1,8K
Το απόρτ δεν είναι απλά η ολοκλήρωση μιας κυνηγετικής πράξης. Αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει το ιδανικό τελικό αποτέλεσμα. Στην περίπτωση του πληγωμένου θηράματος, είναι εκ των ων ουκ άνευ…
Κάθε σκύλος φέρμας θα πρέπει να κουβαλάει στα γονίδιά του όλες τις κυνηγετικές αρετές, μία εκ των οποίων είναι και το απόρτ. Αυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα. Ετσι, κάποιοι σκύλοι φέρμας μπορεί να μην παρουσιάζουν από μικρή ηλικία την έμφυτη τάση να απορτάρουν. Γι’ αυτό ευθύνονται συνήθως οι γεννήτορες, οι πρόγονοι του κάθε κουταβιού, αλλά ίσως και οι ιδιοκτήτες του.
Ευτυχώς στη θητεία μου ως «κυνηγός» και το τονίζω ως κυνηγός (και χωρίς να θέλω να οικειοποιηθώ τη δουλειά των εκτροφέων και των εκπαιδευτών σκύλων), δεν μου έτυχαν σκύλοι χωρίς να κάνουν απόρτ.
Πιστεύοντας στα έμφυτα γονίδια του σκύλου και ειδικά της συγκεκριμένης φυλής, αποφάσισα να βάλω στην αυλή μου το τελευταίο μου «απόκτημα» που σας περιγράφω παρακάτω.
Απέκτησα έναν σκύλο που θα μου ήταν χρήσιμος όταν θα έβγαινα για κυνήγι τσίχλας, κοτσυφιού, υδροβίων και λαγού. Και ποιο σκυλί θα μου έκανε αυτήν τη δουλειά;
Φυσικά ένα Ντράτχααρ. Ενα κουκλάκι, φανταστικό Ντράτχααρ, με εξαιρετικές σωματικές αναλογίες, με τέλεια υπακοή και κοινωνικότητα και παράλληλα πολύ δυναμισμό. Στο σημείο αυτό δεν θα πρέπει να παραλείψω να πω ότι είναι εκτροφή του φίλου μου και συγκυνηγού μου Φάνη Καραμπατζάκη.
Ως γερμανική ράτσα, χρειάζεται υπεύθυνη διαπαιδαγώγηση, οργανωμένη εργασία, για να αποδώσει και να φανερώσει τις πολλές ικανότητές του. Το χρώμα του καφέ, με πλούσιο τρίχωμα και με λίγες λευκές τρίχες στο στήθος του, που το κάνει ένα πανέμορφο και ελκυστικό σκυλάκι. Το ύψος του πλέον σε ηλικία 18 μηνών είναι περίπου 58cm.
Εχει έντονο, αυθόρμητο και δυναμικό χαρακτήρα. Είναι σκληροτράχηλη και άφοβη. Είναι δυναμική και αφοσιωμένη από την πρώτη στιγμή που θα με κοιτάξει δίπλα της. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι απαιτεί καθημερινή άσκηση, σε διαφορετική περίπτωση θα γινόταν δύστροπη και αντικοινωνική.
Τα τσιχλοκότσυφα
Στην πρώτη της έξοδο με έναν καλό φίλο, φιλοξενούμενο από την Κύπρο, τον Γιώργο Κακκούλη, ένα δροσερό φθινοπωρινό πρωινό την βγάλαμε για περπατητό κυνήγι τσίχλας, κοτσυφιού και ό,τι άλλο προκύψει. Οι τουφεκιές πέφτανε κατά συρροή στα τσιχλοκότσυφα.
Σύντομα όμως, και μετά από 20 λεπτά κυνήγι, διαπίστωσα ότι ήταν πολύ νευρική και κουνούσε έντονα την κοντή της ουρά, ψάχνοντας.
Οταν την πλησίασα και προσπάθησα να καταλάβω γιατί έβαλε τη μούρη της «κάτω», διαπίστωσα ότι μύριζε φρέσκες κακαράτζες ενός μεγάλου λαγού. Είπα στον φίλο μου και συγκυνηγό Γιώργο να είναι προσεκτικός γιατί κοντά μας έχει λαγό.
Τον ιχνηλάτησε πάνω από 10 μέτρα τις κακαράτζες και τα πατήματά του, ώσπου τον βρήκε στο γιατάκι του και το ξεσήκωσε. Μία τουφεκιά του Γιώργου σε απόσταση 10 μέτρων ήταν ικανή να καταβάλει τον λαγό και να δώσει απίστευτη χαρά στον φίλο μου που μετά από 5 χρόνια μπόρεσε να θηρεύσει και πάλι λαγό.
Η ντρατχαρίνα μου χωρίς δεύτερη σκέψη πήγε απευθείας επάνω στο θήραμα και με μεγάλη ευκολία το άρπαξε από τον λαιμό, τον σήκωσε σαν πούπουλο (έναν λαγό 3 κιλών και περισσότερο) και τον έφερε στα χέρια μου!
Δύο μέρες, μετά σε αντίστοιχο περπατητό πάλι σε τσίχλες και κοτσύφια, δίπλα σε μία φυσική λίμνη (φράγμα) πλησίον στο χωριό Κύργια Δράμας, με τον έτερο καλό μου φίλο Σταύρο Μανωλάκη, το τουφεκίδι από τις τσίχλες και τα κοτσύφια έπεφτε ασταμάτητα.
Ομως και πάλι την παράσταση έκλεψε η ντρατχαρίνα μου. Σε μία τραβέρσα βολή, τραυμάτισα μία τσίχλα η οποία πετώντας περίπου 20 μέτρα επάνω από τη λίμνη έπεσε μέσα τραυματισμένη.
Η σκυλίτσα όπως έτρεχε – πιστεύω ότι θεώρησε τη λίμνη… άσφαλτο.
Αλλιώς δεν εξηγείται η μεγάλη ευκολία που βούτηξε στο κρύο νερό και κολυμπώντας με επίσης μεγάλη ευκολία έφτασε στο τραυματισμένο θήραμα, το άρπαξε στο στόμα της και μου το έφερε στα χέρια.
Τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση από όλο αυτό το σκηνικό που είδα.
Το πρώτο ότι έπεσε στο νερό με μεγάλη ευκολία και χωρίς να της το έχω δείξει. Το δεύτερο που μου άρεσε ήταν ότι έψαξε να με βρει στην περίμετρο της λίμνης για να μου φέρει το θήραμα στο χέρι και το τρίτο, και πολύ αξιοπρόσεκτο, ότι βγαίνοντας από το νερό και αφού μου έδωσε το θήραμα στο χέρι, πήγε περίπου 5 μέτρα μακριά μου για να τινάξει τα νερά από το σώμα της.
Κάποιες μικρές κινήσεις και πράξεις μάς κάνουν ευτυχισμένους και πολύ χαρούμενους. Και αξίζει να τις «απορροφούμε» για να τις απολαμβάν
ΥΓ.: Το παραπάνω άρθρο το αφιερώνω στη μνήμη του αγαπημένου μου Σέττερ QUATRO που έχασα πρόσφατα από διάταση και συστροφή στομάχου.
ΗΛΙΑΣ ΜΟΥΛΙΣΤΑΝΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΗΛΙΑΣ ΜΟΥΛΙΣΤΑΝΟΣ
