Πριν λίγες ημέρες έπεσε στα χέρια μου ένα αμερικάνικο περιοδικό (HUNTING ονομάζεται) του 1985, το οποίο περιείχε ένα άρθρο για την αμερικάνικη μπεκάτσα. Το μεταφράσαμε και το δημοσιεύουμε. Διαβάστε το και περιμένω τα σχόλια σας.
Στην Αμερική, και μάλιστα στη Βόρειο, υπάρχει ένα πουλί που μοιάζει πολύ με τη γνωστή μας μπεκάτσα, μα που ωστόσο παρουσιάζει και αρκετές διαφορές. Ελάχιστα πουλιά κυνηγιού στην Αμερική έχουν περιβληθεί με τόσο μυστήριο, όπως αυτό. Δειλή, μυστικοπαθής, η μπεκάτσα κάθεται ήσυχα-ήσυχα σε κάποιο σκιερό καταφύγιο την ημέρα και προσμένει τον ερχομό του λυκόφωτος για να βγει σε αναζήτηση τροφής. Το γεγονός ότι είναι στην ουσία νυχτοπούλι δυσκολεύει πολύ τη μελέτη των συνηθειών και της ζωής της. Πάντως, από όσα ξέρουμε φαίνεται ότι είναι πολύ ενδιαφέρον πουλί.
Είναι ήσυχη, καλόβολη και θέλει να ζει ειρηνικά με τις άλλες μπεκάτσες και όλα τα άλλα ζωντανά.
Στη φυσική της κατάσταση δεν μπορεί, βέβαια, να τη χαρακτηρίσει κανείς ήμερη, αλλά το γεγονός ότι μένει ακίνητη, «μαρμαρωμένη» την ώρα του κινδύνου, βασιζόμενη στο καμουφλάζ της , την κάνει να εμφανίζεται λιγότερο άγρια από άλλα πουλιά. Στην αιχμαλωσία, πάντως, ημερώνει και δέχεται τροφή από το χέρι του ανθρώπου. Περπατά στητά και περήφανα με το ράμφος της προς τα κάτω εκτός αν το χρησιμοποιήσει για να απομακρύνει κάποιο εμπόδιο από το δρόμο της. Όταν φοβηθεί ή παγιδευτεί τότε σηκώνεται στον αέρα απλώνοντας την ουρά της. Περπατά κάπως λικνιστά κουνώντας το κορμί της πάνων κάτω . Αυτό επιτυγχάνεται με το λύγισμα των γονάτων μάλλον, παρά με την κίνηση του κορμού. Είναι δε προφανώς σημάδι της ανασφάλειας που αισθάνεται και της επαγρύπνησης εναντίον των κινδύνων. Μιλώντας γενικά μπορούμε να πούμε ότι η μπεκάτσα βρίσκεται είτε στο έδαφος, είτε στον αέρα. Εχουν αναφερθεί ορισμένες περιπτώσεις που δεν μπορούν να αλλάξουν τη γενική εντύπωση και να θεωρηθούν σαν κανόνας.
Είναι ανθεκτικό πουλί και αντέχει σε χαμηλές θερμοκρασίες με την προϋπόθεση ότι η τροφή της δεν έχει παγώσει. Πολλά πουλιά, όπως αναφέρεται, μένουν το χειμώνα σε βόρειες περιοχές, όμως, γενικά προτιμούν τα εύκρατα κλίματα. Δεν έχουν αρρώστιες – τουλάχιστον όσο μπορούμε να εξακριβώσουμε- και δε φαίνονται να πάσχουν από μολυσματικές επιδημίες.Οι πρώτοι μελετητές των συνηθειών και της ζωής της είχαν την εντύπωση ότι η αμερικανική μπεκάτσα τρέφεται με «βύζαγμα». Παρατήρησαν ότι το μακρύ της ράμφος «χώνεται» στο χώμα, μέσα σε τρύπες και υπέθεσαν ότι το πουλί τραβά από τη γη κάποιο είδος τροφής. Είναι πιθανό ότι το όνομα «Βυζάχτρα» προέρχεται από την αρχική αυτή εντύπωση. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι η μπεκάτσα ψάχνει με το ράμφος της τη μαλακή γη και παίρνει έπειτα την τροφή. Το επάνω μέρος του ράμφους της είναι μοναδικό στο γεγονός ότι μπορεί να κινηθεί ανεξάρτητα από το κάτω σα δάχτυλο. Το κατώτατο άκρο του ράμφους έχει άφθονα νεύρα και είναι τόσο ευαίσθητο, ώστε η μπεκάτσα μπορεί να ξεχωρίσει άνετα την τροφή που είναι κατάλληλη, από αυτή που δεν είναι, ακόμα και πολύ κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.
