της οικολογίας σε υπεύθυνη στάση και να ζητήσει τόσο προληπτικά όσο και «θεραπευτικά» μέτρα ουσίας για το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών, αφήνοντας στην άκρη τα «κλαδικά» δασολόγων – πυροσβεστών που ακόμη τσακώνονται γιατί το «αντικείμενο» πήγε από τους πρώτους στους δεύτερους, και την πλήρη αδιαφορία ως συνενοχή των πολιτικών προσώπων που διαχειρίζονται το «φλέγον» αυτό ζήτημα, καταλήγουμε μετά από κάθε φωτιά το ζητούμενο να είναι το αν θα κυνηγάμε ή όχι στα καμένα και πότε…όπως ακριβώς ταιριάζει δηλαδή σε κάθε χρεωκοπημένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που … σέβεται τον εαυτό του….
Για το γεγονός πως σε όλη τη χώρα εκατοντάδες κυνηγοί που είναι ενταγμένοι στα μητρώα εθελοντών πολιτικής προστασίας των Συλλόγων τους, περιπολούν προληπτικά για την εμφάνιση πυρκαγιάς Σάββατα και Κυριακές που δεν υπάρχουν φράγκα για να βρίσκονται έξω οι πυροσβέστες, όλο το Καλοκαίρι, υπό το συντονισμό και την επίβλεψη των κατά τόπους Πυροσβεστικών Υπηρεσιών ούτε κουβέντα φυσικά…
Πέρα και πίσω όμως από τον παραλογισμό των οικοτρομοκρατών, το πραγματικό πλήγμα για τους κυνηγούς είναι η καταστροφή των κυνηγοτόπων, των «σπιτιών» των θηραμάτων και των δικών μας…
Ειδικά στις περιπτώσεις που κάποιος κυνηγούσε σε μια περιοχή από παιδί και έρχεται η κακιά η ώρα να τη δει στάχτες και αποκαΐδια, το πλήγμα είναι βαρύ και μη αναστρέψιμο.
Πόσα χρόνια θα πάρει να ξαναγίνουν οι βελανιδιές, τα πουρνάρια και οι οξυές όπως τις ήξερε; Πόσα χρόνια για να ξαναγεμίσουν τα κυνηγοτόπια του από τα αγαπημένα του θηράματα και να μπορέσει να ξαναπερπατήσει με το σκύλο του στα γνωστά μονοπάτια ή να πιάσει καρτέρι στα γνωστά λημέρια; Να ξαναδεί τα χρώματα του Φθινοπώρου και να μυρίσει τη μυρωδιά μουσκεμένου χώματος στα πρώτα περάσματα; Να δει την πάχνη και την άγρια γύμνια του Χειμώνα, να του τρυπά η παγωνιά το κόκκαλο κι αυτός εκεί από το χάραμα ως το δειλινό, και να ξανανιώσει όλα αυτά τα μαγικά που νιώθουμε οι κυνηγοί και ειδικά σήμερα είναι πολύτιμα και αναντικατάστατα;
Και που να στραφεί τώρα μέσα στην πολιτική, κοινωνική και ηθική χρεωκοπία από την οποία για πολλούς το μόνο καταφύγιο που απέμεινε είναι το κυνήγι και όσα βιώνουνε μέσα από αυτό;
Και πως να εξηγήσει κανείς τα παραπάνω σε όλους αυτούς που με περισσή ευκολία όταν αντιτασσόμαστε στις υπερβολικές και ατεκμηρίωτες απαγορεύσεις στα καμένα, το μόνο που λένε είναι πως δεν έχουμε ιερό και όσιο και θέλουμε να σκοτώσουμε τα «καημένα τα ζωάκια που χάσανε το σπιτάκι τους» γιατί έτσι εξυπηρετούνται οι σκοποί τους, που δεν έχουν όμως σε αρκετές περιπτώσεις καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος…
Στο γενικό πλαίσιο όπου λυτοί και δεμένοι θέλουν τους πολίτες παλουκωμένους στον καναπέ τους να μην αντιδράνε ούτε στην ανεργία, ούτε στη φτώχεια και την πείνα, στον κατήφορο χωρίς τέλος που έχουμε πάρει, οι κυνηγοί έχουμε σίγουρα την τιμητική μας…
Καμία άλλη δραστηριότητα δε διώκεται θεσμικά και κοινωνικά όσο το κυνήγι σήμερα στην Ελλάδα και πάμε και στοίχημα πως αυτό οφείλεται στην ελευθερία που νιώθουμε και αποκτούμε μέσα από τη δραστηριότητά μας…
Γιατί για τον τρυποφράχτη, πίσω από κάθε απαγόρευση στο κυνήγι, στο τσάι, στο ψαροντούφεκο, στην ελεύθερη κατασκήνωση και ακόμη και στο περπάτημα στο βουνό, αυτό που κρύβεται είναι η προσπάθεια καταστολής κάθε ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτονομίας…
Και σαν να μην έφταναν οι προσπάθειες ΜΚΟ, δασικών, παρασυλλόγων και λαθροθηρών, έρχονται και οι φυσικές καταστροφές με κυριότερες τις πυρκαγιές και τις δολοφόνες αγροτικές πολιτικές (εγκατάλειψη στα ορεινά, εξαντλητική εντατικοποίηση στα πεδινά) να μας περιορίσουν ακόμη περισσότερο την ψευδαίσθηση και τα ψήγματα ελευθερίας που μας δίνουν οι λίγες ώρες που καταφέρνουμε να πάμε για κυνήγι.
Και έχεις από την άλλη πολλούς από μας, όχι μόνο να αγνοούν τα παραπάνω αλλά ακόμη και σήμερα να ασχολούνται με το πεντάευρο στην άδεια ή με το «ποιος χτύπησε περισσότερα»…
Με αυτά που γίνονται στη χώρα μας και την τρομοκρατία που προκαλεί η μνημονιακή λαίλαπα και η παθητικότητα η δικιά μας, είναι πολύ δύσκολο να προτείνει κάποιος υπεύθυνα κάποια λύση…
Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως πρέπει πάσει θυσία να διατηρήσουμε την όποια ενότητα μας χαρακτηρίζει και να αρχίσουμε επιτέλους να λειτουργούμε ως σύνολο και όχι ως άτομα ή παρέες και να κάνουμε τη γκρίνια συνεργασία…να αρχίσουμε να αναζητούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι να ριχνόμαστε με περισσή ευκολία σε αυτά που μας χωρίζουν…όχι μόνο για το κυνήγι αλλά γενικότερα…
O Τρυποφράχτης
email : [email protected]
