Χιόνιζε όταν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας και οι ματιές μας…
Η κυρία ήταν όμορφη και «σινιέ» μέσα στην πανάκριβη στολή της, αλλά ήμουν απόλυτα βέβαιος πως εμάς μας έβλεπε… σαν «τέρατα»…
Αυτή τράβαγε προφανώς για κάποια πίστα του Παρνασσού, με όλον τον αέρα μιας νεαρής κυρίας που ξέρει ότι οι άνδρες της ρίχνουν και δεύτερη και τρίτη ματιά. Εγώ και ένας φίλος κουρασμένοι, ολίγον αξύριστοι και… σχετικώς άλουστοι, γυρνάγαμε από κυνήγι στα ορεινά της Φθιώτιδας.
Η ανάγκη για έναν καφέ, επέτρεψε μια τυχαία συνάντηση σε μαγαζί της Εθνικής.
Καταδέχτηκε να μας κοιτάξει αδιάφορα για μια – δυο φορές, την κοιτάξαμε και εμείς… με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά μέχρι εκεί!
Έμπειροι είμαστε, το πιάσαμε αμέσως το «μήνυμα»:
Η ματιά της εξέφραζε την αίσθηση της ιδεολογικής και κοινωνικής υπεροχής μιας μοντέρνας κυρίας που μπορεί να καυχάται ότι είναι «φυσιολάτρης», σκιέρ και «οικολόγος», έναντι δύο κυνηγών που – συν τοις άλλοις – περιφέρονταν…και αξύριστοι.
Όταν μας κοίταζε με αποστροφή πίσω από τα γυαλιά της, ούτε στιγμή δεν θα πέρασε από το μυαλό της ότι για να κτισθεί το χιονοδρομικό κέντρο που θα πήγαινε, χρειάστηκε να κοπούν και να πεθάνουν χιλιάδες δένδρα!
Στον Παρνασσό που κάποια στιγμή θα έφτασε, ποτέ δεν θα πρόσεξε τα «κανόνια χιονιού» που όταν χρειαστεί εκτοξεύουν νερό, προκειμένου να δημιουργηθούν τεχνητές πίστες, όταν το φυσικό χιόνι δεν επαρκεί.
Ούτε και κανείς θα της είπε ότι, για να καλυφθεί με χιόνι ένα τετραγωνικό μέτρο πίστας, απαιτούνται 100 κυβικά μέτρα νερού!
Η κοπελιά…ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του τουριστικού μοντέλου της Αράχωβας: τα πολυτελή τζιπ να συνωστίζονται στις παλιές μουλαρόστρατες, τα ξενυχτάδικα να διασκεδάζουν με Κιάμο ή Παντελίδη… τους «φυσιολάτρες», και μια ολόκληρη «μπίζνα» παραθεριστικής κατοικίας να αναπτύσσεται γύρω από τα χιονοδρομικά…
Πάνω – κάτω έχουμε στη χώρα μας 18 μικρές και μεγάλες χιονοδρομικές εγκαταστάσεις. Και μελετούνται… άλλες 15, σε περιοχές που η κοπελιά… δεν θα πήγαινε ποτέ, αν δεν υπήρχε κάποιο γκλάμουρ χιονοδρομικό.
Στον Όλυμπο, στον Κίσσαβο, στα Βαρδούσια, στην Γραμμένη Οξιά, στα Πιέρια, στον Γράμμο και στη νότια πλευρά της Γκαμήλας, λένε τα επιχειρηματικά σχέδια. Όλα σε παρθένες περιοχές που θα πρέπει να ασφαλτοστρωθούν, για να ανέβει λίγο ψηλότερα η βουή και το πλαστικό της πόλης…
Εγώ έχω φίλους βοσκούς, κοιμάμαι στα μαντριά τους, σκεπάζομαι με τις βελέντζες τους και μου αρέσει να ακούω την βροχή να χτυπάει στον τσίγκο της καλύβας τους. Όταν είμαι σε βουνό, θέλω να βλέπω έλατα και φαράγγια, να μη συναντάει η ματιά μου άνθρωπο.
Η κοπελιά… θέλει χιονοδρομικό, «πασαρέλα» πολύχρωμων στολών, διπλό κρεβάτι στo σαλέ και τζάκι που τα ξύλα να τα έχουν κόψει άλλοι.
Δεκτό κι αυτό, γιατί γούστα είναι αυτά. Αλλά ποιος θα αφήσει μεγαλύτερο περιβαλλοντικό «αποτύπωμα» στα Βαρδούσια;
Εγώ και μερικοί άλλοι «μονόχνωτοι» που ανεβαίνουμε τον χειμώνα μέχρι εκεί πάνω, ή η κατασκευή ενός χιονοδρομικού που απαιτεί την διάνοιξη ασφαλτόδρομων δεκάδων χιλιομέτρων σε αλπικές ορεινές ζώνες;
Εγώ, ή η ισοπέδωση ολόκληρων βουνοπλαγιών για να γίνουν πίστες; Εγώ, ή η εύκολη πρόσβαση χιλιάδων αυτοκινήτων και λεωφορείων, με τον θόρυβο, τα καυσαέρια και τα σκουπίδια τους;
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι μπας και γίνουν τα βουνά, σαν τις παραλίες της Μυκόνου και της Πάρου…
Αλλά τι κάθομαι και γράφω τώρα εγώ… «το τέρας»!
του Δημήτρη Στριλάκου