Σαν συμπλήρωμα της μεγάλης ευαισθησίας του ράμφους της, η μπεκάτσα διαθέτει σπουδαία ακοή. Τα αυτιά, οι ακουστικοί πόροι βρίσκονται περισσότερο κάτω από τα μάτια, παρά πίσω τους, όπως είναι σύνηθες στα περισσότερα πουλιά. Όταν ψάχνει για τροφή, περπατά με το κεφάλι γυρτό προς τα πλάγια, σαν τον πετρίτη, ώσπου να ακούσει κάποιο σαλάγισμα στο χώμα κάτω της. Οδηγημένη από το θόρυβο χώνει το ράμφος στη γη ως τη βάση του ή ακόμα και λίγο περισσότερο. Από εκεί και πέρα είναι άγνωστο αν εμπιστεύεται στην αφή της άκρης του ράμφους ή στην ακοή της. Ίσως να βασίζεται και στα δύο.
Έχουν παρατηρηθεί μπεκάτσες να μένουν εντελώς ακίνητες την ώρα που παίρνουν την τροφή τους με το ράμφος μέσα στο μαλακό χώμα, σα να αφουγκράζονται. Όμως, είναι εξίσου πιθανό να προσπαθούσαν να αντιληφθούν περαιτέρω κίνηση μέσω των παλμών του εδάφους. Σήμερα είναι γενικώς πιστευτό ότι τα σκουλήκια στην κίνηση τους μέσα στη γη προκαλούν δονητικά κύματα που τα συλλαμβάνει η άκρη του ράμφους σαν να ήταν ένα είδος κεραίας. Μερικοί πιστεύουν ότι βρίσκει την τροφή της με τη διαφορά της θερμοκρασίας. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δε φαίνεται πολύ πιθανό. Μα, ποιος ξέρει πάλι .Αν η πρώτη εισαγωγή του ράμφους αποτύχει να εντοπίσει τη λεία της, το τραβά από τη γη και το χώνει λίγο πιο πέρα.Αφού τη βρει, το ευκίνητο επάνω μέρος του ράμφους τη συλλαμβάνει, καθώς ολόκληρο το ράμφος βγαίνει από το χώμα. Έπειτα την καταβροχθίζει με απόλαυση.
Όπως είναι φανερό, η μπεκάτσα χρωστά την επιβίωση της στην ικανότητα του ράμφους της. Όταν τελειώσει με την εργασία αναζήτησης τροφής καθαρίζει καλά – καλά το ράμφος της με τα δάχτυλα των ποδιών και το σκουπίζει προσεκτικά, πάνω σε μαλακά φύλλα ή στη χλόη. Υπολογίζεται ότι το μέσο πουλί καταβροχθίζει τροφή διπλάσια του βάρους του, κάθε νύχτα. Τα πεπτικά του όργανα είναι ανάλογης αντοχής και ικανότητας για να ανταπεξέρχονται σε τέτοια όρεξη. Ετσι εξηγούνται και οι λευκές κουτσουλιές που υπάρχουν όπου βρίσκονται και οι τρύπες στο έδαφος – αδιάψευστα σημάδια της παρουσίας της μπεκάτσας.
Είναι γεγονός ότι αυτό το πουλί δεν μπορεί να τα βολέψει καθόλου καλά με περιορισμένη τροφή, όπως πολλά ζώα στην άγρια κατάσταση. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο καιρός παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην αύξηση και την ελάττωση του πληθυσμού των μπεκατσών σε μία περιοχή. Τα πουλιά αυτά είναι τα πρώτα που αφήνουν τις Νότιες περιοχές. Πολλά φθάνουν στα Βόρεια από το Μάρτιο ή ακόμη και τις αρχές Απριλίου.
