Του Δρος Χρήστου Σώκου
Οι κυνηγοί διδασκόμενοι από τη φύση θα πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε νέες περιβαλλοντικές συνθήκες, διαφορετικά η φυσική επιλογή οδηγεί σε εξαφάνιση, ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρός ήσουν κατά το παρελθόν.
Με την οικονομική κρίση λοιπόν να συντηρείται και το κόστος των καυσίμων να έχει διπλασιαστεί, η εύκολη ή ελεύθερη μετακίνηση των αστών κυνηγών στην πράξη παύει να ισχύει.
Οι περιαστικοί κυνηγότοποι σε παλαιότερες εποχές δεν ήταν ζωτικής σημασίας, τους προσπερνούσαμε και απλά πηγαίναμε πιο πέρα. Σήμερα όμως όλες αυτές οι περιοχές κοντά στα σπίτια των κυνηγών, έχουν ιδιαίτερη αξία και θα πρέπει να λειτουργούν για την ικανοποίηση των θηρευτικών αναγκών.
Η πολυλειτουργικότητα των μεσογειακών δασών μας, η οποία έχει καταγραφεί στην πρόσφατη Εθνική Στρατηγική για τα Δάση, αναφέρεται στα πολλαπλά οφέλη στα οποία θα πρέπει να αποσκοπεί η διαχείριση των οικοσυστημάτων, μεταξύ των οποίων αναγνωρίζεται και η δραστηριότητα της θήρας. Θήρα η οποία για να διεξαχθεί χρειάζεται τόπο και σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, τόπο κοντά στην κατοικία του κυνηγού.
Ακόμα και σε έρευνα προ 20ετίας, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, είχε καταγραφεί πως το αυτοκίνητο συνιστά το 40% των ετήσιων εξόδων των αστών λαγοκυνηγών, οι οποίοι μάλιστα δεν απομακρύνονται τόσο από τον τόπο κατοικίας τους όσο άλλες κατηγορίες κυνηγών.
Στις ημέρες μας τα έξοδα αυτοκινήτου για έναν μέσο αστό κυνηγό που επιθυμεί να κάνει εξορμήσεις σε εβδομαδιαία βάση εκτιμάται πως ξεπερνούν κατά πολύ τα 1000ευρώ. Άρα για του μικρού και μεσαίου εισοδήματος αστούς κυνηγούς το να απομακρύνονται σε μεγάλες αποστάσεις, πέρα από τον περιορισμένο χρόνο από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, είναι πλέον ακατόρθωτο. Απόδειξη η συνεχόμενη μείωση των αδειών θήρας, ιδίως στα αστικά κέντρα.
Για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα αυτό πρέπει να δοθεί έμφαση στη διαχείριση των περιαστικών κυνηγοτόπων. Μια μελέτη για την περιγραφή και λεπτομερή αποτύπωση του προβλήματος η οποία θα κατέληγε σε πρακτικές προτάσεις θα ήταν χρήσιμη. Στην Αττική και Θεσσαλονίκη υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις στις οποίες απαγορεύεται το κυνήγι χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση ή διαφορετικά χωρίς λόγο. Τέτοιες πολυτέλειες δεν μπορούν να υφίστανται πλέον και πρέπει να επανεξεταστούν.
Μέτρα για την αύξηση των θηραματικών πληθυσμών θα έχουν μεγάλη αξία εάν εφαρμόζονται και κοντά στις αστικές περιοχές. Υιοθέτηση ή κατοχύρωση περιοχών από κυνηγούς με πρότυπα έργα βελτίωσης, συμβολή στην απομάκρυνση των αδέσποτων γατών και σκύλων, ορθολογικές απελευθερώσεις είναι κάποιες δράσεις που μπορούν να βοηθήσουν.
Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε να αναπτύσσονται συνεργασίες με την τοπική αυτοδιοίκηση.