Μερικές φορές, καθυστερημένες χιονοπτώσεις ή παγετοί δυσκολεύουν πολύ τα πουλιά στην εξεύρεση της τροφής τους και έτσι πεθαίνουν από ασιτία. Συχνά έχουμε χιονοθύελλες, ενώ στο μεταξύ τα πουλιά έχουν ετοιμάσει τις φωλιές τους, πράγμα που προκαλεί μεγάλη καθυστέρηση στον πολλαπλασιασμό.
Όταν, επίσης, καθυστερούν οι βροχές και ξηραίνεται πολύ το έδαφος, τα νέα πουλιά δεν μπορούν να βρουν τη μερίδα της τροφής που τους χρειάζεται και πεθαίνουν επίσης από την πείνα.
Η αγάπη της αμερικανικής μπεκάτσας για το σκουλήκι, που είναι η καλύτερη λιχουδιά της, την οδηγεί σε χαμηλά δασωμένα μέρη. Οι όχθες των μικρών ποταμιών και των ρυακιών με φτέρες και μαλακό μαύρο χώμα της αρέσουν πάρα πολύ. Γενικά, κυκλοφορεί τη νύχτα εκεί που υπάρχει άφθονη η αγαπημένη της τροφή. Όμως, κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι πολύ πιθανόν να τη συναντήσει κανείς σε ηλιόλουστη λοφοπλαγιά.
Τον Αύγουστο, που αλλάζει φτέρωμα, χάνει την ικανότητα να πετά και είναι κυριολεκτικά απροστάτευτη. Ξέρει πολύ καλά ότι τα πόδια της δεν είναι σε θέση να απομακρύνουν το βαρύ κορμί της μακριά από τον κίνδυνο, γι΄ αυτό κρύβεται, όσο μπορεί καλύτερα, μέσα στα σκιερά καταφύγια των πυκνών θάμνων, ώσπου να ξεφυτρώσει το φτέρωμά της.
Ακόμη, το γεγονός ότι δίνει λιγότερη μυρωδιά σε σχέση με άλλα θηράματα, και η γνωστή μας εδώ μπεκάτσα, την βοηθά, αναμφιβόλως, να κρύβεται καλά αυτή την εποχή, αλλά και τον άλλο χρόνο.
Ούτε η φωνή της είναι αιτία να εντοπισθεί, αφού συνήθως είναι σιωπηλή. Μόνο την εποχή του ζευγαρώματος δίνει διέξοδο στα συναισθήματά της με φωνές. Την εποχή αυτή και τα δύο φύλα βγάζουν ένα σιγανό κακάρισμα που θυμίζει τον ήχο του θηλυκού της αγριόκοτας μόνο που είναι πολύ πιο χαμηλό σε ένταση. Έχει μερικές ειδικές νότες που τις φυλάει για τις ερωτοτροπίες της. Και τα μόνα άλλα ξεφωνητά της τα εκβάλλει όταν είναι τρομαγμένη και ταραγμένη.
Αν δεν ενοχληθεί και δεν αναγκασθεί, η αμερικανική μπεκάτσα, σπάνια – για να μην πούμε ποτέ – πετά κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και όταν το κάνει και σηκωθεί στο φτερό, πετά με ένα τρόπο σαστισμένο που είναι απατηλός ως προς την ταχύτητα. Ίσως η πιο συνηθισμένη τακτική της είναι να πετάξει κατευθείαν μπροστά και προς τα πάνω, ώσπου να φύγει από τις κορυφές των δέντρων. Έπειτα προχωρεί οριζόντια σχεδόν, σε απόσταση από 50 έως 200 μέτρα. Η απόσταση που θα διανύσει η μπεκάτσα εξαρτάται κυρίως από το πόσο ψηλά θα αναγκασθεί να σηκωθεί για να ξεπεράσει τις κορυφές των δέντρων.
Γενικά, στο τέλος της διαδρομής κατεβαίνει προς το επόμενο σημείο καλύψεως με ζιγκ – ζαγκ με ένα ιδιόρρυθμο τρόπο για να αποφύγει να πέσει πάνω στους κορμούς ή τα κλαδιά των δέντρων . Το κατέβασμα μέσα στα δέντρα ή στην οποιανδήποτε κάλυψη είναι τόσο απότομο που νομίζει κανείς ότι το πουλί έχει χτυπηθεί.
Παρά το γεγονός της μεγάλης ορατότητας που μπορεί να έχει λόγω της ιδιομορφίας της θέσεως των ματιών της, η όραση της δεν είναι καλή, τουλάχιστον σε ορισμένο φως. Συχνά πηγαίνει και πέφτει πάνω σε αντικείμενα που άλλα πουλιά τα αποφεύγουν. Και καμία φορά μπλέκεται μέσα σε κλαδιά την ώρα που τη βγάζουμε. Είναι συνεπώς ευκολονόητο ότι προτιμά να φεύγει από το μεγαλύτερο άνοιγμα του σημείου της κάλυψής της. Αλλά και αυτό είναι σχετικό, γιατί μερικές φορές φεύγει από το πιο πυκνό μέρος της βλάστησης.
Η ταχύτητα της πτήσεως ποικίλει ανάλογα με την ικανότητα του πουλιού και τις συνθήκες. Οι μεγάλες μπεκάτσες σηκώνονται στον αέρα πιο σιγά και πετούν πιο αργά, ενώ τα αρσενικά, που κατάγονται από το Βορρά, έχουν ένα γρήγορο και «στριφογυριστό» πέταγμα.
Την πιο ενδιαφέρουσα επίδειξη της ικανότητάς της να πετά, η αμερικάνικη μπεκάτσα την κάνει την εποχή του ζευγαρώματος. Είναι μία επίδειξη μοναδική και αξιοπρόσεχτη.Το αρσενικό διαλέγει τον τόπο που θα φτιάξει τη φωλιά. Και μια που είναι ένα πλάσμα σταθερών συνηθειών, δεν είναι σπάνια να ξαναγυρίσει στο ίδιο ακριβώς μέρος τον επόμενο και τα άλλα δύο χρόνια. Το μέρος που επιλέγει έχει πάντα το βασικό πλεονέκτημα να βρίσκεται κοντά σε πλούσια σε σκουλήκια περιοχή , επί πλέον παρουσιάζει κάποια κάλυψη, για την προστασία και ακόμη ορισμένα ξέφωτα. Τα τελευταία μπορεί να είναι χωράφια, βοσκές, ακόμα και παλιοί δρόμοι. Μερικές φορές τα ξέφωτα που είναι οι «χώροι του φλερτ και του ζευγαρώματος» μπορεί να είναι δύο , το ένα κοντά στο άλλο. Αυτά είναι για την αποκλειστική χρήση ενός αρσενικού μόνο. Και το σέβονται τα άλλα. Σπάνια ένα άλλο αρσενικό θα επιλέξει «χώρο φλερτ» που δε θα απέχει τουλάχιστον εκατό μέτρα από εκείνον που κατέλαβε κάποιο άλλο αρσενικό.
Αφού έκανε την επιλογή του χώρου ζευγαρώματος, το αρσενικό προσπαθεί να προσελκύσει το θηλυκό από ένα συνδυασμό ακροβατικών επιδείξεων στον αέρα και με «τραγούδια».Λίγο μετά το χάραμα και ξανά στο μούχρωμα, πηγαίνει στο «χώρο του φλερτ» και επαναλαμβάνει το ίδιο πρόγραμμα: φτερουγίζει επάνω κάτω και φωνάζει με το ιδιόρρυθμο «κλαψούρισμά» του που διακόπτεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα από ένα ένρινο «πήηννττ».
Ξαφνικά, αρχίζει να ανεβαίνει ψηλά, πετώντας σπειροειδώς, συνεχίζοντας την ερωτική του επίκληση, που τώρα μοιάζει περισσότερο με το θόρυβο που κάνει όταν το σηκώσει ο σκύλος. Όσο ανεβαίνει με σπείρες που γίνονται όλο και μεγαλύτερες, οι νότες αλλάζουν σε ένα τρεμουλιαστό καθαρό κάλεσμα, ώσπου να φτάσει σε ύψος από 40 έως 90 μέτρα, ακριβώς πάνω από το σημείο που αποτελεί το «χώρο του φλερτ». Από κει βουτάει ξαφνικά προς το έδαφος με περίεργα ζιγκ – ζαγκ και η φωνή του αλλάζει σε ένα απότομο «τσι» «τσι». Όσο πλησιάζει προς το έδαφος η ταχύτητα της βουτιάς ελαττώνεται για να καταλήξει σε χαμηλή προσγείωση. Όταν καθίσει πια στο έδαφος αρχίζει τα ίδια από την αρχή: την επίκληση με το «πηντ» «πηντ» κλπ. Η επίδειξη κρατά ένα λεπτό και επαναλαμβάνεται κάπου πέντε ή έξι φορές.
Όταν, επιτέλους, κάποιο θηλυκό εμφανισθεί στο σημείο του ζευγαρώματος, στέκεται στο έδαφος και παρακολουθεί … γοητευμένο, για λίγο, τα πετάγματα του αρσενικού. Εκείνο, με κάπως σπασμωδικά φτερουγίσματα πλησιάζει στο σημείο που περιμένει το θηλυκό. Τα φτερά του είναι ανασηκωμένα και η ουρά τεντωμένη . Την ίδια περίπου στάση παίρνει και το θηλυκό, ενώ συγχρόνως και τα δύο πουλιά αρχίζουν το «τραγούδι» με τον ίδιο σκοπό, το χαμηλό εκείνο γουργουρητό. Μόνο που όταν βρίσκεται κοντά στο θηλυκό το αρσενικό δεν κάνει εκείνο το χαρακτηριστικό «πηντ». Αντίθετα αρχίζει ένα νέο «τραγούδι» που μοιάζει πολύ με το γουργούρισμα του περιστεριού, κάτι σαν «τουκ-ου».
Στα πρώτα στάδια των ερωτοτροπιών, το αρσενικό είναι τόσο απορροφημένο που εγκαταλείπει τη συνηθισμένη επιφυλακτικότητά του. Ο άνθρωπος μπορεί να το πλησιάσει πολύ. Μερικές φορές ,δε, φαίνεται να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το τι συμβαίνει γύρω του. Αν το τρομάξουμε απομακρύνεται για λίγο και ξαναγυρίζει στο ξέφωτό του όσο πιο γρήγορα και όσο πιο κοντά μπορεί.
Γενικώς πιστεύεται ότι τα αρσενικά είναι μονόγαμα μ’ όλο που χρησιμοποιούν περισσότερα από ένα «χώρο φλερτ» για να προσκαλέσουν το ταίρι τους.
ΕΠΩΑΣΗ ΚΑΙ ΝΕΟΣΣΟΙ
Αν φθάσουν οι μπεκάτσες στα μέρη του ζευγαρώματος και του πολλαπλασιασμού των μέχρι τα μέσα Απριλίου, έχουν πια ζευγαρωθεί το Μάιο. Από εδώ και πέρα οι έρωτες παραχωρούν τη θέση τους στον … έγγαμο βίο.Κανόνας είναι να ζευγαρώνουν μία φορά τη σεζόν. Αν όμως, για έναν οποιονδήποτε λόγο, χρειασθεί δεύτερο ζευγάρωμα, τότε η ιστορία επαναλαμβάνεται από την αρχή: Νέο φλερτ, καινούρια πετάγματα κτλΗ φωλιά είναι πάντα στο έδαφος. Συνήθως κοντά στις ρίζες κάποιου θάμνου ή δέντρου. Είναι κατασκευασμένη από φύλλα ή ξερά χόρτα και μικρά κλαράκια, με ένα τρόπο ακατάστατο. Ισως αυτό να έχει κάποια σκοπιμότητα, γιατί έτσι είναι δύσκολο να εντοπισθεί, αφού γίνεται ένα με το περιβάλλον. Μερικές φορές, φωλιές της αμερικανικής μπεκάτσας έχουν βρεθεί σε εντελώς ανοικτούς χώρους. Πάντως, το μέρος που προτιμούν συνήθως είναι στις άκρες των δασωμένων μονοπατιών.Τα αυγά, όπως όλα σχεδόν της κατηγορίας αυτής των πουλιών, είναι πιο διογκωμένα στη μία τους άκρη.
Το χρώμα τους είναι καστανό προς το κοκκινωπό, στιγματισμένα με βαθύτερα καστανό και προς το πιο παχύ τμήμα της άκρης με στίγματα ανοιχτού γκρίζου χρώματος.Πάντα τέσσερα τον αριθμό γεννιούνται συνήθως, στις αρχές Μαϊου, αλλά μπορεί να γεννηθούν και νωρίτερα, εάν οι καιρικές συνθήκες είναι ευνοϊκές. Κατά κανόνα οι θηλυκές κάθονται να κλωσήσουν πριν προχωρήσει πολύ ο Μάιος.
Η περίοδος επωάσεως είναι 20-21 μέρες. Κατά τη επώαση το θηλυκό σπάνια εγκαταλείπει τη φωλιά, εκτός από σύντομα διαλείμματα, για να βρει τροφή. Μπορεί κανείς να πλησιάσει πολύ τη θηλυκιά σε τέτοια εποχή, να τη φωτογραφήσει ακόμα και να ακουμπήσει το χέρι του επάνω της χωρίς να την αναγκάσει να αφήσει τα αυγά της.Κι αν τελικά αναγκασθεί να σηκωθεί στο φτερό, σπάνια απομακρύνεται πολύ και επιστρέφει στη φωλιά της όσο μπορεί γρηγορότερα. Αν την ενοχλούν πάρα πολύ συχνά τότε μπορεί να εγκαταλείψει οριστικά τη φωλιά της και να φτιάξει μία άλλη. Αυτό, όμως είναι κάτι που συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια. Καμία φορά καταφεύγει στο τέχνασμα του «σπασμένου φτερού»: Φεύγει από τη φωλιά φτερουγίζοντας με τέτοιο τρόπο σαν να είναι άσχημα χτυπημένη στο ένα φτερό για να παρασύρει τον ενοχλητικό μακριά. Σε αυτή την περίπτωση εκβάλλει ένα χαμηλό κακάρισμα ή κάτι σαν κραυγή για να τραβήξει την προσοχή προς το μέρος της.
ΠΟΙΑ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ
Το αν και κατά πόσον βοηθά το αρσενικό τη θηλυκή στην επώαση, αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα. Μερικοί πτηνολόγοι υποστηρίζουν ότι το αρσενικό αντικαθιστά το θηλυκό στο κλώσσημα των αυγών, όταν πηγαίνει για την εξεύρεση της τροφής του εκείνο. Άλλοι πιστεύουν ότι το αρσενικό δεν ανακατεύεται καθόλου σε αυτή την περίοδο. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα τι συμβαίνει, αφού δεν υπάρχει απόδειξη ούτε για το ένα ούτε για το άλλο.Τα νέα πουλιά έχουν χρώμα υποκίτρινο με σημάδια έντονου καστανού στο επάνω μέρος. Εκτός από το μακρύ ράμφος και τη χαρακτηριστική θέση των ματιών μοιάζουν πολύ με τα μικρά της αγριόκοτας, μόνο που είναι πολύ πιο μικρά.Τα νέα πουλιά εγκαταλείπουν τη φωλιά σύντομα μετά την εκκόλαψη, πάντως, η μητέρα τους τα προστατεύει κάτω από τα φτερά της για μερικές μέρες.
Και κάτι άλλο έχει γίνει αντικείμενο διαφωνιών ανάμεσα στους πτηνολόγους. Μεταφέρει η μπεκάτσα τους νεοσσούς της από το ένα μέρος στο άλλο; Αυτοί που το βεβαιώνουν υποστηρίζουν ότι έχουν δει αυτή την ενέργεια. Αλλά η μέθοδος της μεταφοράς δεν έχει περιγραφεί ακριβώς. Λένε ότι η θηλυκή κρατούσε τα παιδιά της ανάμεσα στους μηρούς της. Η αγριόκοτα κάνει το ίδιο για να μεταφέρει τα μικρά της σε μέρος ασφαλές ή σε περιοχή που υπάρχει άφθονο φαγητό. Σε αυτόν τον ισχυρισμό αντιτίθενται σοβαροί και ικανοί επιστήμονες – ερευνητές οι οποίοι έχουν μελετήσει τις συνήθειες του πουλιού για αρκετό καιρό.
Φυσικά, είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς με βεβαιότητα υπέρ της μίας ή της άλλης εκδοχής, αφού δεν υπάρχουν θετικές αποδείξεις.Οι νεοσσοί μεγαλώνουν πολύ γρήγορα και σε διάστημα δύο εβδομάδων είναι σε θέση να κάνουν σύντομα πετάγματα. Μέσα σε ένα μήνα είναι ικανοί να φροντίσουν μόνοι τους τον εαυτό τους. Και μέσα σε έξι μήνες έχουν πλέον ενηλικιωθεί, αφού δεν τους ξεχωρίζει κανείς σε μέγεθος από τους γονείς τους.Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι οι νεοσσοί μένουν με τις οικογένειές τους από την εποχή που εκκολάπτονται ως τις αρχές του φθινοπώρου.
ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΥΝΗΓΙΟΥ
Η Αμερικανική μπεκάτσα γίνεται χρόνο με το χρόνο ένα από τα σπουδαιότερα θηράματα στην Αμερική. Πριν από μερικά χρόνια, οι κυνηγοί της μπεκάτσας ήταν σχετικά λίγοι. Σήμερα, οι άνθρωποι που δεν ήταν σε θέση να την αναγνωρίσουν καν, είναι μανιώδεις κυνηγοί της. Αυτό το γενικό ενδιαφέρον ενοχλεί τους παλιούς πιστούς που είχαν δικά τους τα κυνηγοτόπια. (Παντού τα ίδια). Άλλωστε, με την αλματώδη αύξηση των κυνηγών έγινε ανάγκη να πρέπει να ταξιδέψει κανείς πολύ μακριά γα να βρει το κυνήγι.Το περίεργο είναι ότι παρά την αλματώδη αύξηση του αριθμού των κυνηγών ή καλύτερα του ενδιαφέροντος των κυνηγών για την μπεκάτσα, δεν παρατηρείται ελάττωση του αριθμού των πουλιών. Η μεγαλύτερη ζημιά στην αμερικανική μπεκάτσα έγινε το 1938, όταν έκανε φοβερή παγωνιά στις Νότιες Πολιτείες. Τότε χάθηκαν αμέτρητα εκατομμύρια του πουλιού αυτού.Πάντως, σήμερα, όπως φαίνεται ο αριθμός μπεκατσών στην Αμερική είναι ίσως μεγαλύτερος από ότι ήταν στα χρόνια που προηγήθηκαν της φοβερής εκείνης καταστροφής.
ΟΠΛΑ
Η εκλογή του όπλου είναι ζήτημα που μπορεί να αφεθεί στον κυνηγό. Η αμερικανική μπεκάτσα σκοτώνεται μάλλον εύκολα και ο αριθμός των θηραμάτων που τραυματίζονται και χάνονται είναι, σχετικά με άλλα πουλιά, μικρός. Η πυκνότητα των σκαγιών της τουφεκιάς δεν είναι τόσο σημαντικός παράγοντας , όπως στην περίπτωση των πιο μεγάλων πουλιών. Αυτή η διαπίστωση περιορίζει την εκλογή στο ζήτημα της ικανότητας. Οσοι προτιμούν τα μικρά τσοκ και χρησιμοποιούν όπλα 28άρια των 410,προφανώς πρέπει να είναι άριστοι σκοπευτές για να πετύχουν το πουλί.
Στο άλλο άκρο βρίσκονται όσοι χρησιμοποιούν τα 12άρια. Αυτοί πιστεύουν ότι το όπλο απλώς στρέφεται εναντίον του πουλιού που ο άνθρωπος επιθυμεί να σκοτώσει. Ο μεγαλύτερος αριθμός σκαγιών και η μεγαλύτερη διασπορά τους δίνει μεγαλύτερα περιθώρια στον κυνηγό. Και ελαττώνονται πολύ οι πιθανότητες αστοχίας. Βέβαια, το 12άρι είναι βαρύ και κουραστικό όπλο, αλλά είναι πολύ πιο αποτελεσματικό.
Ενώ το ανοιχτό τσοκ μας δίνει το μεγαλύτερο άνοιγμα των σκαγιών στην τουφεκιά μας, η κατανομή, όμως είναι – όπως και να το κάνουμε- ανώμαλη. Είναι, συνεπώς, προτιμότερο να χρησιμοποιείται ο βελτιωμένος κύλινδρος (IMP. CYL) για τη δεξιά κάννη που έχει διασπορά 35% και μισό τσοκ για την αριστερή κάννη με διασπορά 45%. Και τα δύο αυτά τσοκ είναι αρκετά ανοιχτά, ώστε να μην κινδυνεύει να γίνει κιμάς το πουλί, όταν χτυπηθεί από κοντινή απόσταση και αρκετά καλά διανεμημένα τα σκάγια, ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος να γλυτώσει ανάμεσά τους σε μεγαλύτερες αποστάσεις.
Για αρκετά χρόνια, η μία σκανδάλη και για τις δύο κάννες ήταν πολύ δημοφιλής και διαδεδομένη στην Αμερική. Τώρα πια τα γούστα έχουν αλλάξει. Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα για την προτίμηση αυτή των κυνηγών. Μπορούν να διαλέξουν, στη στιγμή, με ποια κάννη θέλουν να πυροβολήσουν. Όταν το όπλο το κρατάμε σωστά δεν έχει επιπτώσεις η αλλαγή της σκανδάλης, αφού δεν αλλάζει η θέση του χεριού.Πολλοί Αμερικανοί χρησιμοποιούν αυτογεμή και επαναληπτικά όπλα για την μπεκάτσα. Κι αυτά τα όπλα είναι κατάλληλα, όπως είπαμε, αφού κανένα όπλο δεν αποκλείεται.
Πάντως, όπως φαίνεται, το ιδανικό όπλο είναι το δίκαννο, μήκους 26 ως 28 ιντσών. Τα δίκαννα είναι κοντύτερα, πιο εύχρηστα και σημαντικά πιο γρήγορα για δεύτερη τουφεκιά. Μερικοί χρησιμοποιούν σκάγια από διάμετρο επτά ή οκτώ. Όμως τα σκάγια που είναι ιδανικά για το πουλί αυτό είναι: τα εννιάρια ή τα δεκάρια, για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι ότι τα μικρότερα σκάγια είναι και περισσότερα, άρα αυξάνει η πυκνότητα της τουφεκιάς.
ΣΚΥΛΙΑ
Ενώ ακόμα και τα κόκερ και τα σπρίγκερ σπάνιελς μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο κυνήγι της αμερικανικής πέρδικας, τα πόιντερ και τα συγγενή τους σκυλιά είναι πιο αποδοτικά. Το σκυλί πρέπει να είναι πάντα πολύ κοντά στον κυνηγό, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούν πολλά πουλιά. Συνήθως, η αμερικανική μπεκάτσα πετιέται μέσα από τα πόδια και ο κυνηγός χάνει την τουφεκιά, επειδή δεν είναι ακριβώς πίσω από το σκυλί του. Επίσης, το σκυλί πρέπει να είναι εκπαιδευμένο να φέρνει εκείνο το σκοτωμένο θήραμα, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις χάνεται μέσα σε βαλτότοπο ή μέσα σε πυκνούς θάμνους. Τα πόιντερ και τα εγγλέζικα σέττερ είναι ότι πρέπει για την μπεκάτσα. Κυνηγούν κοντά στον άνθρωπο.
Μερικοί προτιμούν να κυνηγούν την αμερικανική μπεκάτσα χωρίς σκυλί και να βγάζουν αυτοί μόνοι τους τα πουλιά. Αυτό ίσως να δίνει περισσότερη γοητεία στην προσπάθεια, αλλά για το κυνήγι της μπεκάτσας είναι κάτι φοβερά κουραστικό.
